Bagatelliseren komt nog te veel voor

Veel mama’s die bij mij in de praktijk komen, vinden het moeilijk om hun verhaal te vertellen, omdat hun zorgen hiervoor door zorgprofessionals gebagatelliseerd werden.  Zo kregen deze moeders van deze zorgprofessionals allerlei dooddoeners te horen. Opmerkingen die deze mama’s niet in hun koude kleren zijn gaan zitten. Als ik iets over dit bagatelliseren deel op mijn social media, krijg ik altijd heel veel reacties van moeders die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt. Het blijft me verbazen hoeveel er gebagatelliseerd wordt en hoe vaak moeders met een vervelende opmerking naar huis worden gestuurd.

“Alle baby’s huilen veel”

Dingen die moeders mij vertellen zijn reacties van onder andere een bedrijfsarts: ”Waarom huil je? Je hebt toch een gezonde dochter?” Of: “je moet een slaapritueel toevoegen” nadat deze mama bij de verloskundige kwam op nacontrole en zich zo schaamde dat ze het acht jaar na dato nog voelt. Of de huisarts die zegt: “ach ja, dit zijn moodswings. Ik kan je wel wat voorschrijven.” Of de consultatiebureaumedewerkster die zegt: ”ja maar alle baby’s huilen veel.” Je kan het zo gek niet bedenken, of ik heb het gehoord. Zo schrijnend, want door het bagatelliseren van de gedachten en gevoelens van moeders, voelen deze zich niet serieus genomen en durven ze het de volgende keer niet meer te delen. De schaamte en het schuldgevoel nemen het dan over en deze moeders lopen hier vaak maanden, soms zelfs jaren later nog mee rond.

Moeders gaan op slot

Op het moment dat een moeder zich niet gehoord voelt, doordat haar zorgen gebagatelliseerd worden, gaan deze moeders vaak op slot. Ze voelen zich totaal niet serieus genomen en de empathie bij de zorgprofessionals is meestal ver te zoeken. Hierdoor vertellen mama’s het vaak ook niet aan hun inner circle. Zelfs hun partners weten vaak niet wat er zich daadwerkelijk in hun hoofd omgaat. De eenzaamheid die daarop volgt, is met geen pen te omschrijven. Moeders denken vaak: ‘ik los het wel alleen op.’ Of denken: ‘ze begrijpen me toch niet’. Daarnaast gaan moeders het bagatelliseren soms ook internaliseren. Dus denken ze: ‘het zal allemaal wel meevallen.’ Hierdoor wordt hun eigen gevoel dus ook ondermijnd en nemen ze zichzelf en hun klachten ook minder serieus. Allemaal, omdat bepaalde zorgprofessionals hen niet serieus namen of klachten bagatelliseerden. Zo schrijnend.

Lang rondlopen met de niet zo roze wolk

Het gevolg is: mama’s vragen niet om professionele hulp uit angst om weer de deksel op hun neus te krijgen. Dus, lopen sommige geen roze wolk moeders lang alleen rond met hun postpartum depressie. Soms zelfs tot de tweede (derde, vierde) zwangerschap volgt en zich een herhaling van zetten voordoet. Zo schrijnend, want die zorgprofessionals zouden er juist voor deze moeders moeten zijn. Echter, maken ze het met hun bagatelliserende opmerkingen vaak alleen maar erger, in plaats van beter. Dit kan en mag echt anders als je het mij vraagt. Ik vraag me dan ook af: wanneer stopt dit? We zijn als geboortezorgketen zo sterk als de zwakste schakel. Dus, hoe sterker wij die ketting maken, hoe beter de geen roze wolk mama’s geholpen kunnen worden. Dit geldt voor zowel de mama’s, als hun partners. Want, ook hun partners hebben hier erg veel last van. Uiteindelijk heeft de niet zo roze wolk impact op de moeders en hun hele gezin, hoe groot of hoe klein dit gezin ook is. De gevolgen zijn altijd verstrekkend.

Wil je hulp bij je niet zo roze wolk?

Lees je bovenstaande en herken je dit? Zit je ook niet op een roze wolk en zoek je iemand die weet hoe je je voelt? Ik begrijp je als geen ander en kan je hiermee helpen. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl, mijn deur staat altijd voor je open.