“Houdt het huilen dan nooit op?”

Velen van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het elfde deel van Danielle.

Ik ben Daniëlle, 35 jaar en ruim 10 jaar samen met Erwin. Samen met onze kinderen Nova van 5, en Vinn van 2 wonen we in Assen. In 2014 raakte ik voor het eerst zwanger. Helaas eindigde deze zwangerschap rond de 7 week in een miskraam. Het herstel duurde lang, maar precies een jaar later was ik opnieuw zwanger van Nova. Deze zwangerschap was in het begin erg spannend, ik had meerdere keren bloedverlies, en daarom regelmatig echo’s. Gelukkig ging alles goed, maar pas toen ik haar voelde bewegen kon ik meer gerust zijn en genieten van mijn zwangerschap. Ik voelde me goed en was trots op mijn groeiende buik.

Mijn man werd uitgezonden

Ergens tijdens deze zwangerschap hoorden we dat Erwin, destijds nog militair, ongeveer vier  maanden na de uitgerekende datum een half jaar uitgezonden zou worden naar Afghanistan. Dit nieuws sloeg in als een bom, maar ik heb het ergens geparkeerd omdat ik wilde, en vond dat ik moest genieten van mijn zwangerschap. Ik deed stoer, en zei dat het allemaal wel goed zou komen. En wat kon ik er ook van zeggen? Het was een voldongen feit, en ik moest er mee zien te dealen. Hoe het zou zijn alleen met een baby, daar had ik nog geen idee van. Ik schakelde door en probeerde er niet te veel meer aan te denken. Achteraf denk ik wel dat dit al van invloed is geweest op mijn niet zo roze wolk.

De bevalling begon

Op 9 juli 2016 begon heel vroeg in de ochtend de bevalling, heel rustig, met lichte weeën. Uiteindelijk werd het echt heel zwaar. Ik was voor mijn gevoel enorm aan het vechten tegen wat er met mijn lichaam gebeurde, ik kon me er niet aan overgeven. Om 20:17 uur werd Nova in het ziekenhuis geboren. Dat kleine meisje keek ons in de eerste seconden aan met een blik die we toen nog niet herkenden, maar waar ik achteraf in zie: ze trok ten strijde, onze felle tante. Ik was uitgeput en voelde me naar na de bevalling. Al snel bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had ontwikkeld tijdens het laatste stukje voor de bevalling. Mijn bloeddruk bleek erg hoog. Hier kreeg ik medicatie voor, en al snel voelde ik me op dat vlak beter.

 

Ons meisje sliep moeizaam

We moesten door mijn bloeddruk nog twee nachten in het ziekenhuis blijven, en we ontdekten al snel dat ons meisje nou niet echt een slaper was. Het liefst lag ze op je, en eigenlijk was ze haar bedje niet in te krijgen. Maar, ze was net geboren, dus hier gaven we ons aan over. Af en toe knuffelden de verpleegkundigen even met haar, zodat wij ook konden slapen, tenminste, dat was het idee. Maar ook dat vond ik heel moeilijk want het was mijn dochter, dus ik voelde dat ik voor haar moest zorgen. Ik zat vol adrenaline en kon de rust maar moeilijk vinden.  Thuis ging dit zo door. Nova sliep heel weinig, er waren dagen dat ze helemaal niet sliep. In de nacht huilde ze uren achter elkaar. We bleven haar maar wiegen en troosten en hopen dat we een manier zouden vinden om haar te laten slapen. Ik ging door op adrenaline, maar ik denk dat de eerste tekenen daar al zichtbaar werden. Ik sliep namelijk zelf amper. In de middag als de kraamverzorgster even voor Nova zorgde deed ik geen oog dicht. Ik was doodop, maar tegelijkertijd ook zo alert. Het zal er wel bij horen, dacht ik toen nog.

Ik vond de nachten heel zwaar

Weken ging dit zo door, Erwin begon zich steeds meer voor te bereiden op de uitzending en was voor oefeningen doordeweeks veel van huis. Ik telde de dagen af dat hij weer thuis was en zag er steeds meer tegenop dat hij weg zou gaan. De nachten waren verschrikkelijk, ik was altijd zo blij dat het weer licht werd. De nachten voelden zo eenzaam, de gedachte dat andere mensen ook weer wakker werden vond ik altijd een geruststelling. Het voelde echt als overleven. De eerste acht weken gaf ik Nova borstvoeding, ze groeide goed, maar omdat ze zoveel huilde en onrustig was lag ze ook ontzettend vaak aan de borst, maar ook dit hielp niet altijd om haar rustig te krijgen. Uiteindelijk zorgde het voor zoveel onzekerheid, frustraties en onrust dat ik hiermee ben gestopt. Ik werd er gewoon echt gek van, en zodra ze weer ging huilen voelde ik zoveel weerstand. Ik voelde me zo machteloos, ik wist niet meer wat ik er nog meer aan kon doen.

Houdt dit dan nooit op?

Ik zie mezelf nog zitten, huilend opgesloten in de wc, en eigenlijk totaal in paniek omdat ik haar alweer hoorde huilen. Hield dit dan nooit een keer op? Steeds vaker kwamen toen ook de gedachten dat ik wilde dat ik er nooit aan was begonnen, en dat ik het liefst terug wilde naar hoe m’n leven was voordat zij kwam. Het moederschap was zo niet wat ik me erbij had voorgesteld. Niet dat ik een perfect slapende baby had verwacht, maar 24/7 aanstaan, dat was zo heftig, en ik zie nu in, ook niet haalbaar.  Zelf ben ik ontzettend perfectionistisch en ik hou van duidelijkheid en zekerheid. Mijn opleiding tot kraamverzorgende maakte dat ik er wel iets vanaf wist, en elke dag (of eigenlijk nacht) maakte ik een nieuw plannetje waardoor het beter zou gaan. Maar dat ging het niet. En het lukte me niet om dit te accepteren en mee te gaan in de flow. Ik was totaal uitgeput en vol adrenaline tegelijkertijd.  Voorzichtig begon ik aan te geven bij Erwin dat ik gewoon niet wist of ik het wel ging redden alleen, dat ik me heel slecht voelde. Helaas wisten we beide niet wat we eraan konden veranderen en lieten het maar op z’n beloop.

Mijn man moest weg voor zijn werk

Toen was het moment daar. Midden in de nacht heb ik Erwin afgezet op de kazerne, Nova logeerde bij mijn ouders. De volgende dag gingen we naar huis. Op het moment dat ze ’s avonds in bed lag, en ze begon te huilen raakte ik compleet in paniek en kon ik alleen nog maar huilen. Ik zag het allemaal niet meer zitten en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik heb m’n ouders gebeld en toegegeven dat ik heb niet meer aan kon en dat het gewoon echt niet goed met me ging. M’n schoonouders wonen dichterbij, die zijn gekomen. M’n liefste vriendin is direct in de auto gesprongen en is de eerste nacht bij me gebleven. De volgende ochtend zat ik bij de huisarts en werd ik direct doorverwezen naar Lentis. Ik ben tijdelijk bij mijn ouders ingetrokken, kreeg medicatie zodat ik weer kon slapen. Dit werkte enigszins, maar toch bleef ik alert en erg gericht op het huilen van Nova in de nacht, ook al zorgde mijn moeder voor haar. Ik merkte dat ik me in deze periode vaak heel erg ongelukkig voelde, in de nacht veel huilde en het liefste weg zou willen gaan om nooit meer terug te komen. Natuurlijk deed ik dit niet, want mijn verantwoordelijkheidsgevoel is gigantisch, maar toch. De gedachten waren er wel, terugkijkend zat ik echt in een hele donkere periode. Overdag probeerde ik de schijn op te houden, want ik vond het nogal wat om dit toe te geven.

 

Sociaal wenselijk gedrag

Achteraf zie ik in dat ik niet helemaal eerlijk ben geweest bij Lentis, en hier is helaas niet door heen geprikt. Ik heb veel sociaal wenselijke antwoorden gegeven, omdat ik me schaamde voor de werkelijkheid. Daarom werd het in eerste instantie afgedaan als oververmoeidheid. De maanden dat Erwin weg was heb ik bij zijn en mijn ouders, en m’n zus en haar man gelogeerd. Ook sliep ik zelf regelmatig thuis, zonder Nova. Hier genoot ik van, maar voelde tegelijkertijd een enorm schuldgevoel. Ik kon op deze momenten wel weer even mezelf zijn, en even opladen.

 

EMDR

Gedurende deze maanden werd Nova behandeld door een manueel therapeut, gevolgd door een fysiotherapeut i.v.m. een voorkeurshouding, en zij wees mij op een babyconsulent in het ziekenhuis. Zij geven ondersteuning bij de zogenoemde huilbaby’s. Zij heeft mij in contact gebracht, maar Nova was toen eigenlijk al te oud om nog echt iets te kunnen betekenen. Wel gaf zij aan dat EMDR-therapie een onderdeel was van de behandeling in het ziekenhuis omdat er vaak een trauma is ontstaan door het huilen, iets wat eventueel bij een tweede kindje weer naar boven kan komen, en adviseerde mij om dit ook bij Lentis aan te geven. De EMDR-therapie is toen gestart en dit heeft me enorm geholpen. Nog steeds vind ik het moeilijk als ze huilt, maar ik kan het weer horen zonder van binnen totaal in paniek te raken.

Het ging langzaam wat beter

 

Op het moment dat Erwin thuiskwam van zijn uitzending merkte ik dat het langzamerhand echt beter ging. Ik kon de verantwoordelijkheid weer delen met hem, en ik merkte dat dit een groot verschil maakte. Omdat hij haar vader is kon ik het op die momenten echt loslaten. Bij familie was dit toch anders. Ze zorgden voor haar, maar ik bleef degene die verantwoordelijk was. Iets wat ik toen eigenlijk niet kon dragen. Ook kwam er met zijn terugkomst rust. Gewoon thuis zijn als gezin, en niet de hele tijd van het ene naar het andere logeeradres. Toen Nova een jaar of twee was heb ik opnieuw gesprekken gehad met een psycholoog. Ik had veel last van schuldgevoelens naar Nova, en ik merkte dat ik hierdoor niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn, en die Nova nodig had.

Tweede kindje

Ook gaf deze psycholoog aan dat er wel gesproken kan worden van een postpartum depressie. Ergens gaf dit ook rust. Niet dat een stempel nou zo belangrijk is, maar ik vond het fijn dat al mijn nare gedachten toch door deze depressie kwamen, en dat het niets te maken had met mijn liefde voor Nova. Ook zorgden de gesprekken met de psycholoog ervoor dat er ruimte kwam voor de gedachte om toch voor een tweede kindje te gaan. Tot nu toe was dit voor ons beiden ondenkbaar. Vlak daarna was ik dan ook zwanger van Vinn. Deze zwangerschap verliep voorspoedig, en ook na de bevalling ging het goed. Tijdens mijn zwangerschap is me op het hart gedrukt om rust te nemen in de eerste periode, omdat de kans op herhaling groot is. Dit hebben we dan ook gedaan, en ik kan niet zeggen dat het altijd makkelijk was, maar over het algemeen voelde ik me goed. De gedachte dat we het deze keer echt samen gingen doen hielp enorm.

 

Vijf jaar later

Nu we ruim vijf jaar ouders zijn van Nova merken we dat ze ontzettend gevoelig is, en mogelijk voelde zij vanaf het begin mijn onzekerheid en spanningen al aan. Ze is een enorme spiegel, en maakt mij ook nu vaak nog bewust van mijn gevoelens al voordat ik zelf door heb dat er iets aan de hand is. Samen leren we onze weg hierin te vinden, en vragen hierin hulp waar we dit nodig zijn.

 

Gemiste kansen in de reguliere zorg

Terugkijkend op dit stuk vind ik het jammer dat de babyconsulent niet eerder is ingezet. Wat zij bijvoorbeeld ook doen is een korte opname van de baby om te observeren, en om de ouders te ontlasten. Ik heb ontzettend vaak contact gehad met het consultatiebureau m.b.t. het huilen van Nova, mijn onzekerheid hierin. Huilend heb ik aan de lijn gehangen omdat ik het echt niet meer wist, maar verder dan wat kleine adviezen is niets meegedaan. Mogelijk hadden zij ons al eerder kunnen ondersteunen en begeleiden. Of dit de situatie had veranderd weet ik niet, maar het had me waarschijnlijk wel meer het gevoel gegeven dat er iemand voor ons was en dat we serieus werden genomen.

 

Je bent niet alleen!

Uiteindelijk heeft het me jaren gekost om het te verwerken, en door er veel over te praten heeft het z’n plekje gekregen. Ik vind het jammer dat ik deze tijd met Nova zo heb beleefd, en heel af en toe komt de twijfel of het haar heeft “beschadigd” nog wel eens naar boven. Maar ook dat leer ik los te laten, want het is zoals het is. Door mijn verhaal te delen wil ik helpen om dit taboe te doorbreken. Ook hoop ik dat ik hiermee vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen kan steunen. Je bent niet alleen! Vraag om hulp, wees eerlijk tegen de mensen die van je houden. En voor de omgeving, vel geen oordeel, wees geduldig en vraag wat er nodig is om te helpen.

 

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en denk je: ik herken dit. Ook ik zit niet op die roze wolk? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl/. Ik ga je hiermee helpen!