Dagboek van een geen roze wolk mama deel zeven Marjanke

Veel van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het zevende deel van Marjanke.

Marjanke is mijn naam, ik ben getrouwd met Marco en we wonen samen een dorpje aan de rand van Twente. In 2017 zijn wij ouders geworden van onze zoon Manuel en in 2021 kregen wij nog een zoon die wij Jamie noemen. Manuel is nu 4 en gaat heerlijk naar de basisschool en Jamie is 3 maanden op dit moment.

Vroeger met verlof

In januari 2017 kwam ik er achter dat ik zwanger was van Manuel. Buiten dat ik mijn bh’s niet meer paste en soms wat misselijk was in de ochtend, was ik vooral erg moe in het eerste trimester. Pittig als je net je eerste ‘echte’ baan hebt en daar ongeveer een uurtje naar moet rijden. Rond de 16 weken heb ik maar eens contact gezocht met een bekkenfysiotherapeut, want ik had altijd last van mijn onderrug. Dat was niet voor niets, door regelmatig naar de fysio te gaan kon ik mijn werk voor de klas volhouden tot de zomervakantie. Toen was ik 27 weken zwanger en liep mijn contract af. Direct na de zomervakantie aan de slag was niet handig, ik was dan in ieder geval al 33 weken zwanger dus zo begon mijn verlof met 27 weken zwangerschap.

Onze wereld stortte in

Zo’n 6 weken eerder hadden we met precies 21 weken de 20 weken echo. Onze wereld stortte in, want niet alles was goed. Ons kindje had waarschijnlijk twee klompvoetjes. Ik was net jarig geweest en we zouden even de stad in voor een cadeautje… heftig om langs schoenenwinkels te lopen. Zouden wij ooit met ons kindje schoentjes kopen in een ‘gewone’ schoenenwinkel? Waarom overkomt ons dit? Allemaal vragen. Na een paar dagen hadden wij de echo in het Isala ziekenhuis in Zwolle, daar werd het bevestigd: onze zoon zou twee klompvoetjes hebben. Zijn eerste weken zouden bestaan in leven van gips naar gips. Niet thuis in bad kunnen, maar in het ziekenhuis. Alles zo anders dan ik me had voorgesteld. Achteraf gezien was dit misschien het begin van de niet zo roze wolk na de geboorte van Manuel.

De bevalling begon

Na een zwangerschap van veertig weken en drie dagen, waarin ik elke dag bekkenpijn ervoer, kwam Manuel na een best prima bevalling op de wereld. Helaas lukte het niet om thuis te bevallen. Dit kwam doordat de bevalling aan het begin van de nacht begon en hierdoor had ik nog niet geslapen. De uitputting zorgde ervoor dat ik de pijn niet trok en daarom zijn we naar het ziekenhuis vertrokken voor pijnstilling (Remifentanyl). Dit was in mijn ogen iets van falen. Ik moest het zelf kunnen. Waarom konden de meesten om mij heen dit wel en ik niet? Dit schoot allemaal door mijn hoofd heen tijdens de bevalling.

Ongemerkte niet zo roze wolk

Nog steeds had ik niet door dat ik niet op een roze wolk zat. Ik had tijdens de kraamweek veel pijn door de knip en ik was moe. Maar, dat hoorde zo, dacht ik. Ook had mijn omgeving toen nog niets door. Ik deed het goed, zorgde voor Manuel en deed mijn ding wel. Althans, zo zag het er ten minste uit. Nu vier jaar later weet ik beter. Ik werd geleefd, deed wat ik dacht dat men van me verwachtte, hoe het hoorde. Uit die periode zijn er maar twee momenten waarin er een geluksgevoel was dat mij overspoelde, zoals het mij drie maanden geleden dagelijks overspoelde. Namelijk op de zaterdag dat Manuel werd geboren en ik hem zelf een keer had aangelegd en het moment dat we samen voor het eerst naar buiten gingen.

Manlief ging weer aan het werk

Na de kraamweek had Marco nog een paar weken vakantie, samen wennen aan de nieuwe situatie. Ik gaf borstvoeding en dat liep als een tiet. Dat was iets waar ik trots op was en ben.  Toen hij weer aan het werk ging, kreeg ik het nog zwaarder. Ik stond er alleen voor. Marco was toen chauffeur binnenland en meestal zo’n twee nachten per week weg. Hoewel ik de nachten altijd voor mijn rekening nam, voelde het als hij weg was extra zwaar. Geen overleg. Alles zelf doen. Na een paar weken werken ging hij ontzettend door zijn enkel, dit was begin november. Hij kon niets. Marco was alle dagen thuis, maar weer moest ik het alleen doen. Maar, ik hield me groot. Ik deed het allemaal wel. Mijn huis moest netjes, Manuel verzorgd en ik… Ik zakte steeds dieper weg. Naar het moment dat ik het zelf ook door kreeg.

De niet zo roze wolk kwam ineens binnen

Het eerste moment dat ik zelf echt merkte dat het niet klopte was met Sinterklaas met de vrienden, zo half december. Manuel wilde niet slapen en bleef maar huilen. De gezelligheid van alle pratende mensen om me heen, kwam keihard binnen. Zij waren vrolijk, ik niet. Zij zijn blij, ik niet. Ik stortte in. Ik kreeg een giga huilbui en ben uiteindelijk naar huis gegaan. Nog steeds had ik niet volledig door wat er aan de hand was. Dat kwam pas later. Ik zat op een moment op de bank, Marco was vlak voor Kerst niet twee, maar wel drie nachten achter elkaar weg. Het kon niet anders, want het was druk op zijn werk. Toen heb ik de jeugdverpleegkundige van het consultatiebureau geappt. Ze had gezegd tijdens de intake dat dat mocht. Dus dat deed ik. Zij heeft Marco gebeld, of hij wel wist hoe het thuis was. Hij had geen idee. Ik hield me groot. Het enige wat ik zei was, dat ik moe was. Maar, dat was logisch met gebroken nachten. De volgende ochtend heb ik de huisarts gebeld en is Marco naar huis gekomen. Bij de huisarts hebben we ons verhaal gedaan en werd er hulp opgestart.

De intrusies kwamen

Tja.. en dan zit je thuis. Ik knap wat op lijkt het. Maar als ik na een nieuwjaar borrel met vrienden naar huis rijd voel ik me slecht. Niet gewoon slecht, maar heel slecht. Ik rijd naar huis over een weg  waar allemaal bomen langs staan. Ik zie ze en ik word bang. Wat als? Ja, wat als ik er tegen aan rijd? Dan is alles voorbij! Ik schrik hier van en rijdt snel naar huis. Maandagavond zit ik als verdoofd op de bank, somber voor me uit starend. Niets lijkt tot me door te dringen. Totdat ik tegen Marco vertelde wat ik onderweg dacht. Klik. TV uit. ‘Kijk me aan!’ Wat zeg je?’ Weer herhaal ik die moeilijke woorden, nu is het niet alleen meer van mij. Ergens wil ik het niet.. maar ik voel me zo vreselijk. Dan wordt de crisisdienst ingeschakeld. En wat mijn eerste werkdag na mijn verlof moest worden, wordt een rondje crisisdienst. Op het kraambed had ik namelijk een berichtje gekregen dat ze nog iemand zochten voor de kleutergroep. En daar zou ik gaan werken na de kerstvakantie. 

De crisisdienst werd ingeschakeld

Bij de crisisdienst hadden we een gesprek. Marco was nog steeds thuis en heeft mijn autosleutels in zijn broekzak. Bang dat ik mezelf wat aan zou doen. Alleen met Manuel thuis zijn, mag ik die periode ook niet, bang dat ik hem wat zou aan doen. Want ja, met zulke gedachten liep ik rond.  Na het gesprek bij de crisisdienst, stelde Marco de vraag ‘Heeft ze een postnatale depressie?’ Het antwoord was ‘Ja.’ Eigenlijk moet ik blijven voor opname, maar ik wil zo graag werken. Even wat anders dan mama zijn. Even de kleuters om me heen, even geleefd worden door een klas. Het mag. De volgende dag ben ik aan het werk. Marco brengt en haalt me. Hoewel ik compleet aan de latten ben, heb ik het fijn gehad. Thuis is er een psychiatrisch verpleegkundige om mee te praten. Ze komen zo’n drie keer per week. Maar, als het echt niet gaat, mag ik ook ‘s nachts naar een telefoonnummer bellen. Ik moet vragenlijsten invullen, meewerken aan onderzoeken, zodat ze inzicht krijgen in hoe ze mij kunnen helpen. De medicatie die ik na de eerste keer bij de crisisdienst heb meegekregen, ligt nog steeds in de kast. Als het lukt zonder, doe ik het zonder. Als ik me weer zo voel als die avond na de nieuwjaarsborrel, begin ik, beloof ik mezelf en Marco. Gelukkig is het niet nodig.

Langzaam gaat het beter

En heel langzaam krabbel ik op. De frequentie waarmee de psychiatrisch verpleegkundigen komen, worden langzaam minder. Deze worden in het voorjaar overgenomen door een psycholoog waar ik eerst wekelijks gesprekken mee heb, totdat het onderhoudend. Dit is totdat schematherapie start in september 2018. Tot in de zomer van 2018 komt de thuishulp van Carinova om met te helpen met praktische zaken en gewoon even laagdrempelig te kletsen over alles wat er gebeurd. Ik zit in de herstelfase en dat is prettig. Mijn depressie is weer weg, maar herstel blijft doorzetten. In augustus 2018 begin ik te werken bij mijn huidige baan en ook dat doet mij goed. Ik ben er op mijn plek en voel me sterker en sterker worden. En het allerbelangrijkste: ik kan weer genieten. Ik geniet van Manuel en knuffel en kus hem eindelijk. Met zijn voetjes gaat het allemaal goed. De behandeling gaat voorspoedig en op dit moment staat hij alleen nog maar onder controle van de orthopeed.

De foto’s kijken doet pijn

Maar, wat doet het een pijn om in zijn fotoboek te kijken. Zijn eerste (half) jaar is bijna volledig weg uit mijn herinnering. Ik heb er geen gevoel bij. Alsof je naar het fotoboek van een vriendin zit te kijken. Je weet dat het is gebeurd, maar je voelt het niet. Gelukkig mocht ik dat drie maanden geleden anders ervaren. Tijdens de behandeling moest ik wat gaan doen wat ik leuk vond. Ik had altijd plezier gehaald uit tekenen, en dat heb ik tijdens die verschrikkelijke periode opgepakt. Later zei ik wel eens: ‘Tekenen is mijn anti-depressiva.’ Zien wat ik maak? Check mijn insta @Yenkiesart.

Waar is de postpartum zorg voor de partners?

Wat er mijns inziens beter zou kunnen aan de zorg rondom  de ‘geen roze wolk’?  Ik heb goede zorg gehad, maar de depressie had niet alleen mij. Marco heeft er dagelijks mee te dealen gehad en heeft meerdere keren om zorg gevraagd. Maar, het was er niet of veel te weinig. Dat heeft Marco echt gemist.

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en herken je veel in dit verhaal? Zit je niet lekke rin je vel tijdens de zwangerschap of na de bevalling? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je hiermee helpen!