“Ik kreeg intrusies en kwam al snel nergens meer”

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het twaalfde deel van Romy.

Ik heet Romy en niet eerder durfde ik mijn verhaal te delen, maar ik lever graag een bijdrage in het verminderen van het taboe rondom postpartum problemen. Ik heb mezelf namelijk nog nooit zo eenzaam gevoeld als tijdens de postpartum periode. Hopelijk hebben andere moeders hier iets aan.

Vlotte bevalling

Op 25 juli 2021 werd Milan, mijn allereerste zoontje geboren. We waren ontzettend blij en mijn zwangerschap en bevalling zelf gingen ontzettend goed! Ik zat echt op die roze wolk tijdens mijn zwangerschap en voelde me beter dan ooit. Mijn bevalling was vlot gegaan met een weeën storm nadat ze mijn vliezen hadden gebroken. Diezelfde avond kregen we visite en drong het nog niet zo door wat mij was overkomen, maar ik herinner me dat ik opgelucht was dat hij er eindelijk was. De eerste nacht was spannend, ze hadden kort uitgelegd hoe ik Milan moest aanleggen en verder was het uitzoeken.

De kraamweek verliep moeizaam

 

In de eerste dagen van de kraamweek ging het al niet soepel doordat de borstvoeding niet verliep zoals ik had gehoopt en ik voelde schuldgevoel opkomen. Onze verloskundige was erg pro- borstvoeding en dit maakte mij onzeker. Ook had ik drie dagen amper geslapen door de adrenaline van de bevalling, mijn lichaam stond in een soort overlevingsstand. Hierna leek het met slaapmedicatie en wisseling van kraamhulp beter te gaan. Ik vond de kraamweek fysiek best heftig en ik voelde me hulpeloos en nutteloos. Ik heb geen één luier verschoond en merkte dat ik dacht hoe moeten we dit straks alleen doen? Na anderhalve week voelde ik me fysiek beter. Ik genoot van de tijd die we met zijn drieën doorbrachten als kersvers gezin.

Ik voelde een soort kortsluiting in mijn hoofd

 

Toen Mark na ruim een maand weer aan het werk moest, ging het bergafwaarts met mij. Ik merkte dat ik van tevoren angstig was dat ik het niet alleen kon. Ik vond de onvoorspelbaarheid lastig, er zat geen enkele structuur in onze dag en het voelde als een soort overleven totdat Mark thuiskwam. Als Milan humeurig was of huilde raakte ik in paniek. Het maakte me onzeker. Waarom huilt hij? Wat moet ik doen? Waarom slaapt hij niet? Ik stond constant aan en kreeg steeds vaker een soort kortsluiting in mijn hoofd. Ik had last van paniek aanvallen en hartkloppingen. Het voelde alsof iedereen doorging met leven maar ik stilstond. De verantwoordelijkheid dragen voor zo’n mannetje benauwde mij. Ik wilde het zo graag allemaal goed doen.

Ik kreeg last van intrusies

 

Langzaam kreeg ik steeds meer klachten. Alle geluiden en prikkels waren intens. Als ik buiten kwam kreeg ik intrusies dat ik hem liet vallen of dat ik met kinderwagen zou verdrinken. Elke keer als ik de trap afliep was ik bang om te vallen. Ik kreeg steeds meer negatieve gedachten, zoals dat ik dat maar moest doen zodat het voorbij was.
Zodra er iets onverwachts gebeurde kreeg ik kortsluiting. Ik at en sliep amper en ik maakte me constant zorgen. Mijn brein wilde niet uit. Al gauw kwam ik nergens meer.Ik voelde me schuldig en een slechte moeder. Ik belde Mark regelmatig in paniek op dat hij naar huis moest komen. Ik werd steeds somberder, ik voelde minder en ik wilde terug naar hoe het was. Iedereen die ik sprak zei “geniet ervan hè” en ‘wat zou jij op een roze wolk zitten?’ Terwijl het tegenovergestelde aan de hand was…de kraamvisites trok ik na anderhalve maand niet meer. Ik las overal lieve verhalen over moeders die helemaal opgingen in het moederschap en het zorgen voor hun baby en ik wilde eigenlijk alleen maar weg…

Wat als ze mijn kindje afpakken?

 

Hierdoor nam de druk toe en voelde het alsof ik constant aan het falen was. Milan leek mijn spanning te voelen en elke keer als ik langer alleen met hem was raakte ik in paniek. Ik voelde me opgesloten alsof ik aan het verdrinken was en niemand leek me te begrijpen of te kunnen helpen. Ik durfde niet te vertellen wat ik echt dacht of voelde want, wat als ze hem dan van mij afpakken of denken dat ik gek ben? Het leek alsof ik was overgenomen door een monster en mijn gedachten niet meer van mezelf waren. Ik vond er eigenlijk niets aan en voelde steeds meer afkeer naar hem toe en wilde terug naar hoe het was. Onbezorgd zoals het was.

Ik zocht hulp

 

Uiteindelijk trok ik na twee maanden aan de bel na een hysterische bui en waarin ik aangaf dat ik Milan niet wilde zien. Dit klopte niet en het kon niet zo doorgaan. Nadat ik toegaf dat het niet goed ging viel ik helemaal in een gat. Ik wilde alleen maar in bed liggen. Mijn gedachten waren een soort brei. Alles voelde als een moeilijke cito test waarvoor ik maar bleef falen. Ik kon niet meer alleen voor Milan zorgen. Mark is vaak eerder thuisgekomen of thuisgebleven en na een tijdje durfde ik een aantal mensen in onze omgeving in vertrouwen te nemen. Dit was een moeilijke stap voor mij want ik ben iemand die het graag zelf doet en niet snel hulp vraagt. Ik had ook het gevoel dat mensen me zouden veroordelen of het niet zouden begrijpen.

Ik voelde me eenzaam

 

Uiteindelijk kreeg ik flink wat medicatie van de huisarts, waaronder; antidepressiva, slaapmedicatie, antipsychotica en een doorverwijzing voor psychische hulp. Er was een wachtlijst van een aantal maanden. We moesten het uitzitten. Het voelde uitzichtloos en alsof we aan ons lot werden overgelaten. Het idee dat ik nog maanden door deze nachtmerrie moest verstikte me. Een aantal mensen hebben geholpen zodat ik niet te lang alleen voor Milan hoefde te zorgen. Ik ben daar enorm dankbaar voor.
Soms was het ook confronterend omdat ik er toch vaak alleen voor stond en me eenzaam voelde. Veel vriendinnen wisten niet wat er speelde en ik had het gevoel dat niemand mij begreep. Een boodschapje doen voelde als een overwinning.

Langzaam krabbelde ik op

Langzaam krabbelde ik weer op en pakte het sporten op wat voor mij hielp om meer uit mijn hoofd en in mijn lijf te komen. Dit waren echt geluksmomentjes voor mij waarin ik mezelf herkende. Ik vond meerdere podcast (bijv. zwarte muisjes) over dit onderwerp en meer gelijkgestemden via groep sessies van Tilda. Ook zij heeft een podcast “The Real Deal”. Hierdoor voelde ik me minder alleen.
In december kwam het voorstel mij eventueel te plaatsen bij een mama babyafdeling maar dat voelde voor mij als mosterd na de maaltijd. Het diepste dal was al geweest, de medicatie sloeg aan en gelukkig kreeg ik vanaf januari meer hulp. Momenteel gaat het al beter, ik heb nog een flinke weg te gaan maar de stappen zijn gezet. Voor alle mama’s die dit ook herkennen je bent niet alleen! Je gaat je ooit echt beter voelen ook al lijkt het nu niet zo.
Ik hoop dat ik anderen een hart onder de riem kan steken en het taboe over postpartum psychische problemen kan doorbreken. Je kiest er niet voor en je bent die persoon ook niet echt, het zijn de hormonen en de stofjes die dit veroorzaken.

Wil je hulp?

Herken je jezelf in Romy’s verhaal en wil je graag hulp? Merk je dat je gedachten en emoties donker zijn en je hier niet zelf uitkomt? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik weet als geen ander hoe je je nu voelt en ga je hiermee helpen!