Dagboek van een geen roze wolk mama Rosanne

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het zestiende deel van mama Rosanne .

Machteloos gevoel tijdens de bevalling

Mijn naam is Roos, ik ben zes jaar gelukkig getrouwd met de meest geweldige man en vader Mike. Samen hebben wij zoontje Jax, hij is 1 jaar en 4 maanden geleden geboren op Aruba waar wij destijds woonde. Nu wonen we sinds een jaar weer terug in Nederland. Nadat wij 5 jaar “onverklaarbaar onvruchtbaar” waren, hadden wij eindelijk die positieve zwangerschapstest. Op de algemene kwaaltjes na was het een heerlijke zwangerschap. Wat was ik trots op mijn buik en het feit dat mijn man en ik toch maar mooi samen een nieuw mensje hadden gemaakt. De bevalling was helaas een ander verhaal. Ergens in de zesendertig uur die het duurde, de weeën stormen, het moeten blijven liggen op dat verschrikkelijke bed, omdat ik aan de monitor lag vanwege zijn hartslagje én mijn weeën, de gynaecoloog die moest worden opgeroepen, het ademen wat totaal niet meer lukte (weg zwangerschapscursus) en de knip, ben ik mezelf totaal kwijtgeraakt. Ik voelde me machteloos en ben de totale controle over mijn lichaam verloren. Het grote contrast van de fijne zwangerschap en de “helse” bevalling heeft in mijn geval absoluut bijgedragen aan de niet zo roze wolk.

Ik had geen moedergevoel

Eigenlijk heb ik in het begin niet heel erg gemerkt dat ik niet op een roze wolk zat. Ik merkte zelf wel dat de kraamtranen iets langer duurde en ik zag alleen maar beren op de weg. Ook dacht ik soms “waar zijn we aan begonnen?”, maar onze Jax huilde de eerste 2 maanden nogal veel, dus ik dacht dat dat de oorzaak was en dat ik gewoon even moest wennen aan dit nieuwe leven. Toen ik voor iets anders bij de huisarts was kreeg ik in de gaten dat zij een beetje ging doorvragen en uiteindelijk sprak zij de woorden uit dat ik een “Postnatale Depressie” had. Hierna begon ik zelf toch ook veel meer de symptomen te herkennen. Ik had totaal geen moeder gevoel, nog steeds ben ik soms zoekende naar wat dat gevoel precies is. Ik kon niet tegen het huilen van mijn zoontje… De kriebels gingen over mijn lijf bij zijn gehuil. Als iets niet ging zoals ik het in mijn hoofd had, zijn luier verschonen, slapen, eten, dan schoot ik in de stress. Ik miste mijn oude sociale leven, maar tegelijkertijd had ik nergens behoefte aan. Het was me ook snel veel te druk. Daarnaast leek het alsof ik niet kon functioneren zonder Mike, ik heb echt aan hem gehangen. Was hij in de buurt? Dan ging het (over het algemeen) prima met me, maar zodra ik er alleen voor stond, dan vond ik het spannend, niet leuk en eenzaam. 

Ik had geen vangnet om me heen

Naar onze ouders hebben we het redelijk snel gecommuniceerd, eigenlijk reageerde iedereen heel begripvol. En toch naar vrienden was ik erg terug houdend. Aangezien wij op Aruba woonde en daar de eerste vier maanden van Jax zijn leventje zijn doorgebracht, kon ik ook niet terugvallen op onze ouders, mijn zus of vriendinnen. Tuurlijk hadden we genoeg vrienden op Aruba, maar ik vond dat zij ook een eigen leven hadden en ik wilde hun niet opzadelen met ons probleem. Ik zat ook erg in een eigen bubbel, ik klampte me vast aan het grote topic “slapen”. Ik las honderden artikelen over slapen voor baby’s en bleef consequent in zijn slaap schema. Dat dit een positief effect op die kleine had gaf me zo’n sterk gevoel. Dit had ik voor elkaar gekregen. Hij sliep, ook overdag, hij viel zelf in slaap, in zijn eigen bedje. Hierdoor werd hij steeds vrolijker en meer uitgerust en daardoor werd ik ook iets rustiger.

Het is niet mijn schuld

Ik heb toen via onze huisarts contact gekregen met een psycholoog. Zij heeft mij absoluut geholpen, onder andere door middel van EMDR voor mijn bevalling. Dit is de trigger geweest, het machteloze gevoel dat ik had tijdens de bevalling en wat daarna heeft doorgeëbd. Daarom was controle daarna zo belangrijk voor mij. Zij heeft me laten inzien dat de balans van het moeten en de leuke dingen goed moet zijn. Er zijn nu eenmaal verplichtingen waar we niet onderuit kunnen, zeker met een baby, maar vergeet jezelf niet. Vanuit mijn eigen ervaring is het denk ik goed geweest dat ik na 2 maanden (per ongeluk) bij de huisarts zat. Haar vragen, ons gesprek heeft ervoor gezorgd dat ik de diagnose kreeg. Achteraf wist ik wel dat er iets niet goed zat, mijn kraamtranen duurde te lang, maar soms wil je het niet erkennen. Je wil niet dat het zo is, ook niet voor je partner, maar toen zij mij met mijn neus op de feiten drukte was ik eigenlijk een soort van opgelucht. Het is niet mijn schuld dat ik me zo voelde. Misschien zou er na een aantal weken altijd een gesprek moeten zijn bij de huisarts? Het is zo makkelijk om je masker op te zetten buitenshuis. Althans dat was het voor mij. Al denk ik dat het moederschap mij voor altijd veranderd heeft. Ik ben nog steeds Roos, maar met een flinke scheut “mama” erdoorheen.

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en herken je jezelf hierin? is de roze wolk bij jou ver te zoeken en wil je graag hulp en ondersteuning hierin? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. ik begrijp je als geen ander en ga je hiermee helpen.