Dagboek van een geen roze wolk mama 

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het vijftiende deel van een mama die graag anoniem wil blijven.

Mijn naam hou ik graag anoniem, ik ben getrouwd met en wij wonen samen met onze 1 jarige zoon in Overijssel. Toen ik de oproep van Tilda Timmers op haar instagram voorbij zag komen dacht ik gelijk hier moet ik aan mee doen. Voornamelijk om meer openheid te geven over een postnatale depressie hebben en om aan andere niet roze wolk moeders te laten zien dat je niet alleen bent. Toen ik twee jaar geleden zwanger raakte was ik mij van geen kwaad bewust wat voor tijd mij te wachten zou staan. Ik had een normale zwangerschap gehad, echter met wel wat kwaaltjes. Tot en met zestien weken was ik intens misselijk en kon ik amper iets eten. En in mijn laatste trimester had ik last van flinke bekkeninstabiliteit. Wat resulteerde aan wekelijks bezoek aan de bekkentherapeut en dagelijks veel spieroefeningen doen. Met 38 weken kreeg ik nog wondroos aan mij been waardoor ik ook moest starten met een antibioticakuur. Echter dacht ik met dit alles ‘acht dit doe ik wel even’ niet wetende wat mij te wachten stond.

Traumatische bevalling

Ik heb een traumatische bevalling gehad die tweeëntwintig uur duurde. Ik zou thuis bevallen echter toen mijn vliezen werden gebroken bij tien cm ontsluiting kwamen we er achter dat er meconium in het vruchtwater zat. Maar, aangezien ik al op 10cm ontsluiting zat werd er besloten om eerst te proberen om thuis te bevallen. Ik was een half uur aan het persen maar het lukte mij niet goed om met de persweeën mee te persen. Aangezien mijn zoontje niet goed indaalde in het geboortekanaal en vanwege de meconium, moest ik met tien cm ontsluiting en persweeën met de verloskundige mee in de auto naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, werd ik aangesloten op het infuus met weeënopwekkers. Het persen lukte niet goed, ze probeerden mij te helpen om mee te tellen met de weeën. Echter, voelde ik de weeën nauwelijks en heb ik het op eigen kracht moeten doen. Ik was helemaal kapot maar telkens werd er tegen mij gezegd, ‘kom op, je bent er bijna!’. Na een tijdje viel mijn zoontjes’ hartslag weg. Toen hebben zij een knip gezet en is hij geboren na tweeënhalf uur persen.

Opgehaald door de ambulance

Ik was zo gebroken tijdens de bevalling dat ik alleen maar kon denken ‘laat hem maar geboren worden, het maakt mij niet uit hoe, maar ik wil hierna met rust gelaten worden’. Dit was denk ik het startsein van de postnatale depressie. Ik herstelde slecht na mijn bevalling, ik bleef alle dagen boven in bed en ik had geen kracht om uit bed te komen, heel mijn lijf deed pijn. Mijn man deed alle zorg voor ons zoontje. De kraamweek was inmiddels voorbij en negen dagen na de bevalling kreeg ik extreem hoge koorts (tweeënveertig graden), ik was suf en ik kon amper wat zeggen door de benauwdheid. Ik werd opgehaald met de ambulance om naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal daar aangekomen en heel wat onderzoeken verder bleek de streptokokkenbacterie te hebben, dit noemen ze ook wel ‘kraamvrouwenkoorts’. Echter ging het steeds slechter met mij tijdens de opname, ik begon te ijlen en ik kreeg niets meer mee. Wat bleek, ik had er een bloedvergiftiging erover heen gekregen. Ik kreeg hiervoor zware antibiotica via het infuus. Na een aantal dagen werd ik ontslagen aangezien mijn lab waardes genormaliseerd waren, ik moest thuis verder herstellen. Eenmaal thuis aangekomen was ik nog ernstig verzwakt. Ik had moeite om op woorden te komen en ik had geen energie om te praten. Weken lang ging alles letterlijk langs mij heen, gelukkig kreeg mijn man via zijn werk zorgverlof om voor mij en ons zoontje te zorgen.

 

De kraamtranen hielden niet meer op

Ik merkte ongeveer twee weken na de bevalling dat ik niet op die roze wolk zat. Eerst kwamen na de geboorte de kraamtranen maar eigenlijk hielden die tranen niet op. Ik kon overal en de hele dag wel huilen, ik voelde mij letterlijk machteloos. Veel mensen die langs kwamen op kraambezoek, zeiden (goed bedoeld); “geniet ervan!” Maar, eigenlijk dacht ik elke keer; hoe moet ik hiervan genieten? Ik wil wel heel graag genieten, maar het lukte mij niet. Mijn symptomen en klachten waren heel divers. Ik moest continu huilen en ik had het gevoel dat ik alles maar leuk moest vinden. Maar, aangezien ik niet alles leuk vond voelde ik mij ook enorm schuldig tegenover mijn zoontje. Ik had niet het warme gevoel bij hem die ik als moeder zijnde zou verwachten. Ik zorgde wel voor hem maar, eigenlijk deed het mij niet zo veel. Ik vond dat verschrikkelijk om dat te voelen aangezien ik juist het beeld in mijn hoofd had dat ik helemaal verliefd op hem zou zijn.

Intrusies

Het ergste vond ik dat ik last had van intrusies, die kwamen de hele dag door, de gedachten kwamen elke tien minuten wel in mijn hoofd op. Gedachten zoals: wat zou er gebeuren als ik jou nu van de trap af laat vallen? Wat gebeurd er als ik jou nu bij het vuil zou leggen?  Ik vond het vreselijk, ik stond er mee op en ik ging er mee naar bed.  Elke ochtend stond ik op met de gedachte: ‘ik wou dat het alweer 19.00 uur avonds was aangezien ik dan even tijd voor mijzelf heb’. De dagen en maanden duurden vreselijk lang. Ik had moeite om mijn vreselijke gedachten te delen met familie en vrienden. Een paar wisten het maar lang niet allemaal. Mijn man was wel overal van op te hoogte en hij reageerde heel rustig en geduldig. Hij nam mij serieus en hielp mij door veel naar mij te luisteren. Vrienden, familie en collega’s die van de situatie op de hoogte waren heb ik ook veel steun van mogen ontvangen. Ze stuurden regelmatig appjes, hielpen mee in huis of brachten eten. Ze hebben mij er ook echt doorheen gesleept en zonder hen was ik psychisch niet zo snel hersteld. Hier ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor.

 

Meest ingrijpende periode van mijn leven

Deze periode zie ik als het meest ingrijpendste deel van mijn leven. Ik voelde continu angst in alles wat ik deed. Even een simpele boodschap doen of een blokje om lopen kon ik niet. Ik herkende mijn lichaam niet meer waar ik altijd op kon vertrouwen en ik was mijzelf ook helemaal kwijt. Ik voelde mij ook erg eenzaam, ik dacht dat ik de enigste moeder op aarde was die deze gedachten en gevoelens zou hebben. Drie maanden na de bevalling heb ik contact gezocht met de huisarts vanwege mijn gedachten. De huisarts nam het serieus en stuurde mij door naar Mindfit. Daar kon ik gelukkig binnen twee weken terecht. Mindfit gaf handvaten om met mijn intrusies om te gaan en leerde mij dat niet alles perfect hoefde te zijn. Het is oké om ook een mindere dag te hebben. Verder heb ik ook boeken gelezen waar ik voornamelijk praktisch te werk gaat. Het boek: ‘toen kreeg ik weer lucht’ van Tilda Timmers maar ook het boek: ‘perfecte moeders bestaan niet’ van Diana Koster heb ik ontzettend veel aan gehad. Ik zou dit ook echt iedereen aanraden die geen roze wolk ervaart tijdens of na de zwangerschap. 

 

Sneller hulp krijgen

Wat voor mij beter zou kunnen in de reguliere zorg met betrekking tot de niet roze wolk is dat er voor moeders die geen roze wolk ervaren er eerder hulp beschikbaar is. Zelf ben ik snel geholpen toen ik contact had met de huisarts maar ik weet van anderen dat psychische hulp vaak lang kan duren. Het zou mooi zijn als er telefonisch eerder hulp geboden kan worden door middel van praktische tips. Ze zouden ook kunnen verwijzen naar sommige podcasts of boeken die beschikbaar zijn voor vrouwen met postnatale depressie zodat ze weten dat ze niet alleen zijn. 

Wil je hulp? 

Lees je bovenstaande en herken je dit? Zit je niet op een roze wolk of zit je slecht in je vel na de bevalling? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je hiermee helpen!