Dagboek van geen roze wolk mama Denise

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het tiende deel van Denise.

Ik ben Denise, getrouwd met Chris en de moeder van 2 prachtige meiden, Bay van vier jaar en Zoey van bijna twee jaar. Samen met mijn gezin woon ik in Scherpenzeel. Mijn beide zwangerschappen waren erg pittig. Bij allebei ben ik extreem misselijk geweest. Tijdens mijn laatste zwangerschap gaf ik ook nog eens zo’n 10-15 keer per dag over en ben ik zelfs met uitdroging in het ziekenhuis opgenomen.

Traumatische bevalling

Mijn eerste bevalling was verschrikkelijk en traumatisch. Een ander woord heb ik er niet voor. Ik ben in het ziekenhuis bevallen omdat ik een ruggenprik wilde, wat achteraf gezien ons geluk is geweest. Bay’s hartslagje daalde tijdens het persen, ik zag dit maar de verloskundige probeerde mij gerust te stellen. Echter, mijn gevoel zei dat het niet goed ging en dit bleek juist. Nadat haar hoofdje, na ruim een uur persen, geboren werd, moest ik direct stoppen met persen. Haar navelstreng zat strak omstrengeld om haar nekje en moest eerst worden doorgeknipt. Na nog een keer drukken lag er een paars, maar prachtig, meisje op mijn borst. Een minuut mocht ze bij mij liggen, maar ze huilde niet. Ze werd meegenomen naar de reanimatiekamer en aan mij de zware taak om te bevallen van de placenta. Die niet kwam. Ik zag en voelde de paniek om mij heen, voordat ik het warme bloed tussen mijn benen voelde lopen. Bijna tegelijk hoorde ik mijn meisje huilen. Intense blijdschap en gigantische angst, ik voelde het allebei. Ik mocht haar even zien en werd toen naar de operatiekamer gebracht.

Wat als het weer misgaat?

Mijn tweede zwangerschap was door mijn eerdere bevalling en HG zwangerschap, medisch. 1,5 maand voor mijn uitgerekende datum, kwam Covid-19 in Nederland. Met alle maatregelen die we inmiddels maar al te goed kennen. Tijdens deze laatste periode van mijn zwangerschap, kreeg ik hele erge angst voor de bevalling. Wat als het weer niet goed gaat? En door Covid moest ik alle afspraken alleen doen en werd mijn angst alleen maar groter. Wat als ik de bevalling ook alleen moest doen?
Ik sliep er slecht van en begon echt tegen de bevalling op te zien. Maar mijn lichaam was ook op. Bekkeninstabiliteit, het vele spugen en de misselijkheid. 13 kilo lichter dan voor de zwangerschap werd ik op de uitgerekende datum in april ingeleid. En na een hele prettige bevalling, samen met Chris en waarin ik eigenlijk alleen de laatste centimeters heel angstig ben geweest, werd Zoey kerngezond geboren. Ik kreeg direct medicatie en de placenta werd daardoor ook heel snel geboren. De opluchting was zó groot. Mijn man en ik keken elkaar aan en dachten hetzelfde: Het is goed gegaan!

Toch een operatie

Maar, vrij snel bleek dit toch niet het geval. Ik begon weer te bloeden en 1,5 uur helse pijn volgde. Arts en verpleegkundigen, met het zweet op de voorhoofd, duwden keihard op mijn baarmoeder om te proberen het bloeden te stoppen. Het was nog pijnlijker dan de bevalling zelf. Ik heb zo hard gehuild en ze gesmeekt om te stoppen. Na anderhalf uur en veel bloed later, konden ze stoppen en mochten we eindelijk gaan genieten van Zoey.  Na ruim zes weken bleek tijdens de controle in het ziekenhuis, dat er nog veel placentaresten waren achter gebleven en ben ik zeven weken na mijn bevalling alsnog geopereerd. Twee dagen na mijn operatie werd Zoey opgenomen met hoge koorts zonder duidelijk oorzaak en mijn grens was bereikt.

Geen roze wolk

De weken daarna, stortte ik in. Ik merkte dat ik absoluut niet op een roze wolk zat, en daar ook nog geen moment op had gezeten, en vertelde mijn verhaal bij het consultatiebureau. De verpleegkundige daar heeft mij echt goed opgevangen en liet mij mijn verhaal doen, ze nam echt de tijd en ik ben haar nog altijd enorm dankbaar. Mijn verlof zat er bijna op en zij was het, die tegen mij zei: “Meisje, jij kunt nog niet gaan werken. Jij hebt nog geen dag niet gevloeid sinds Zoey geboren is en hebt nog zó veel te verwerken.” Diezelfde middag heb ik mijn leidinggevende gebeld en ook aan haar mijn verhaal gedaan en heb ik mij ziekgemeld.

Ik ging me steeds slechter voelen

Naarmate de weken vorderde, merkte Ik dat het maar niet beter met mij ging. Sterker nog, ik voelde mij alleen maar slechter. Ik sliep slecht (ook als de meisjes wel sliepen), ik piekerde veel, had veel angsten, kon ineens enorm boos worden of juist intens verdrietig en ik kreeg hele nare, negatieve gedachten.  Na een tijdje zelf te hebben geworsteld, ben ik naar de huisarts gegaan. Een super fijn gesprek volgde en ik werd doorverwezen naar de praktijkondersteuner. Ook daar deed ik mijn verhaal, maar het viel haar op dat ik óf erover praatte alsof het om iemand anders ging, óf zo enorm emotioneel was dat ik amper uit mijn woorden kwam. Haar voorzichtige diagnose was PTSS, door twee traumatische bevallingen.

EMDR therapie

Na een aantal weken kon ik naar een psycholoog, die deze diagnose bevestigde en ik begon met EMDR therapie. De zaterdag na deze eerste sessie is de donkerste ooit geweest. Ik had héle nare gedachten, die ik nog altijd niet durf op te schrijven. Ik durfde niet alleen te zijn. Mijn man en kinderen moesten om mij heen blijven, dat heb ik hem echt gevraagd. Dat was ook het moment, dat ik voor de eerste keer echt eerlijk was over die donkere gedachten en heb ik een deel daarvan uitgesproken aan de psycholoog. Zij is nog steeds een van de weinige die weet, met welke gedachten ik geworsteld heb. Letterlijk geworsteld. Soms was het echt een gevecht om ze weg te krijgen. Bijna hardop schreeuwend “Dit denk ik niet! Dit zijn niet mijn gedachten!” Waarom ik het niet eerder heb verteld? Schaamte, denk ik.

Moeilijk om te verwoorden

En het is ook zo ontzettend moeilijk om uit te leggen. Naast nare gedachten, voelt het soms alsof ik in een zwart gat zit, en ik kan zien wat ik heb en daar dankbaar voor zijn, maar het is zó donker en ik kom er soms gewoon amper uit. En, hoe vermoeider ik ben, hoe lastiger het is om uit dat gat te klimmen. Ik vertelde mijn psycholoog dus voor de eerste keer wat ik echt voelde en dacht en haar diagnose veranderde in ‘postpartum depressie en PTSS’ en ik kreeg, na nog een aantal EMDR sessies, cognitieve gedragstherapie.

Doe niet zomaar aannames

Ik vind het belangrijk te benoemen dat ik nooit nare gedachtes heb gehad over mijn kinderen. Ik weet dat veel mensen denken dat je met een postpartum depressie vooral “slechte” gedachtes hebt over het kind of de kinderen. Dit hoeft dus niet en was bij absoluut niet het geval. De gedachtes die ik had, gingen over mezelf en mijn leven. Niet die van mijn meiden. Ik vind het toch belangrijk dat anderen weten dat het zo ook kan. Ik heb ervaren dat er toch wel snel van uit wordt gegaan dat je bij een postpartum depressie ook bepaalde gedachtes over je kindje hebt. Dit hoeft dus echt niet zo te zijn. Voor iedere mama met een postpartum depressie is het anders! Ga niet zomaar ergens vanuit omdat dat het beeld is dat je ergens bij hebt. Dit kan echt kwetsend zijn.

Donkerste jaren uit m’n leven

De afgelopen twee jaar zijn de donkerste uit mijn leven geweest, maar er is ook zoveel moois gebeurd. Want wij kregen Zoey en ons gezin is compleet. En Zoey is ook echt een meisje om dankbaar voor te zijn, want wat is ze een heerlijk kindje. Die twee meiden van mij zijn echt een geschenk. Al heb ik er keihard voor moeten vechten. Zij zijn mijn alles en op veel dagen mijn enige reden om uit bed te komen.  Want, ik ben er nog steeds niet. Ik worstel met vermoeidheid, concentratie problemen, een heel groot schuldgevoel. Op slechte dagen, voel ik weer dat donkere gat en weet ik niet hoe er uit te komen. Ik deed wat ik kon. Ik kreeg goede hulp. Ik praatte over wat ik voelde en dacht. Ik vroeg hulp als ik dit nodig had. Ik zorgde dat ik tijd voor mezelf had. Regelde opvang. Ik meldde mij ziek op het werk. Ik deed wat nodig was.  En deze postpartum depressie bepaalt nog steeds, bijna anderhalf jaar later, zo’n vijftig procent van mijn leven. Dus, krijg ik goede hulp. Praat ik over wat ik voel en denk. Vraag ik hulp als ik dit nodig heb. Zorg ik dat ik tijd voor mezelf heb. Regel ik opvang. Werk ik nog steeds niet volledig. Volg ik een spoor twee traject. Ik doe wat nodig is.

Stap in mijn herstel

Daarom schrijf ik dit nu, zeker ook als een stap in mijn herstel. En ben ik Tilda enorm dankbaar dat ze deze kans geeft. Want, ik schrijf weer. En ik schreef niet meer. Niet zoals ik voor mijn postpartum depressie deed. Dus schrijf ik nu. En ik hoop dat dit iemand bereikt. Die het misschien keihard nodig heeft. Als steun, om te herkennen. Om te beseffen dat die blijdschap en dat geluksgevoel er soms niet is, na het krijgen van een kindje. Om iemand te helpen die het nodig heeft. Iemand aan te moedigen om de juiste hulp te zoeken en te proberen uit dat donkere, zwarte gat te klimmen. Een lieve mama te bereiken, die worstelt en het zwaar heeft. Een steun te kunnen zijn. Iemand te laten weten dat je niet alleen bent in wat je doormaakt. Want dat eenzame gevoel dat een postpartum depressie je geeft, is misschien nog wel het moeilijkste van alles.

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en zit je ook niet op een roze wolk? Weet je niet hoe je hieruit kan komen en wil je hier graag hulp bij? Mail dan naar info@froufroubegeleidng.nl Ik kan je hiermee helpen!