Hoe vertel je je kind dat Sinterklaas niet bestaat?

 

Afgelopen week deelde ik op mijn instagram dat onze oudste dochter Livia ontdekt had dat haar papa en mama eigenlijk Sinterklaas waren. Ik kreeg hier zoveel reacties en Dm’s over met vragen, dat ik besloot deze te bundelen in een blog. Hoe vertel je je kind dat Sinterklaas niet bestaat? Mijn ouders deden dit in de jaren 80 op de volgende manier: “De Sint bestaat niet. Succes.” Ik wilde dit niet voor mijn kids en had er in het verleden al eens over nagedacht over hoe ik dit aan zou gaan pakken als het ooit zover was. Twee weken geleden was het ineens zover. Wat er gebeurde lees je hier.

 

“Wie gelooft er nog in Sinterklaas?”

Na school kwam er een vriendje van Livia mee. Liv zit op speciaal onderwijs, omdat ze hoogbegaafd is. Dus zit ze in een klas met super slimme kids die vaak ook nog ouder zijn. We wisten dus ook dat het elk moment kon gaan gebeuren. Toch voelde het als een steek in mijn maag toen de playdate bij binnenkomst heel hard riep: ”Wie gelooft er nog in Sinterklaas?” Mijn hart kromp ineen. Ik dacht: nee! Wat gebeurt hier? Ik maakte een ‘sshhhh’ gebaar, omdat mijn jongste dochtertje van vier ook in de buurt was. Liv kwam vervolgens naar me toen en fluisterde in m’n oor: ”ik weet dat jij en papa Sinterklaas zijn.” Ik keek haar aan en zei iets in de trant van: “we hebben het er vanavond even over.” Gelukkig had onze jongste niks meegekregen en ging Liv daarna met haar vriendje spelen alsof er niks gebeurd was. Ik zat overrompeld op de bank met Emmi. Ik appte de mama van het betreffende vriendje wat er was voorgevallen met een heads up over wat er zojuist gebeurd was. Zij bleek al te weten dat haar zoontje niet meer in de Sint geloofde.

Sinterklaas heeft echt bestaan

Ondertussen had ik manlief geapped wat er zojuist gebeurd was en hij reageerde enorm verbaasd. Ik vertelde wat ik Liv ’s avonds wilde gaan uitleggen en hij vond het een heel goed idee. Dus zo geschiedde. De playdate werd opgehaald, wij brachten Emmi naar bed en zijn toen met Livia op de bank gaan zitten. Liv is naast slim ook enorm gevoelig, dus ik wilde niet dat dit een traumatisch tintje zou gaan krijgen. Ik vroeg haar naar wat ze precies had gehoord en hoe ze zich daarbij voelde. Dat was duidelijk: ze wist dat wij de cadeautjes regelden en dat de papa’s en mama’s eigenlijk Sinterklaas waren. Toen heb ik haar verteld wat ik me vorig jaar al had voorgenomen. Namelijk, dat Sinterklaas een paar honderd jaar geleden echt bestaan heeft. Dat hij een hele aardige man was die cadeautjes gaf aan kindjes en arme mensen. Ook vertelden we dat deze Sinterklaas inmiddels is overleden en we hem elk jaar eren omdat hij zo bijzonder was. Dit doen we door dat mensen zich Als Sinterklaas verkleden en zijn leven elk jaar weer opnieuw vieren.  Liv knikte begripvol. Hier kon ze wel wat mee. Vervolgens vertelde ik dat er ook heel veel hulpsinterklazen zijn die elkaar helpen. En dat de Pieten geschminkt waren. Dat laatste had ze al in de smiezen: ”ja, dat had ik allang gezien hoor, mama.” Vervolgens kwamen de vragen, hoe het dan zat met de schoen cadeautjes, pakjes avond, etc. Zo vroeg Liv: ”Waarom heb ik Sinterklaas eigenlijk nooit gezien met pakjesavond als hij aanklopte?” Ik legde uit dat dat kwam omdat of de buurman of mama op de voordeur klopte. Toen moest ze lachen. Ze had het vorig jaar blijkbaar al doorgehad. Er volgden nog talloze vragen die we allemaal geduldig hebben beantwoord. Ze reageerde heel rustig en het drama wat ik had verwacht, bleef uit. Ik was bang dat ze boos of heel verdrietig zou worden, maar gelukkig gebeurde dat niet.

Mondje dicht tegen andere kindjes

Nadat we alle vragen beantwoord hadden, hebben we Liv op het hart gedrukt dat ze dit niet tegen Emmi of andere kindjes mocht vertellen. Dat ze dit alleen mag bespreken met haar vrienden en vriendinnen die haar uit zichzelf hebben verteld dat Sinterklaas niet bestaat. Ze vond het super cool dat ze nu “part of the secret” was. De dagen erna kreeg ik steeds van die veel betekende blikken toegeworpen als het over Sinterklaas ging. Of kwam ze even in m’n oor fluisteren dat zij wel wist hoe het zat en haar zusje niet. Ik vond het heel bijzonder en tegelijkertijd emotioneel. Het is toch the end of an era. Je kind gelooft niet meer in Sinterklaas. Dat is toch even een dingetje voor ons als ouders. Al met al ben ik heel blij dat ze onze uitleg zo goed heeft opgepakt en dat ze er zo goed mee om kan gaan. Ik denk dat het het fijnste is voor jezelf en je kind als je dichtbij de waarheid blijft en doet wat goed voelt voor jullie. Mijn tip is dan ook: kijk wat bij je kind past en voel je gevoel hierin.

Toch helemaal in de Sinterklaas vibe

Afgelopen weekend mocht Liv mee naar de winkel om een paar schoencadeautjes uit te zoeken. De cadeautjes voor pakjesavond houden we geheim. Zo blijft er nog een beetje Sint magie hangen. Tijdens de intocht zat ze in haar Sinterklaaspak aan de buis gekluisterd. Daarna kwam de Sinterklaasstoet bij ons in Amersfoort voorbij en zat ze helemaal in de Sint vibe. Ze lachte breed, zwaaide naar alle Pieten en gaf ze een boks. Sinterklaas zwaaide naar haar en ze keek helemaal verguld naar mij. “Zag je dat mam?’ Jazeker, liefje. Je gelooft er misschien toch nog een tikkeltje in. Op jouw manier, binnen jouw realiteit. Mijn hart vulde zich met trots en liefde. Ik ben benieuwd hoe ze deze Sinterklaasperiode gaat ervaren nu ze dit allemaal weet. Jullie zullen het zien in mijn insta stories de komende weken.