“Ik bleek lymfklierkanker te hebben”

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het veertiende deel van Madeleine.

Mijn zwangerschap verliep niet vlekkeloos

Mijn naam is Madeleine Verbeeten en ik ben 31 jaar. Toen ik aan de zwangerschap begon woonde ik samen met Danny in Ravenstein. Sinds September 2021 zijn we vriendschappelijk gescheiden, maar we hebben samen een geweldige dochter van nu 4,5 jaar. Mijn zwangerschap verliep niet vlekkeloos, maar “ik mocht niet klagen,” want ik was toch zwanger!? Ik had veel kwaaltjes zoals schimmelinfecties, eczeem, extreme hooikoorts. Dit maakte het wel pittiger voor mij en het laatste trimester volgde de bekkeninstabiliteit en het vele wakker liggen. Ik heb tijdens de zwangerschap wel eens gedacht “zal je net zien, alles gaat oké en is gezond, krijg ik een postnatale depressie”. Ik stopte dat gevoel alleen maar weer snel weg. Mijn bevalling was het allermooiste ever, ik ben in bad bevallen in een fijne, serene sfeer en precies zoals ik had voorgesteld. Alles verliep soepel en voorspoedig en mijn geweldige meisje werd geboren!

Ik kon bijna niks zelf

Ik heb mij echter maar een dag echt goed gevoeld, Een dag vol met energie en dat ik kon genieten. Ik kwam daarna gelijk in een diep, zwart gat. Ik was doodmoe, ik voelde me uitgeput, kortademig en het voelde alsof ik “geen break” kreeg. Ik ging langzaam, met veel hulp (kraamzorg, partner, mijn ouders, schoonfamilie) door. Ik kreeg enorm veel tips en ongevraagde goedbedoelde adviezen. omdat de borstvoeding niet soepel verliep. Al met al hielp dit niet. Ik wilde ook helemaal niet alleen zijn met haar, ik keek echt op elke keer als de hulp wegging. Het duurde wel zeker vijf weken voor ik durfde te zeggen tegen mijn toenmalige partner dat ik naar de huisarts wilde voor een eventuele postnatale depressie te checken. Hij knikte instemmend, want hij merkte ook op dat ik echt niet lekker in m’n vel zat. Hij was na vier weken weer gaan werken en ik had dagelijks hulp nodig van mijn moeder, want ik kon niks. Ik kon niet zelfstandig douchen, haar aankleden was al te veel, verschonen, kolven, flesjes geven. Ik had geen ruimte of energie voor mezelf, ik had geen honger en voor m’n gevoel was ik alleen maar een melkkoe voor m’n dochter en daarna konden we beide slapen. Meer energie was er niet.

Alle alarmbellen gingen af

Toen eenmaal de afspraak er was durfde ik niet meer. Ik was doodsbang voor wat het zou betekenen, misschien moest ik Alice wel afstaan!? Ik was bang voor het onbekende. Echter. kreeg ik de nacht voor de afspraak veertig graden koorts, gingen alle alarmbellen rinkelen, werd er bloed geprikt en toen ik bij de huisarts zat voor wat eigenlijk een afspraak had moeten zijn voor mijn psychische hulp, werd het een tripje naar het ziekenhuis. Het bloed week af en de huisarts vertrouwde het niet. In het ziekenhuis was ik opgelucht, ik kon eindelijk slapen, de hele nacht! Ik was zo moe, ik had niet eens energie om m’n dochter te missen, zo moe was ik.  De volgende dag kregen we te horen dat ik Lymfklierkanker had (Hodgkin) en eerst moest ik aan de chemo’s en mogelijk ook bestralingen. Ik was meer bezig met iedereen troosten, maar vooral voelde ik een heel oneerlijk gevoel: Ik kwam voor een Postnatale depressie en ik ga naar huis met kanker? Daarnaast kreeg ik totaal geen psychische hulp, alleen een maatschappelijk werkster, maar vooral vanwege de kanker voor mijn gevoel. Ik voelde me zo geleefd, ik had geen energie om te vechten en ik heb enorm veel gehuild. Ik wilde zoo graag mijn dochter zien opgroeien, dat kon toch geen postnatale depressie zijn?

Na zes maanden was ik schoon

Na zes maanden was ik schoon van de kanker (2018). Echter had ik nog steeds geen energie, geen hoop en geen kracht om voor haar te zorgen. Tijdens de ziekte al helemaal niet, maar daarna niet minder. Ik wilde het zo graag, hield zoveel van haar en ik wilde echt voor haar leven. Na bijna een jaar gestruggled te hebben en van het kastje naar de muur gewezen te zijn door o.a. bedrijfsarts, manager, psycholoog, POH en de maatschappelijk werker, ben ik bij de huisarts uitgekomen. Die lieve huisarts die zag dat het niet klopte en die zelfs een huisbezoek had gedaan toen ze wist dat het kanker was! Ze merkte ook op dat niks mij had geholpen en we hadden beide uitgesproken dat dit mogelijk trauma was met een depressie, maar door de effecten van chemo’s kon niemand mij die zekerheid bieden! De huisarts stuurde me door naar een fijne en lieve psycholoog die hierin gespecialiseerd was en zij kwam binnen een sessie al tot de conclusie dat ik PTSS heb gekregen door de traumatische ervaring van kanker toen mijn dochter acht weken was en daarnaast een zodanig sluimerende depressie. Dit kwam doordat de postnatale depressie niet op het moment zelf geholpen kon worden en bleek dat ik op dat moment EMDR nodig had gehad om alles te verwerken (2019).

EMDR bleek niet voldoende

EMDR alleen was niet voldoende merkten we, ook mede door de druk die ik ervaarde om weer te “moeten” werken. Ik heb ruim twee maanden alleen maar op bed gelegen, ik kon niks, ik wilde niks meer, ik wilde niet meer leven. Dit was niet het leven wat ik wilde voor mezelf. Ik wilde zeer zeker mijn dochter niet missen, maar ik kon dit niet meer. Net voor mijn keuring bij het UWV heb ik na lang wikken en wegen gekozen om toch aan de Anti-depressiva te gaan. Ik vond dat zo eng, maar een vriendin van me die hielp me hiermee en ook de psycholoog en huisarts waren begripvol hiermee. Ik werd 100% afgekeurd na twee jaar ziekteproces (2020) en ik kreeg meer rust. Ik ben twee maanden zonder iemand naar een vakantiehuisje gegaan. Ik kreeg daar nog meer rust en vrijheid, ik kon langzaamaan weer wat eten (ik was afgevallen), ik zag mijn dochter met gezette momenten op vaste dagen en dat bood me de rust die ik nodig had. Ik miste haar steeds meer, maar door niet voor mezelf te kiezen zat ik iedereen in de weg, zogezegd. Zodra ik overprikkeld en me depressief voelde, kon ik nog minder “dan normaal”. Ik had last van alle geluiden, alle prikkels, ik kon mijn eigen dochter niet eens optillen, laat staan verzorgen. Op dat moment voelde het echt als een enorme ontlading! Ik ben tijdens die break echt veel gaan wandelen, mijn ritme gevonden en vooral de nachten goed geslapen, overdag veel gerust.

 

Niet iedereen begreep me

Na die break kwam ik terug in het “gewone” ritme thuis, waar iets later ook Corona uitbrak. Ik kon eindelijk die welverdiende tweede kraamtijd pakken. De ergste druk was eraf! Eindelijk! Ik voelde wel nog echt veel onrust in mijn lichaam en brein, wat echt lastig was merkte ik. Ik heb daarvoor nog vele therapieën gehad bij o.a. acupunctuur, Reiki, massage, coaches. Alles was een proces waar ik doorheen moest en werd geleid, om te herstellen. Mijn brein had de Reset al gehad, maar mijn lichaam nog niet. Ik ben uiteindelijk eind 2020 gestuit op een Energetische Kindercoach opleiding, waar ik een enorm fijn gevoel bij kreeg. Ik ben met volle energie en zin in het leven in 2021 daarmee gestart en dit was zoo fijn. Weer een doel te hebben, maar ook de tijd voor mezelf nemen en de Energetische Behandelingen zelf ook te mogen ontvangen. Ik voelde me na elke lesdag energieker en fijner in mijn lichaam! Ik ben echt van mening dat zodra ons brein die reset heeft gehad, ons lichaam dit ook mag krijgen. Ik had toen echt veel last van triggers, oude patronen en oude pijnen die mijn lichaam “klein” hielden en door de energetische behandelingen voelde ik me echt langzaamaan weer mezelf worden, krachtiger en energieker worden. Toen ik echt eenmaal durfde te zeggen nadat mijn dochter geboren was dat ik een (Postnatale) depressie had, merkte ik wel dat het mij meer rust gaf. Maar, anderen begrepen het niet. Ik heb zo veel onbegrip en goedbedoelde adviezen gekregen hoe ik ermee om zou moeten gaan. Hoewel het belangrijkste was ik nodig had was gewoon een luisterend oor. Ik heb twee vriendinnen die zelf een depressie hebben gehad, dat was het fijnste. Gewoon kletsen met iemand die weet hoe je je voelt.

Waarom werd ik niet eerder serieus genomen?

Het zou mij zo veel geholpen hebben als ik eerder serieus genomen werd, kraamzorg eerder had opgemerkt dat het niet goed ging. Ook verloskundige, lactatiedeskundige en consultatiebureau: allen hadden het niet door. Ze dachten allemaal aan “Kraamtranen” “baby blues” en dat mijn perfectionisme in de weg zat. Niemand luisterde echt! Toen ik eindelijk gehoord werd, had ik veertig graden koorts, voelde ik me belabberd en lag ik aan het infuus in het ziekenhuis omdat ik te veel afgevallen was, kanker had (blijkbaar) en het te slecht met me ging. Ook toen, want de kanker moest eerst aangepakt worden. Dat voelde zo tegenstrijdig, want mentale gezondheid is zo veel belangrijker dan dat dit bij mij overkwam. Alsof ik alleen maar kanker had. Natuurlijk overlappen de klachten zeker. Maar, ik voelde dat het anders was. Ik ben verder echt dankbaar dat mijn huisarts me hoorde en op haar instinct af ging, zij heeft mij doorverwezen naar het ziekenhuis en zo vielen alle stukjes op zijn plek.

Wil je hulp?

Zit je niet op een roze wolk na de bevalling en wil je graag hulp? Voel je je niet gehoord of begrepen als mama en wil je hier graag over praten? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik begrijp je als geen ander en ga je hiermee helpen.