Dagboek van een anonieme geen roze wolk mama

Veel van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het achtste deel van een mama die graag anoniem wil blijven.

Ik ben 39 jaar en woon samen met mijn partner van 36 jaar. Wij hebben een samengesteld gezin, ik ben moeder van een meisje van 10 jaar en jongetje van bijna 3. Mijn partner heeft nog 2 kinderen en dit zijn dus mijn stiefkids . Mijn verhaal begint als ik in 2010 na een miskraam zwanger word van mijn eerste kindje. Ik ben getrouwd, maar met onze relatie gaat het al niet top. We houden wel heel veel van elkaar, maar zijn absoluut geen match. Ik vond het te gek om zwanger te zijn en ging hier dan ook helemaal in op. Mijn partner voelde het allemaal niet zo, was niet erg betrokken alhoewel hij mij wel probeerde te begrijpen. Het was de eerste tegenvaller, veel alleen zitten, door dat mijn man met zijn werk getrouwd was. Het niet kunnen praten en dromen over ons kindje. Niet een mooie romantische beleving samen van het zwanger zijn , maar vooral veel nuchterheid en afwezigheid. Ik begon me in die tijd erg beschermend te voelen, naar ons kindje. Ik was vastbesloten dat ik er wel helemaal voor zou gaan, en ik droomde alle dromen en belevingen die je hebt als je zwanger bent in mijn eentje. Gelukkig had ik andere mensen die wel met mij meeleefden.

Traumatische zwangerschap

Mijn zwangerschap werd vanaf 26 weken traumatisch, mijn conditie holde achteruit, en ik bleek een longembolie te hebben. Ik werd met spoed opgenomen en ik moest blijvend bloedverdunners spuiten. Pas toen zag ik de enorme liefde die er toch bleek te zijn, voor mij en ons kindje van mijn man. Maar, mijn enorme diepe emoties bleken te lastig voor hem. Na het ziekenhuis bezoek zag ik hem eenzaam door de gang naar huis lopen. Weer kunnen we elkaar niet vinden in onze beleving en emoties. Wat voel ik mij eenzaam.  Mijn bevalling was best ok, ik kan niet anders zeggen.

Heftige angst

Vanaf het moment dat mijn dochter in mijn armen lag was ik verkocht, maar tegelijkertijd kwam er een hele heftige angst naar boven die te groot was voor mijn geest. Ik huilde 3 nachten lang in bed, en hield mijn baby altijd aan me vast gekluisterd en niet uit het oog. Wie er ook probeerde mij te helpen of troosten, ik liet niemand toe. Thuis ging het beter, we kregen een lieve kraamhulp. Ik zag alleen nog maar mijn baby en niks anders meer. Mijn ex man had mij aan moeten melden bij de huisarts, ik was manisch met een extreme paniek tot het verliezen van mijn baby. Dit gebeurde niet, en toen ook mijn huwelijk op de klippen liep, ik mijn werk verloor en plotseling mijn oudste zus overleed besloot ik toch hulp te zoeken. Ik kwam in een moeder en kind groep van het GGZ terecht, en daar vond ik herkenning. Ook merkte ik dat ik al veel zelf weer opgebouwd had. Mijn band met mijn dochter was bijna te sterk, we waren echt close samen.

Tweede zwangerschap was nog heftiger

Mijn tweede zwangerschap, met de liefde van mijn leven en huidige partner was nog tien keer zo heftig. Maar mede doordat mijn liefde klopte, alles samen kunnen doen, altijd kunnen lachen samen. Ik werd immobiel, kreeg weer een longembolie en heftige ontstekingen, en een uiterst traumatische bevalling kraamtijd en tijd erna volgden. Ik kon mijn kindje de eerste weken niet zelf verzorgen, maar toch ben ik borstvoeding blijven geven. Alles door de steun van mijn partner. We bleken een huil baby te hebben met een giga gebruiksaanwijzing, ook dat kreeg ons er niet onder.

Burn-out klachten

Pas toen het na anderhalf jaar rustiger begon te worden, begonnen bij mij de burn out klachten zich te openbaren. Door mijn eerdere ervaring en herkenning bij mijn partner heb ik me op tijd aangemeld voor hulp. Nog dagelijks heb ik last van PTSS, maar ik kan er mee leven en ik krijg er behandeling voor. Ik sta iedere dag verteld van mezelf, hoe ik ondanks de diepe dalen toch terug gevochten en overwonnen heb. Een niet zo roze wolk hoeft dus niet perse een depressie te zijn, maar kan dus ook ontstaan door andere omstandigheden zoals bij mij.

Nazorg kan zoveel beter

Ik ben blij dat er voor mij gelukkig altijd iemand was die zag wat ik nodig had, en mij die steun gaf. Ik denk dat het bij huisartsen verplicht moet zijn, om een standaard huisbezoek te doen, en daarbij ook de partner en of familie te spreken. Ik voel me gezegend met deze ervaringen, omdat ze mij sterker en weerbaarder gemaakt hebben. Er schuilt een leeuw in mij, die niet meer getemd wil worden. Ik ben een kei trotste mama. Ps: een hele dikke vinger naar de moeder maffia ! ; )

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en herken je jezelf hierin? Zit je ook niet op ene roze wolk  en heb je ene steuntje in de rug nodig? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je hiermee helpen.