Lees hier het dagboek van geen roze wolk mama Lotte

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het negende deel van Lotte.

Mijn naam is Lotte en sinds maart 2021 moeder van onze mooie en vrolijke Loes. Ze is nu tien maanden. Mijn vriend heet Robbert en samen met Loes en onze kat Freek wonen we sinds 2 jaar in Voorthuizen. Na een miskraam kwam het ineens bij mij binnen: ‘Ik kan zwanger worden en wat wil ik graag moeder zijn!’ Dat wist ik wel eerder natuurlijk, we wilden graag een kindje. Maar toen ik eenmaal zwanger bleek te zijn was dat gevoel nog groter! Ik had verwacht dat ik vrij snel weer zwanger zou worden, maar dat was niet het geval. Het heeft negen maanden en een hoop teleurstellingen en tranen geduurd. Toen ik in juli een positieve test in handen had wist ik niet wat ik zag. Blijdschap, verdriet van geluk, maar ook van angst: ‘Zou het nu wel goed gaan?’

Ik moet blij zijn

Na zestien weken zwangerschap voelde ik me super. Onze kleine meid groeide goed, ik groeide goed en ik was maar wat trots op mijn dikke buik. Maar ineens kwam ook het besef: ‘Ik kan niet meer terug’ en ‘wil ik dit wel écht?’ Dat gevoel heb ik weggestopt, want ik vond dat ik daar niet aan mocht twijfelen. Ik dacht: ‘Eenmaal zwanger, moet je blij zijn dat je überhaupt zwanger mag zijn, dat je kindje gezond is, dus ik moet er van genieten.’

Lange bevalling met toeters en bellen

Maar, echt genieten vond ik lastig. De bevalling begon voorspoedig, maar eindigde helaas in het ziekenhuis met allerlei toeters, bellen, een flinke knip, maar een gezonde, roze baby! Ik was zo verbaasd dat onze dochter daar ineens was. Ondanks de 21 uur die ik erop had zitten. Ik wist toch waar ik mee bezig was? Toen kickte de adrenaline in en wilde ik iedereen laten weten dat Loes geboren was. Nu ik dit zo schrijf, is dat het moment geweest dat ik de boel weer wegstopte: mijn angst, blijdschap, verdriet, geluk. Ik wist niet wat ik moest voelen en denken.

Ik kon moeilijk genieten

Eenmaal thuis was ik vooral dol op de aandacht en de cadeaus. Maar, volledig van Loes genieten lukte me niet. Ik vond het allemaal zo overweldigend. Ik had ook nog pijn, ik vond borstvoeding lastig en ik vond dat ik alles zelf wel weer moest kunnen. Na twee weken ging Robbert weer werken en waren Loes en ik alleen. Ik vond haar zo klein en kwetsbaar dat ik constant het gevoel had dat ik niks anders kon doen dan fout. Want, wat kun je nou goed doen voor zo’n klein mini mensje? Ik kon alleen maar huilen, ik was constant op zoek naar contact met anderen, zodat ik niet alleen met Loes hoefde te zijn.

Emotionele rollercoaster

Na ruim vier maanden liep mijn verlof af en moest ik weer volle bak aan het werk. Net daarvoor had ik het gevoel dat ik het allemaal onder controle had, dus ik vond het best lastig om in een ander ritme te stappen. Gelijk de eerste werkweek dacht ik al: ‘Waar ben ik eigenlijk mee bezig?’ Ik wist niet wat ik moest voelen en denken. Ik ging op de automatische piloot, was ondertussen ook afscheid aan het nemen van mijn oude werk waar ik tien jaar had gewerkt. Een grote emotionele rollercoaster was het.

Geen roze wolk

Via via kwam ik bij het Insta account van Tilda. Haar berichten kwamen mij zo bekend voor. Het gevoel dat ik een goede moeder moet zijn in alle opzichten, dat hoefde dus eigenlijk niet. Zodoende kwam ik erachter dat ik al vijf maanden lang de boel aan het ophouden was voor mezelf. Toen pas ging ik de symptomen op een rijtje zetten: veel moe, erg onzeker, snel huilen, manische buien (super blij of super bang/verdrietig), boos, gehaast en gestresst. Ik ben vanaf het begin af aan al open geweest naar mijn omgeving dat ik mijn taak als moeder een grote zoektocht vond. Bij anderen was ik constant op zoek naar bevestiging. Ik heb geluk met een warme, liefdevolle omgeving. Vooral de steun van mijn moeder en mijn beste vriendin waren zeer waardevol en belangrijk! Zij lieten mij zien en voelen dat ik niet gek ben, dat het oké is.

Ik wilde de pijn en het verdriet niet voelen

Hulp heb ik gekregen van Tilda. Ik reageerde vaak op haar Insta berichten en zij reageerde elke keer zo fijn en lief terug. We maakten een belafspraak en zodoende ben ik in gesprek gegaan met Tilda. Op dat moment was ik mijn gevoelens en gedachtes nog aan het wegstoppen. Ik wist wel dat ze er waren, maar ik wilde er niet voor open staan. Ik wilde de pijn en het verdriet niet ook nog eens over de pijn en het verdriet heen wat ik al voelde.

Praten met Tilda

De reden waarom ik geen reguliere zorg heb gezocht is vanwege het feit dat ik dacht dat ik het zelf wel kon. Ik heb wel geprobeerd contact te zoeken met mijn psycholoog waar ik een aantal jaar geleden ben geweest, maar de wachttijd was zes maanden. Anderen hebben zijn zorg meer nodig dan ik, dacht ik. Daarnaast leek het mij ook niet prettig om medicatie te krijgen. Ik ben echt een prater, iemand die wil sparren en op zoek is naar herkenbaarheid. Daar kan ik mij mee spiegelen, dan kan ik gaan reflecteren en uiteindelijk zelf de boel weer op orde krijgen. Bij Tilda wist ik dat ik met een ervaringsdeskundige in gesprek zou gaan. Dat schept al een band. Bij een psycholoog is dat altijd maar afwachten en weet je niet of je de passende zorg en gesprekken krijgt die je op dat moment nodig hebt.

Herkenbaar?

Herken je jezelf in Lotte’s verhaal en zit je ook niet op een roze wolk? Merk je dat je niet goed in je vel zit en wil je hulp? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik begrijp je als geen ander en ga je hiermee helpen!