Niet elke mama zit op een roze wolk na de bevalling

Veel van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en  vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het vijfde deel van Elise.

Ik ben Elise. Ik ben 27 jaar en sinds 3 jaar getrouwd met Jeroen (29) en we hebben nu een tweeling van 9 maanden. In het dagelijks leven ben ik verpleegkundige op de intensive care in Dordrecht en doe dit met heel veel plezier. In de zomer van 2020 raakte ik zwanger van onze tweeling (Niene en Maud). Ik ging heel fit de zwangerschap in, dus toen ik na 15 weken al uitviel met ernstige bekkenklachten, was dit een grote domper. Lichamelijk was ik nagenoeg aan huis gekluisterd. Ik had continue pijn, sliep slecht, kon niet meer werken of sporten en dus niet de dingen doen die ik leuk vond. Dit zorgde al voor een wat grijzere wolk en dat maakte dat ik de zwangerschap wel als pittig ervaren heb. Daarnaast ben ik een week opgenomen geweest in verband met een dreigende vroeggeboorte van de meiden met 30 weken, waarvoor longrijpers en weeënremmers nodig waren. Uiteindelijk mochten de meiden met 36 weken geboren worden met een mooi geboortegewicht en deden ze het naar omstandigheden best goed. De bevalling heb ik als prettig ervaren, met de ruggenprik was de pijn goed te doen en ik ben er zonder al teveel kleerscheuren vanaf gekomen, waar ik nog steeds erg dankbaar voor ben.

Ineens werd een van de twee meisjes ziek

Helaas werd Maud doodziek (ontwikkelde een NEC: necrotiserende enterocolitis), waarvoor ze uiteindelijk met spoed een stoma nodig had en in totaal vier maanden in verschillende ziekenhuizen heeft gelegen. De angst om haar te verliezen, het continue moeten opsplitsen tussen Niene thuis en Maud in het ziekenhuis, geen tijd om te herstellen van de zwangerschap en de bevalling, het kolven (omdat ik Maud in ieder geval mijn antistoffen mee wilde geven, nu ze zo ziek was) en de continue onrust, maakte mijn wolk na een aantal weken pik-en-pik zwart. Het gevoel om een van de meiden/Jeroen/mijzelf tekort te doen, veel te moeten vragen van mijn netwerk en niet in staat te zijn om dingen zelf te doen, maakte deze periode echt verschrikkelijk voor mij. Ik had vooral veel angstklachten, gevoelens van schuld en machteloosheid, wat zich uitte in enorm veel huilen, lusteloosheid, apathie en het niet meer kunnen zorgen voor Maud.

Het ging niet goed met mij

Mijn omgeving had goed door dat het slecht met mij ging, doordat zij dag in dag uit aanwezig waren bij ons in huis (oppassen op Niene als wij naar het ziekenhuis gingen, kookten en het huishouden bijhielden). Dus werd hier dus ook open en eerlijk over gepraat. Iedereen reageerde heel begripvol op mijn klachten en namen het ook serieus. Mijn gedachten en emoties heb ik dus ook al die tijd wel uitgesproken, van geen moeder meer willen zijn tot zelfs de gedachten dat Maud beter niet wakker had kunnen worden uit de OK (zodat haar veel leed bespaard zou blijven). De gedachten gingen ver, maar wat ben ik dankbaar dat dit allemaal niet gebeurd is. Momenteel gaat het heel goed met Maud en Niene. Ze ontwikkelen en groeien goed en ondanks dat Maud nog een sonde heeft en een groot stuk darm mist (haar stoma is weg), is het nu gewoon een baby zoals alle anderen. 

Ik zocht naar hulp

Om hulp te krijgen heb ik aan heel veel bellen moeten trekken. Door de tweeling zwangerschap was ik medisch geworden en was er vanuit het ziekenhuis helaas weinig begeleiding. Maar, gelukkig kon ik via mijn verloskundigenpraktijk de Bakermolen (absolute toppers!) snel terecht bij een psycholoog voor hulp en EMDR en vond ik Tilda na een aantal maanden, omdat ik wel door had dat ik hier niet zonder hulp uit ging komen. Met medicatie en veel therapie krabbel ik langzaam op en zie ik soms weer een glimp van mijzelf.

Ik zie weer lichtpuntjes

Dankzij alle hulp zijn er nu kleine momenten waarvan ik denk: ‘Hé, het moederschap is wel leuk.’ Genieten is een groot woord en moeder zijn vind ik gewoonweg loeizwaar en ik ben blij als de meiden nu een dag in de week bij de opvang zijn, zodat ik weer een paar uurtjes kan gaan re-integreren op mijn werk. Daar kan ik weer even Elise zijn en niet alleen maar moeder en dan probeer ik ook om mij daar niet schuldig over te voelen (jaja, het is een moeizame weg om jezelf op de eerste plek te zetten). Dus ik maak veel filmpjes/foto’s om hopelijk in de toekomst alsnog wat te kunnen (na)genieten van deze periode. Want, deze periode komt niet meer terug en dat vind ik met vlagen heel confronterend en moeilijk. Mede omdat ik zo graag had willen genieten van deze periode en op een roze wolk had willen zitten. Ik probeer te accepteren dat dit niet zo is en het te zien als een periode waarin ik gevormd ben als mens en moeder. Soms sta ik even stil in het moment en ben ik dankbaar voor waar ik/we nu staan. Want. wat ik wel geleerd heb is dat die roze wolk dus keihard voorbij kan waaien, maar dat er soms nog wel een suikerspinnetje van te maken is!

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en denk je: ik zit ook niet op een roze wolk tijdens de zwangerschap of erna? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik begrijp als geen ander wat je nu doormaakt en kan je hiermee helpen.