Dagboek van een geen roze wolk mama deel achttien

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het achttiende deel van een mama die liever anoniem wil blijven.

Ik ben 31 jaar en mijn man en ik hebben een zoontje. Hij is geboren in mei 2019. Ik heb sinds 2011 chronische pijn. Dat begon doordat ik posttraumatische dystrofie kreeg in mijn voet doordat er een paard op heeft gestaan. Hierdoor heb ik heel lang pittige pijnstillers gebruikt. We wilden heel graag een kindje dus moest ik van de pijnstillers af. Om er helemaal vanaf te komen heeft een jaar geduurd. Toen konden we beginnen aan het proberen om zwanger te raken en dat lukte na 6 maanden, ik was zo ontzettend blij!! Ik vond het allemaal wel een beetje spannend. Dat had er ook deels mee te maken dat mijn ouders vonden dat we eigenlijk geen kindje zouden moeten krijgen. Ze vonden het voor mij lichamelijk zwaar en hadden helaas niet veel vertrouwen in mijn man als vader. Maar toen ik eenmaal zwanger was waren ze blij voor ons.

Veel kwaaltjes

Ik had veel last van misselijkheid, dat duurde 17 weken. Ik weet niet eens meer welke kwaaltjes ik allemaal had maar het waren er  een aantal.  Banden pijn was al snel aanwezig, harde buiken bij inspanning. Boodschappen kon ik rond week 20 ongeveer al niet meer doen omdat het bukken en tillen erg veel pijn deed en de harde buiken dan toenamen. Voorweeën staken daarna de kop op, rond week 25. Ik slik thyrax voor mijn schildklier en die raakte behoorlijk uit balans tijdens de zwangerschap. Elke keer weer bijstellen.  Dat zorgde ook voor sombere periodes tot het weer goed bijgesteld was, en een paar weken later begon het steeds weer af te wijken. Toch ervaarde ik dit alles niet allemaal als heel negatief, want mijn grootste wens kwam uit, ik werd moeder! De enorme bekkenpijn die zorgde dat ik mijn voeten nauwelijks meer op kon tillen vond ik het heftigste. Ik hield veel vocht vast, had daardoor nauwelijks gevoel in een paar vingers en had last van restless legs. Zo modderde ik lekker door tot ik ruim veertig weken zwanger was. De verloskundige kwam drie keer om te strippen maar, dat had helaas geen effect. Ik vond het strippen naar. Daar begon eigenlijk de grootste ellende mee. Met 41+5 kwam ik in het ziekenhuis bij de klinisch verloskundige. Ik kreeg een ballon om de ontsluiting op te wekken. Mijn moeder was steeds mee naar dit soort dingen, achteraf had ik het veel fijner gevonden als mijn man gewoon bij dit soort dingen was geweest. Ik dacht vooral steeds praktisch. Hij moest werken dus nam ik m’n moeder wel mee. Hij had hier gewoon vrij voor kunnen krijgen natuurlijk. De weeën begonnen rond 16.00 die dag.

Ik werd ingeleid in het ziekenhuis

Met 41+6 mocht ik me ’s ochtend om 6.30 melden in het ziekenhuis voor de inleiding. Ik zat al op vier cm! Zonder veel uit te leggen plaatste de verloskundige een elektrode op het hoofd van mijn zoontje en werden de vliezen gebroken. Ik kreeg een infuus met oxytocine en het was wachten op de baby . Hij zou er voor 17.00 uur zijn werd me verteld. Ik mocht niet uit bed, de bad bevalling die ik graag wilde had ik al maar losgelaten. Maar, ik hoopte dat ik de weeën nog mocht opvangen onder de douche. “Nee” was het antwoord, dit was niet mogelijk vanwege de apparatuur om uit bed te gaan. Ik mocht nog wel op de bal. Het infuus werd steeds hoger gezet en de weeën werden iets voor 12.00 uur echt heel heftig. Ik had het gevoel dat het hard op schoot. Ik wilde eigenlijk absoluut niet getoucheerd worden steeds elke twee uur maar, dat moest. Ik vond het vreselijk, nog erger dan de weeën.  Dit klinkt heel naar, maar het voelde alsof ik steeds verkracht werd. Ik deed heel hard mijn best om de weeën goed op te vangen. De ontsluiting schoot niet op. Ik was heel gespannen voor steeds weer de volgende check. Om 17.00 dacht ik, nu zal er toch wel meer gebeurd zijn, ik zat op zes cm. Ik hield het niet meer vol, zowel mentaal als fysiek en kreeg een ruggenprik. Dat was fijn maar de controles bleven. Ik zette mijn gevoel soort van uit.

Toch een keizersnede

Om 23.00 werd een keizersnede geopperd. Ik kreeg geen voorlichting want de OK was vrij en ik kon er gelijk heen. We hadden geen idee wat we konden verwachten. Ik trilde heftig al vanaf ongeveer 23.00 en was bang dat de ruggenprik daardoor niet goed gezet kon worden, maar gelukkig ging dat goed. De gynaecoloog stelde zichzelf voor aan de rest van het team want ze hadden elkaar nog niet eerder ontmoet. Toen ik ging liggen na de ruggenprik voelde ik me helemaal naar worden en wegzakken, ik hoorde nog iemand zeggen: bloeddruk valt weg. Ik dacht dat ik dood ging. Het kwam snel weer goed met medicatie.  Om 23.47 werd mijn zoontje geboren. Hij werd gecheckt en er werd mij verteld dat hij met mijn man meeging naar de Kamer.  Ik mocht niet mee want ik moest bijkomen op de IC, zeiden ze. Dit vond ik vreselijk. Ik was in de war, ik vroeg of de placenta was weggehaald, dat wisten ze niet daar. Om half twee ’s nachts kwam ik op de kamer waar mijn man en zoontje waren. Voor het eerst kon ik hem echt vasthouden en bewonderen. Eigenlijk voelde ik er niks bij, Ik had niet het gevoel dat dit kindje uit mij was gekomen. Hij was een stuk groter dan ze hadden ingeschat, ze dachten dat hij zeven pond woog, hij woog 4455 gram. Een flinke jongen dus.

De borstvoeding liep niet

De borstvoeding ging heel lastig. ’S Ochtends om 7.00 uur was er een tepel al helemaal stuk. Er kwam bezoek In het ziekenhuis, ik probeerde de borstvoeding op gang te brengen, Dat is een samenvatting van de eerste dag. Ik vond het vreselijk In het ziekenhuis, ik kon het niet met alle verpleegkundigen vinden en sommige waren gewoon naar vond ik. De volgende dag om 12 uur ging ik naar huis. Het was fijn om thuis te zijn, ook al hadden we een heel klein huisje. Mijn zoontje had een tongriempje wat te kort was, daar werd vijf dagen na zijn geboorte wat aan gedaan bij de tandarts. Hij was heel suf en leek te zwak om goed te drinken. Dat maakte de borstvoeding ook erg lastig. Een flesje was er soms nog wel in te krijgen.  Op dag drie begonnen de kraamtranen, over dit fenomeen had ik wel wat gehoord, dus dacht dat het heel normaal was. Ik was heel verdrietig over alles, ik huilde de halve dag.  Zo ging het door de eerste weken, ik had veel last van mijn keizersnee en voelde me heel erg zwak. Ik was heel slap en dat voelde heel naar. we kregen heel veel hulp van mijn ouders, Omdat ik het zelf allemaal niet redde.  Mentaal en fysiek zat ik er doorheen.

Wekenlang aanmodderen

Vijf weken na de geboorte kreeg ik ontzettende buikpijn.  Door de keizersnee voelde ik het niet als ik moest plassen en mijn blaas zat overvol. Ik moest weer een katheter wat ik heel naar vond en kwam weer In het ziekenhuis. Gelukkig was er niks geks te zien behalve mijn blaas, maar vanwege de pijn kreeg ik weer zware pijnstillers om rechtop te kunnen lopen en enigszins functioneren. Een week later viel een een gat in mijn keizersnedewond. Gelukkig ook zonder verdere complicaties. Zo modderde ik door.  Vanwege flashbacks ging ik naar een aantal maanden naar de praktijk ondersteuner van de huisarts. Door nare ervaringen uit mijn jeugd zoals een aanranding heb ik de bevalling waarschijnlijk zo naar ervaren. Ik probeerde het allemaal te verwoorden, alles wat er speelde, maar het leek soms te veel om op te noemen in een uurtje. 1 januari 2020 begon ik abnormaal bloedverlies te hebben na mijn eerste menstruatie. Ik hoopte dat het klaar zou zijn met alle onderzoeken. Omdat ik veel pijn had in mijn baarmoeder ben ik toch maar weer het medische circuit ingegaan. Het eerste half jaar van 2020 waren we druk met de verhuizing naar een groter huis en de slapeloze nachten, En mijn eigen gezondheid. Een dag voor ons zoontje 1 werd kreeg ik bij de gynaecoloog de diagnose PCOS en een niche in de baarmoeder.

De diagnose was PTSS

Ik had het moeilijk met alles, maar onze zoon brengt me heel veel vreugde. Waar ik beschreef dat ik na de bevalling niks voor hem voelde, kwam dat gelukkig wel na een paar weken. Er volgde nog een heftige tijd, Zowel fysiek als mentaal. Ik kwam bij een fijne psycholoog terecht om EMDR te doen, helaas voelde ik mij hierdoor alleen maar slechter. Ik heb veel nagedacht, eigenlijk te veel voor mijn gevoel. Ik besprak met haar dat ik het gevoel had een postnatale depressie te hebben gehad. Maar, dat dit niet is opgevallen doordat ik de diagnose PTSS kreeg. Samen kwamen we tot de conclusie dat de postnatale depressie er ook was. Pijn hield ik, even als de mentale klachten.  Ook heeft het twee jaar geduurd voor mijn schildklier weer enigszins onder controle was. Door de bevalling had ik angst voor ziekenhuizen. Rond januari 2022 kwam ik erachter een navelbreuk te hebben. Daar ben ik aan geopereerd. Ik kan nu zeggen dat ik het leven bij tijden heel heftig vindt, maar gelukkig kan ik ook weer goed genieten van de mooie dingen. Wij zijn zo ontzettend blij en gelukkig met ons lieve kind. We hopen ondanks alles dat we nog een kindje mogen krijgen. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen over wat de laatste drie  jaar zo pittig maakte, en over de mooie dingen, maar ik vind dit dagboek lang genoeg zo. Bedankt Tilda, dat je vrouwen een platform geeft dit te delen en elkaar te steunen.

Wil je hulp?

Lees je dit verhaal en herken je je hierin? Was de roze wolk bij jou ook ver te zoeken en wil je hulp? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik weet als geen ander hoe je je nu voelt. Ik ga je hiermee helpen.