Dagboek van geen roze wolk mama Bibi Veld

Ik ben Bibi, getrouwd met Delano en samen hebben we een zoontje Nox van 2 jaar. Op dit moment ben ik zwanger voor ons tweede kindje. Met mijn mooie gezinnetje woon ik in Hoorn. De zwangerschap van Nox was voor mij heel bijzonder en deze heb ik als heel fijn ervaren. Ik kon echt genieten en het mocht van mij wel eeuwig duren. Mijn bevalling kwam langzaam op gang  maar uiteindelijk kwam Nox met een sneltreinvaart ter wereld. Aan mijn bevalling zelf heb ik geen nare gedachtes overgehouden. Wel hoop ik deze keer thuis te bevallen. Met Nox ben ik in het ziekenhuis bevallen omdat dat mij fijn leek maar, na de bevalling moest ik voor mijn gevoel veel te snel naar huis. Daar zat ik dan in mijn rolstoel, midden in de nacht, met een alleen een beschuitje met muisjes achter mijn kiezen en een maxi-cosi op schoot, wachtend tot mijn man Delano de auto had opgehaald.

Ik gleed al snel van de roze wolk af

Eenmaal thuis voelde het wel even als een roze wolk, wat een prachtig mannetje had ik op de wereld gezet en wat was ik trots op mezelf. Maar, al snel gleed ik langzaam van deze roze wolk af. Ik denk dat ik het al in mijn kraamtijd door had, dat die roze wolk er voor mij niet was. Ik schoof het nog af als onzekerheid, vermoeidheid en kraamtranen. Ook was ik totaal niet bekend met postnatale depressies die kende ik alleen van films. Hierin zag je vaak het uiterst. Ik kwam er achter dat je er ook op vele andere manieren last van kan hebben. Mijn man Delano, mijn kraamhulp en mijn moeder voelde voor mij als een soort reddingsboeien, waar ik mij krampachtig aan vast hield. Als ik aan de kraamweek terug denk, dan kan ik mij niet eens herinneren of ik wel een luier heb verschoond. Ik gaf liever alles uit handen. Want, wat als ik het niet goed deed of wat als er wat met kindje gebeurde door mij?

Ik ontwikkelde steeds meer negatieve gedachten

Langzaam ontwikkelde ik steeds meer van dit soort angsten en ik had mijn gedachtes niet meer onder controle. Kon ik dit wel? Wil ik Nox wel? Straks doe ik hem wat aan. Ik haalde de raarste dingen in mijn hoofd. De kraamtranen stopte eigenlijk niet meer, ik moest ontzettende veel huilen en ik had nauwelijks tot geen eetlust. Doordat ik geen hap door mijn keel kreeg en ik te weinig vertrouwen had in mezelf, stopte mijn borstvoeding. ‘Zie je wel, ik kan dit niet.’ Dat was wat er meteen door mijn hoofd ging. Ik schaamde me, dus hield ik mijn mond. Mijn omgeving had wel door dat er iets niet goed ging. Iedereen hielp waar ze konden maar, voor hen was het ook nieuw. Ook voor Delano was het moeilijk. Hij was voor het eerst vader geworden en vond het ook allemaal spannend. Ik was vaak neerslachtig en teleurgesteld in mezelf, dit kon nog weleens voor spanningen zorgen.

Een isolement naderde

Na de kraamtijd en Delano’s verlof moest ik toch echt meer zelf gaan doen. De zorg voor Nox ging goed ehter, ik bleef helemaal in mijn eigen bubbel. Ik kwam bijna niet buiten. Want, wat als hij zou gaan huilen en ik hem niet stil zou krijgen? Of  als er onderweg iets met hem zou gebeuren Ik isoleerde mezelf en de kraambezoekjes voelde voor mij echt als iets wat verplicht was. Ik kreeg weer lucht als de visite weer buiten stond. Langzaam ging het wel beter maar de angsten en de soms diepe dalen bleven komen en gaan. Ondanks al mijn emoties en gedachtes voelde ik na een tijdje een ijzersterke band met Nox. Het rare vind ik ook dat ik uiteindelijk juist het liefst alles zelf wilde doen. Ik gaf Nox niet graag uit handen, iets wat ik aan het begin juist wel graag deed. Ik moest alles perfect doen, tot aan het dwangmatige toe. De band met Nox en het zien hoe goed hij het deed hebben mij uiteindelijk uit het diepste dal getrokken. Nox was wel een onrustige baby, hij sliep overdag alleen in de draagzak. Ik heb er hard voor gewerkt om hem in zijn eigen bedje te laten slapen en een voor hem goed ritme te krijgen. Hier kon ik gelukkig wel trots op zijn. Ik dacht nu is het wel voorbij, die angsten en gedachtes.

Toen volgde schuldgevoel

De angst maakte plaats voor schuldgevoelens. Als ik ‘blije’ mama’s zag lopen of foto’s voorbij zag komen op de social media, voelde ik veel schuldgevoel en verdriet. Want, waarom kon ik dat niet? Ik wilde altijd al moeder worden en toch was ik op dat moment helemaal niet blij. Als ik naar foto’s van mezelf kijk van de kraamtijd, dan ik zie een soort vage schim van mezelf. Op de foto’s die daarna gemaakt zijn heb ik het ‘blije mama masker’ opgezet. Van binnen was ik niet de blije mama die ik gedacht had te worden of die ik in mijn omgeving voorbij zag komen. De tranen bleven ontzettend hoog zitten en ik sprak liever helemaal niet over mijn kraamtijd en de tijd daarna. Ik voelde me schuldig tegenover mijn zoontje Nox en mijn partner Delano. Want, wat als Nox al mijn nare gedachtes en angsten heeft gevoeld? En heb ik het vader worden voor Delano niet helemaal verpest? Na een tijdje kwam daar toch een wens voor een tweede kindje. En toen mijn broer vertelde dat hij vader zou worden, kwam het te dichtbij en wist ik dat het zo niet langer kon.

Ik zocht hulp bij de huisarts

Ik zocht contact met de huisarts en na een gesprek werd ik doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Het flinke huilen en het praten met een buitenstaander heeft voor mij al veel geholpen. Ook gaf ze me handvaten om beter met mijn gedachtes om te gaan. Ik kan nu beter mijn grenzen aangeven en ik heb meer vertrouwen in mezelf. Het gaat nu goed met mij. Ik kan weer echt genieten. Al vind ik het wel spannend worden dat de uitgerekende datum steeds dichterbij komt. Ik weet nu wat voor mij de signalen zijn en mijn omgeving en de verloskundige zijn ervan op de hoogte. Ik hoop natuurlijk dat het deze keer meer als een roze wolk aanvoelt maar ik ben me er ook van bewust dat het niet erg is als het niet zo is. Ik kon en kan er niks aan doen.

Hoe minder taboe, hoe beter

Wat ik super fijn vind om te zien is dat de taboe steeds meer verdwijnt. Ik hoor er meer vrouwen over in mijn omgeving en steeds meer vrouwen zijn ook op hun social media eerlijker over de niet roze wolk. Dit is denk ik heel belangrijk omdat de stap om hulp te vragen dan kleiner word. Ik ben voor mijn gevoel wel meteen goed geholpen maar wel pas toen ik eigenlijk niet anders meer kon. Ik had veel eerder hulp moeten kunnen krijgen. Ik denk dat er binnen de zorg meer aandacht moet komen voor dit soort depressies. Mentale klachten moeten net zo belangrijk worden als alle lichamelijke ongemakken die voor en na de bevalling wel uitvoerig worden besproken. Zodat vrouwen zoals ik, die zich schamen of denken dat het wel meevalt eerder naar voren komen. Een kindje op de wereld zetten en daarmee ook een nieuwe moeder, is niet niks.

Wil je hulp?

Herken je bovenstaande en zit je ook niet op een roze wolk? Wil je hulp om uit deze moeilijke periode te komen? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik begrijp je als geen ander en ga je hiermee helpen.