geen roze wolk na de bevalling

May 31, 2022

Het is makkelijker om te doen alsof alles op rolletjes loopt

dagboek van een geen roze wolk mama

Lees hier het dertiende deel van “dagboek van een geen roze wolk mama

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het dertiende deel van een mama die graag anoniem wil worden.

Ik ben 31 jaar en samen met mijn vriend heb ik 1 zoon. Hij is geboren in september 2020. Wij wonen sinds een aantal jaar samen in het buitenland. Na een langdurig traject via de gynaecoloog in verband met endometriose ben ik op advies van mijn behandelende arts in november 2019 tijdelijk gestopt met de pil. Wij hadden een kinderwens, maar vanwege de endometriose was het nog maar zeer de vraag of die wens uit zou kunnen komen. Afijn, ik bleek dus snel zwanger te zijn en de eerste week van januari 2020 had ik een positieve test in mijn handen. Dolblij waren we, maar ook in shock…hoe dan? Zo snel? Ojee, en nu?

Ik stond er alleen voor

De eerste vijf maanden van de zwangerschap verliepen vrij voorspoedig, zonder al teveel kwalen. Maar, daarna kwam de bekkenpijn opzetten waardoor ik uiteindelijk vanaf de zesde maand niet meer kon en mocht werken. Omdat wij in het buitenland wonen en de corona maatregelen in volle gang waren heb ik helaas geen fysieke steun kunnen krijgen van onze familie en vrienden in Nederland. Van ‘vriendinnen’ uit de buurt hoorde ik plots niets meer en toen sloeg de realiteit toe…we staan er alleen voor.

Lange bevalling

Na lang wikken en wegen is onze zoon uiteindelijk op eigen initiatief geboren in het ziekenhuis in Nederland. De weeën begonnen na een accupunctuur behandeling van mijn verloskundige op woensdag ochtend en na een totale duur van zo’n dertig uur is onze zoon ter wereld gekomen door een knip en de vacuümpomp. De laatste dertig minuten van de bevalling waren nog even spannend door een aantal complicaties, zowel bij mij als bij de baby. Het moment dat hij op mij werd gelegd kan ik me eigenlijk niet eens meer herinneren, door de pijn, adrenaline, angst en verlamming vanwege hoge dosis pijnstilling.

Is dit kindje wel van mij?

Ik merkte al vrij snel nadat we weer thuis waren dat ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk vond, allemaal. Ik wist heel duidelijk, ik hou van dit mensje met alles wat ik heb maar, is deze wel echt van mij? Die gedachte heb ik nu, vijftien maanden later, soms nog wel eens. De bevalling bleek na een aantal dagen een behoorlijk gat in mijn geheugen te zijn en alles wat ik er nu van weet, is mij door mijn vriend verteld. Eigen, levendige herinneringen heb ik niet en dat doet vaak veel pijn. Over pijn gesproken, het heeft uiteindelijk ruim vier maanden geduurd voor ik weer zelfstandig het bad in kon stappen, de trap in ons flatgebouw omhoog kon lopen, een ommetje kon maken met de kinderwagen of gewoon een croissantje kon kopen bij de bakker als ik daar zin in had.

We sliepen amper

Ons mannetje deed het de eerste dagen super goed, maar daarna huilde hij zo’n twintig uur per dag. Of huilen, noem het maar gerust krijsen. Soms zelfs zo hard dat de buren aan de overkant van de straat zich afvroegen of alles wel oké was. Na vele behandelingen bij een osteopaat en meerdere afspraken in het ziekenhuis, bleek dat hij in ieder geval hoogsensitief is en daarnaast enorm verkrampt was in zijn hele lijfje. Dit kwam mogelijk door de heftige bevalling, waardoor hij zichzelf amper kon bewegen. Na negen maanden en veel therapie was het vele huilen praktisch over, maar de heftige slaapproblemen bleven. Wij sliepen hooguit twee a drie uur per nacht. En pas toen merkte ik dat ik gewoon echt niet meer kon.

 

Ik genoot nergens meer van

Natuurlijk wist ik daarvoor ook wel dat er iets niet helemaal klopte, maar het is veel makkelijker om te doen alsof alles op rolletjes loopt. En dat terwijl alles erop wees dat ik in een diep dal zat. Ik genoot werkelijk nergens meer van, kon m’n partner en m’n kind soms wel wat aandoen (niet echt natuurlijk), werd steeds minder vrolijk, kreeg enorme woede uitbarstingen, en nam geen moeite meer om contacten te onderhouden, alles maar echt alles was zwaar en kostte me bakken met energie .. en toch ging ik door. Tot het moment, nog niet heel lang geleden, dat ik weer eens een enorme woede uitbarsting kreeg naar m’n vriend waar onze zoon bij was en ik zo ontzettend schrok van mezelf dat ik naderhand gewoon even niet wist wie mij in de spiegel aankeek.

 

Ik herkende mezelf niet

Wie is dit? Wie is dit secreet dat zo aan het vloeken en tieren is tegen diegene die er altijd voor me is? En oh man, wat voelde ik me schuldig tegenover m’n kind zeg. Zie je wel, zei ik, ik kan dit niet. Ik kan helemaal geen moeder zijn. Gedurende al die maanden heb ik mezelf elke dag onzekerder gemaakt en mezelf constant wijsgemaakt dat ik helemaal geen echte mama ben en ik me er gewoon maar bij moet neerleggen dat het nu eenmaal niet voor mij weggelegd is, het moederschap. Ik werd steeds gefrustreerder en bozer, naar mezelf maar vooral naar m’n partner en ik kon steeds minder van onze zoon hebben. Huilde hij eens? Luisterde hij niet? Nam hij een loopje met me? Ik werd serieus gek..

 

Er werd veel gebagatelliseerd

Ik ben vanaf het begin af aan eerlijk en duidelijk geweest naar mensen in mijn directe omgeving over hoe ik mij voelde. En ook mijn partner heeft zijn best gedaan dit duidelijk te maken aan verschillende mensen. Helaas was eigenlijk constant de reactie van, nou dat zal allemaal wel meevallen toch? Kijk toch wat een lief manneke, die doet toch niks verkeerd of oh ja lastig zeg, maar hij is toch gezond verder? Of, ah ja dat hebben we allemaal meegemaakt. Gaat wel weer over. En soms kwam er helemaal geen reactie en ging het na een kus-emoticon gewoon weer over de struggles van de ander of de dagelijkse gang van zaken.

 

Waar is mijn village?

Betreft de hoogsensitiviteit van onze zoon is er echt bizar weinig begrip geweest van mensen in onze directe omgeving. Een of twee mensen hebben duidelijk gevraagd wat ze konden doen, en na mijn antwoord daarop dat ik eigenlijk gewoon fysiek iemand wilde zien en iemand die me zou vasthouden en zou zeggen dat alles goed zou komen, is er tot op heden niets van terecht gekomen. Gelukkig zijn er twee stellen op wie we altijd kunnen terugvallen als dat nodig is, alleen hebben wij simpelweg de energie niet om dan naar Nederland te gaan om hulp te krijgen. Het zou zo fijn zijn als er gewoon iemand bij ons zou zijn. Om te praten, even op onze zoon te letten of zelfs een nachtje zou kunnen oppassen.

 

Aapjes kijken

Kraamhulp kennen ze niet waar wij wonen, dus in feite zijn wij het ziekenhuis uit gekomen met een baby en daarna door alles en iedereen aan ons lot overgelaten. Er is drie keer een verloskundige geweest om mijn hechtingen te controleren en te kijken of het met de baby goed ging, maar daar is alles mee gezegd. Super leuk hoor, kraamvisite maar die komen even ‘aapies kijken’ en stappen daarna weer in de auto naar huis terwijl mijn vriend weer aan het werk was en ik nog even een maaltijd in elkaar moest flansen, de rommel van de kraamvisite moest opruimen, een baby moest voeden en troosten en eigenlijk zelf ook nodig een douche kon gebruiken, maar niet durfde zonder dat mijn vriend thuis was. Vanwege de enorme pijn van onderen was ik bang dat ik zou flauwvallen en er niemand was die mij kon helpen en daardoor de baby alleen zou zijn.

 

De postpartum zorg kan zoveel beter

Helaas is er door corona een overschot aan mensen die zoeken naar psychologische hulp, waardoor in mijn geval de wachtlijst op is gelopen tot oktober 2022. Omdat het naar mijn mening echt niet langer zo door kon gaan ben ik via social media op zoek gegaan naar alternatieven en kwam toen bij Tilda terecht. Ik heb haar boek gelezen en heb inmiddels mijn eerste Zoom-therapie sessie achter de rug. Ik kan niet beoordelen hoe de zorg in Nederland is betreft een niet zo’n roze wolk, Maar wat mij hier is opgevallen is dat het echt in een verdomhoekje geplaatst wordt en er eigenlijk nog net niet gefluisterd wordt als je aangeeft dat je je niet oké voelt. Naar mijn idee is het echt van groot belang voor alle nieuwe mama’s als hierover opener en eerlijker gepraat kan worden en je vanaf dag een serieus genomen wordt. Één controle van tien min bij de gynaecoloog na de bevalling is echt ondermaats!

Wil je hulp?

Herken je je in bovenstaande en zit je ook niet op een roze wolk? Mail dan naar info@froufroubegeleidng.nl. Ik weet als geen ander hoe je je nu voelt en ga je hiermee helpen. je hoeft dit niet alleen te doen, lieve mama!

 

 

 

let's
connect

on Instagram

@geenrozewolk