Emmi’s IQ is getest

Jullie hebben er even op moeten wachten, maar hier volgt dan eindelijk de update over hoe het met Emmi verder ging na mijn laatste blog. Emmi vertrok van haar speciale voorschool bij Sgooiers naar de basisschool. De overdracht was duidelijk gegaan. Sgooiers had duidelijk uitgelegd waarom ze dachten dat Emmi een ontwikkelingsvoorsprong heeft en hoe zich dat uitte.

Niemand had zicht op mijn kindje

De start op de basisschool verliep in eerste instantie goed. Maar, snel begonnen de juffen te rouleren, eentje werd ziek, de ander ging met zwangerschapsverlof en soms zag ik in een week vier verschillende juffen. Needless to say: niemand had echt duidelijk zicht op mijn kindje en wat ze nodig had. Toen Emmi naar groep twee ging, verliep dit gelukkig beter. Ze had een en dezelfde juf en die was enorm betrokken bij haar. Toen ik mijn zorgen uitte over of ze wel genoeg uitgedaagd werd, maakte deze juf een plan om Emmi meer aandacht en uitdaging te geven. Al snel merkten ze, dat ze dit niet echt oppikte. Ik vermoed dat ze zich toen al behoorlijk verveelde. Ik hoorde thuis ook al heel vaak: school is saai. Of: ”dit wist ik allang, mama.” Ik maakte me hier zorgen om en begon met school te praten over een IQ-test. Dit duurde een hele tijd. Daarnaast ging ik door een scheiding heen dus het was een enorm zware periode. Toch bleef ik me hard maken voor Emmi en dat ze meer nodig had dan haar nu werd geboden op school.

Eindelijk was daar de IQ test

Na lang wachten, kon ze dan eindelijk terecht voor ene IQ test. Ze had er enorm veel zin in en toen ik haar achter liet, ging ik met een goed gevoel weg. Dat gevoel verdween toen ik haar ophaalde. De betreffende psycholoog zei:”Emmi heeft heel veel moeite met de IQ test gehad en kon hem amper afmaken. Ze was heel erg afgeleid.” Ik vond haar nogal negatief in haar uitingen. Dit afgeleid zijn, is iets wat ik herken van Emmi, dat is ze ook en ze vind het vaak moeilijk om zich te focussen. Twee weken later zou de uitslag volgen en ik vroeg me echt af waar ik me op moest voorbereiden. We werden binnen geroepen en al snel volgde de uitslag. Emmi is bovengemiddeld slim, maar niet perse hoogbegaafd zoals haar zus. Daarnaast werd bij Emmi de diagnose ADHD  gesteld. Ik schrok hier behoorlijk van. Niet, omdat die IQ test lager uitpakte, dat kan nu eenmaal gebeuren. Maar deze diagnose vond ik heftig. Haar IQ zal over een a twee jaar nog eens getest worden, omdat zij ook wel zagen dat ze een heel pienter meisje voor zich hadden.

Emmi kreeg de diagnose ADHD

Natuurlijk had ik als moeder ook gezien, dat ze beweeglijk is en snel afgeleid raakt door externe factoren. Het avondeten is dan ook een enorme uitdaging. Ik ben daar niet blind voor als moeder. Maar, je komt voor een IQ test en gaat naar huis met een DSM diagnose. Ik  vroeg: ”moeten jullie dit niet verder testen bij haar? ”Toen zei de hoofdbehandelaar: ”dit is zon duidelijk geval van ADHD, dit zouden we verder kunnen testen maar lijkt ons niet nodig. ”Omdat ik Emmi niet nog meer testen wilde laten doorstaan, dacht ik: oké dan is dit het dus. Ik moest echt even slikken. Een label geplakt krijgen op je kindje vind ook ik als therapeut, echt een ding. In ieder geval wisten we nu wel, waar bepaalde dingen vandaan kwamen. Zoals ik al zei: het aankleden, maar ook eten duurt altijd lang bij Emmi. Ik kende dit helemaal niet, want Livia is heel zelfstandig en snel. Bij Emmi moet ik bijna coachend te werk gaan.

Hoe nu verder?

Op school reageerden ze bevestigend op de ADHD diagnose. Ze herkenden dit en konden ook beamen dat ze dit gedrag wat Emmi tijdens de testronde had laten zien, ook in de klas vertoonde. Vervolgens werd een plan van aanpak opgesteld, hoe Emmi zich beter kon concentreren in de klas. Groep drie stond inmiddels al voor de deur en ik maakte me enorme zorgen over hoe dit verder zou gaan. Leren lezen en schrijven zijn zulke belangrijke vaardigheden. Hoe gaat m’n meisje dit straks doen? Ee overlegden met de juf van groep twee en deze ging in beraad met de juf van groep drie en de psycholoog. Samen kwamen ze tot de conclusie dat een noise canceling headphone goed zou kunnen werken en waar nodig extra bijsturing voor Emmi. De zomervakantie was voorbij en Emmi startte in groep drie. Vanaf het begin was duidelijk: we gaan vinger aan de pols houden en in september volgde al snel een eerste gesprek met Emmi’s nieuwe juf in groep drie. De juf vertelde dat Emmi nog niet zo goed mee kon komen, maar of dit door de ADHD kwam of ze gewoon moest wennen, wisten we nog niet. Ze vond het in ieder geval leuk op school en dat was voor mij eigenlijk het belangrijkste. Ze speelde lekker met vriendjes en vriendinnetjes. Het tweede gesprek was positiever: Emmi kon goed meekomen en liep gelijk met haar leeftijdsgenootjes, die volgens haar juf even snel afgeleid waren als zij. Vooralsnog lijkt het tot nu toe oke met haar te gaan in de klas. Voor mij is ze vooral m’n vrolijke spring in het veld, altijd blij en grapjes makend. Ik zie nog steeds dat ze een ontwikkelingsvoorsprong heeft, ook al kwam dit niet heel duidelijk uit de test. Voor nu laat ik het los. Ik hoef niet perse een label HB op mijn kind. Het gaat mij er vooral om dat ze happy is en goed in haar vel zit. Emmi doet het zo goed. Dus laat ik de ADHD diagnose niet haar leven bepalen of hoe ik haar zie. Ze is m’n lieve meisje en HB of niet, met of zonder label: I love her unconditionally.