“Waar is die roze wolk?”

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het zeventiende deel van mama Yasmila .

Ik ben Yasmila 22 jaar en trotse moeder van Jack. Om maar even het contrast te beschrijven wordt er nu luidkeels gebrabbeld door mijn zoontje Jack. Maar goed waar moet ik in godsnaam beginnen? Allereerst, wil ik je bedanken voor het lezen. Het doet mij goed om naar buiten te kunnen brengen wat ik heb mee gemaakt en wat mij nog beter doet is hopelijk andere zwangere of pas bevallen vrouwen bewust maken over gevoelens die na de bevalling kunnen opspelen.

Ik werd ingeleid

Het was donderdag 17 juni 2021 ik moest ingeleid worden. Een week geleden kwamen ze er achter dat ik zwangerschapsvergiftiging had dus vandaag werd het ballonnetje geplaatst. Eerst maakte ze een video van de baby zijn hartje en daarna mocht ik meelopen naar een aparte kamer. Ze legde uit wat er ging gebeuren en dat ik mij onderlijf helemaal uit mocht kleden. Het plaatsen van de ballon was enorm pijnlijk daarna controleert ze nog met haar vingers of hij goed zat. Ik kreeg meteen lichte rug weeën die pijnlijker waren dan menstruatie pijn. Ik mocht weer plaatsnemen in de kamer, waar ze een video maakte van de baby zijn hartslag. Daarna mocht ik naar huis, ik had de tranen in mijn ogen toen mijn vriend me kwam ophalen het deed zo ongelofelijk veel pijn. Ik heb de hele middag op de bank gezeten  terwijl mijn vader, moeder en vriend de laatste klusjes deden.

De weeën kwamen eindelijk

Ik ging om 21:00 naar bed en werd om 03:00 wakker met weeën het werd in razend tempo ondragelijk. Mijn vriend belde de verloskundige en we mocht komen. Eenmaal aangekomen om 06:00 had ik al 5cm ontsluiting en werden mijn vliezen gebroken. Omdat de weeën in rap tempo verergerde kreeg ik een morfine pomp hier door kon ik voornamelijk tussen de weeën door tot rust komen. Rond 9:00 schreeuwde ik het weer uit van de pijn en riep ik tegen mijn vriend om te bellen. Binnen no time stond er een verpleegkundige in de kamer het was tijd. Binnen 6 uur tijd was ik van 1cm naar 10cam ontsluiting gegaan ik mocht gaan persen. Ik raakte best wel in paniek en de verloskundige gaf mij niet het gevoel dat ik het goed deed waardoor ik nog meer in de war raakte. Na 20 minuten kloten (voor mijn gevoel) zei de verpleegkundige dat zij ging mee tellen met de weeën dit hielp heel goed.

Ik kreeg twee infusen

En daar was hij dan onze kleine Jack, onze lieve man, ons wereld wonder. De emoties werden me allemaal teveel wat een rollercoaster was het de afgelopen zes uur. Even zaten wij op een roze wolk. De placenta kwam er goed uit, het hechten maakte me allemaal niet meer uit want Jack lag heerlijk op mijn buik. Toen voor mijn gevoel alles achter de rug was, belden we mijn ouders. Dit was het mooiste moment in mijn leven, familie vertellen dat mijn eerste  zoon is geboren. Rond 11.00 uur kwam de verloskundige mijn baarmoeder controleren ze drukte op mijn buik en er schoot een stolsel uit. Ze zei dat ze ging overleggen met de verloskundige over een eventueel infuus want mijn baarmoeder werd niet hard. In de tussen tijd verloor ik al veel bloed. Het eerste infuus werd aangelegd. Deze had dertig minuten de tijd om in te werken met als side-note , dat ik nu de komende drie uur geen borstvoeding meer kon geven. Hoe langer het duurde, hoe slechter ik me ging voelen.  Het tweede infuus werd aangelegd en deze had een uur de tijd om in te werken. In de tussentijd was mijn moeder langsgekomen.

Ik moest naar de operatiekamer

Met tranen over haar wangen rende mijn moeder naar mijn bed terwijl ik weg dook om te spugen. Na drie kwartier vond de gynaecoloog het overduidelijk dat dit niet goed ging en dat ik naar de O.K moest. In de tussen tijd kwamen ze steeds weer op mijn buik drukken, een katheter aan leggen en het matje onder mij verschonen, waardoor ze wist hoe veel bloed ik was verloren. De gynaecoloog wilde voor dat we naar de O.K gingen, nog een keer kijken of ze kon vinden wat er aan de hand was. Waarom begrijp ik nu nog steeds niet. Ik moest voor de negende keer deze dag weer met mijn benen om hoog, weer prikkende verdovingsspray. Ik kon het niet meer, ik kon niet weer de pijn weg puffen en ik schreeuwde het uit. Ik raakte in paniek en riep dat ze moesten stoppen

Moeilijk om de controle los te laten

Ik moest naar de O.K. ik vind het moeilijk om de controle weg te geven maar het maakte me allemaal niet meer uit. Ik wou naar mijn vriend mijn kersverse kind. Toen ik weer bijkwam hoorde ik dat alles goed was gegaan. Ze hadden de bloeding kunnen dichten en ik werd naar mijn kamer gereden. In totaal was ik twee liter bloed verloren, ik had veel pijn. Daarnaast werd er enorm vaak aan mij gezeten en kon ik niet op mijn benen staan. Ik had ik mijn pas geboren Jack al zes uur niet vastgehouden en ik zat ik al acht uur in een rollercoaster, voelde me ziek en was de bevalling die ik voor ogen had, in duigen gevallen. Het maakte me allemaal niet meer uit, alles was goed het genieten kon na een turbulente dag eindelijk beginnen.

Ik stopte met borstvoeding geven

Tijdens de kraamweek en de week daarna kon ik niks. Als ik van mijn bank naar de keuken liep stond ik te trillen op mijn benen. Na zes dagen ben ik gestopt met borstvoeding. De energie die ik zeven keer op een dag aan Jack gaf, kon ik veel beter zelf gebruiken. Ik kon Jack niet zelf in bad doen omdat ik niet langer dan twee minuten op mijn benen kon staan en douchen moest ik zittend doen. Ik zat voornamelijk op de bank en mijn vriend, kraamverzorgster en moeder deden alles in huis. Ik weet niet meer precies wanneer mijn mentale klachten begonnen, maar het liep langzaam op. Ik merkte al steeds vaker aan mezelf dat ik mezelf met andere moeders ging vergelijken. Andere gaven wel borstvoeding, andere moeders gingen wel buiten wandelen, andere mama’s waren wel thuis bevallen en ik niet. De frustratie in mijn hoofd werd steeds groter, ik werd boos op mezelf en op de situatie. Als ik op social-media keek en een zwangere vrouw zag, moest ik bijna overgeven van de spanning die het mij gaf. Als ik s’avonds een klein rondje ging wandelen om mijn conditie weer op te bouwen en ik kwam een zwangere of pas bevallen vrouw tegen kon ik ze wel dood wensen.

Waar is die roze wolk?

Ik wist wel dat alle frustratie die ik had ik uitte op andere terwijl zij er niks mee te maken hadden en alle irritatie bij mezelf lag. Ik voelde me naast boos en gefrustreerd ook enorm verdrietig. Ik moest toch blij zijn? Ik moest me toch gelukkig voelen? Waar is  die roze wolk dan? Na me ander halve week zo gevoeld te hebben kwam het op een piek. Ik at niet meer en ik voelde me zo slecht. Ik had me nog nooit in mijn hele leven zo slecht gevoeld. Ik was leeg van binnen en wilde me het liefst verstoppen in bed. Ik trok al vrij snel aan de bel bij de verloskundige, want dit kon zo niet langer. Toen ik eenmaal daar zat, barste ik in tranen uit. De verloskundige gaf mij gelukkig heel erg het gevoel dat het niet niks is, wat ik allemaal heb meegemaakt en dat dit blijkbaar mijn coping mechanisme is voor deze situatie. Ze stuurde mij door naar de gynaecoloog in het ziekenhuis en van haar kreeg ik een verwijzing naar een psycholoog voor EMDR therapie.

Waarom wordt hier amper over gesproken?

Na te beseffen wat ik allemaal heb mee gemaakt en te benoemen dat dit alles een trauma heeft achtergelaten kwamen er veel vragen in mij op. De voornaamste vraag was; waarom wordt hier nooit over gesproken en waarom worden deze gevoelens vrijwel niet benoemd tijdens een gesprek bij de verloskundige? Ik denk dat een zin door de verloskundige genoeg had kunnen zijn om dit alles niet zo ver te laten komen namelijk . Bijvoorbeeld: “als je na de bevalling niet zo lekker in je vel zit, weet dan dat je niet de enige bent en wij je kunnen helpen”. That it, Ik geef niemand de schuld van mijn gevoelens en ik begrijp dat de verloskundigen hier ook niet vaak over praten, omdat je natuurlijk helemaal op een roze wolk zit door je zwangerschap, maar waarom niet? Dit hoort er toch ook bi? Dit is ook de keiharde realiteit van een kind op de wereld zetten?

Je bent niet alleen

De reden waarom ik dit alles op papier zet is omdat ik zwangere vrouwen attent wil maken op de gevoelens en gedachten die na een bevalling kunnen opspelen. Je mag je zo voelen, je mag boos en verdrietig zijn na je bevalling, het is oké en geloof mij als ik je vertel dat je niet de enige bent die zich zo voelt en dat er genoeg hulp beschikbaar is om je beter te voelen. Geniet van de momenten dat je wel lekker in je vel zit en laat die roze wolk lekker achterwegen als daar niet op zit te wachten.

Wil je hulp?

Lees je het verhaal van Yasmila en denk je; ik herken mezelf hierin? Is de roze wolk bij jou ook ver te zoeken en wil je hulp? Mail dan naar info@froufroubegeldiding.nl Ik begrijp je als geen ander en ga je hiermee helpen!