Dagboek van een geen roze wolk mama Astrid

Veel van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en  vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het zesde deel van Astrid.

Het begon allemaal in de tweede week van september 2020. Toen ging ik voor de laatste keer naar de zwangerschapsgroep.  Helaas, kwam het onderwerp postnatale depressie aan bod. Sindsdien kwam de angst een beetje opzetten en vroeg ik mijzelf steeds meer af: zal mij dit ook gebeuren? De angst voor de angst kwam opzetten en ik moest nog maar twee weekjes voor ik ging bevallen. Je bent al zenuwachtig voor de bevalling of alles goed gaat en dan nu de angst voor een postnatale depressie er ook nog bij. ‘Nee meid, niet te veel nadenken,’ zei ik steeds tegen mezelf. Helaas, werd de angst erger en begon ik steeds meer tegen de bevalling op te zien. Alles wat ik dacht was: als alles maar goed gaat.  Eind september was ik 41 weken en ging ik naar het ziekenhuis voor eventuele inleiding, In het ziekenhuis kwamen ze er al snel achter dat ik een hoge bloeddruk had en het tijd werd dat de baby moest komen. De gynaecoloog vertelde mij dat ik meteen de volgende dag ingeleid zou worden.

Dag thuisbevalling

Het eerste wat in mij opkwam was: ja hoor, weg thuisbevalling en geen bad bevalling thuis. Ik moest me er maar op voorbereiden, wat was het moeilijk. ik dacht meteen: ik ben wel op het goeie adres. Maar, wat was ik zenuwachtig. ik probeerde de moed erin te houden en zei  tegen mezelf: ‘morgen gaan we eindelijk jou zien, lieve baby’  Dit dacht ik tot de dag zelf aanbrak. De volgende dag moesten wij het ziekenhuis om 05.45 uur bellen of het echt door kon gaan. Om 7.00 uur stonden wij in het ziekenhuis vol moed ging, maar ik merkte dat ik het heel spannend vond. We werden warm ontvangen door een hele lieve nachtzuster die mij op mijn gemak stelde en zij bracht ons naar de kamer waar de bevalling zou gaan plaatsvinden.

Hallo rollercoaster

Nadat wij gesetteld waren kwam om 7.30 uur de verloskundige om mijn vliezen te laten breken. Dit ging vrij snel en toen begon de rollercoaster.  Ten eerste werd ik vier a vijf keer lek geprikt door twee verpleegkundigen en een arts, want het infuus zat steeds niet goed.  Uiteindelijk is het gelukkig gelukt en begon het avontuur echt. Ik steeds een weeën storm, eigenlijk aan een stuk door. Ik dacht: ’hoe moet ik dit volhouden?’ Wat had ik een pijn en wat was ik uitgeput. Het kostte mij enorm veel energie. Ik zat totaal niet in de flow waar veel vrouwen het over hadden, maar ik dacht alleen: ‘wat is dit en hoe lang gaat dit duren?’ Gelukkig stond er een warm bad voor mij klaar en kon ik hier een poosje de weeën in wegpuffen.  Helaas! Ik begon zo moe te worden van de hevige weeën dat ik om 11 uur om een ruggenprik vroeg. Dit wilde ik op voorhand eigenlijk niet, maar ik kon niet anders.  Ik zat nog in bad maar het hielp niet om te ontspannen en de weeën werden heftiger. Ik zat nog maar op vier cm ontsluiting.

Ik wilde de katheter eruit trekken

Om 12 uur ging ik naar de zaal voor de ruggenprik.  Ook dit ging niet soepel, pas na vier keer prikken zat hij eindelijk goed. Weer een stuk spanning erbij, wederom vroeg ik me af: ‘ hoe gaat dit verder?’ Mijn hoofd begon vol te zitten met vragen maar, het ziekenhuispersoneel probeerde mij er doorheen te loodsen samen met mijn vriend. Er werd een katheter ingebracht maar ook deze voelde niet goed. Vervolgens werd het nog heftiger. Ik lag op bed en mocht niet lopen en voelde geen weeën meer maar, wel de irritatie van de katheter. Ik wilde dat ding eruit trekken, wat een hel was dat. Uiteindelijk na een paar keer vragen hebben ze hem eruit gehaald en werd ik om de drie uur eenmalig gekatheteriseerd.

Alles ging mis

Helaas waren we er nog niet. Ik kreeg koorts en de verloskundige zei dat een paracetamol wel zou helpen om de koorts te verlagen. Ze zei: “het gaat hartstikke goed, je doet het hartstikke goed en ik zat inmiddels op vijf  a zes cm ontsluiting.   De ene verloskundige ging naar huis om 15.00 uur en ook zij zei dat het nog steeds goed ging. Dit gaf weer een stukje moed om door te vechten, ook al zat ik er doorheen. Een half uur later kwam de andere verloskundige kijken. Ik had nog steeds koorts en de verloskundige zei:’ je kindje krijgt een hogere hartslag, we moeten het nu in de gaten houden. We kijken het nog even aan.’ Inmiddels was het al 17.00 uur en de verloskundige kwam binnen en zei:’ we gaan de ok bespreken, want je krijgt een keizersnede.’ Op dat moment stortte mijn wereld even in. Alles wat ik niet wilde gebeurde en ik bleef mezelf afvragen hoe gaat dit verder zou gaan, omdat voor mijn gevoel alles mis ging op dat moment. Het gevoel van falen werd erger. Ik voelde mij op dat moment een totale niksnut.

Niet weer die arts

De vraag was ook nog maar of ons kindje wel bij ons op de kamer mocht slapen,  want als het niet goed ging met haar of hem dan moest het naar de kinderafdeling. Hoe langer het duurde hoe meer spanning er voor mijn gevoel bijkwam. Om 18.00 uur werd ik naar de zaal gebracht voor een ruggenprik, En daar stond dezelfde anesthesist die mij ‘s middags,  ook hielp. Ik dacht: nee he niet weer deze man. Omdat het ’s middags ook al verkeerd ging begon ik nog banger te worden. Hij stelde me mij gerust en ja hoor het ging in een keer goed. Ook kreeg ik een andere katheter die wel goed zat en waar ik wel tegen kon.  Oké dacht ik, dit is een goed begin/ We gaan ervoor.

Waar is mijn vriend?

Om 18.30 uur werd ik de operatiekamer op gereden en stonden er wel tien mensen klaar om te helpen.  Ik dacht meteen: wat gaat hier gebeuren. De spanning steeg. Ik dacht alleen maar: als dit maar goed gaat. Het OK-personeel elkaar stelde mij enorm gerust en op een gegeven moment zeiden: “ze we gaan beginnen.” Echter, was mijn vriend was er nog niet en het enige wat ik toen vroeg was:’waar is mijn vriend? Ik heb hem nu nodig.’ Ik lag daar maar met mijn armen op steunen een groen doek voor me langs. Ik had geen idee wat er zou gaan gebeuren. Gelukkig ging toen de deur open en daar was mijn vriend dan in een rood pakkie met een hele lieve zuster.  Het was echt een schat van een meid en zei meteen toen ze haar dienst begon:” ik blijf bij je.”

Ze noemden het verkeerde geslacht

Om 18.52 uur kwam onze dochter ter wereld. Wat ging het snel! De artsen hielden haar omhoog en zeiden:” gefeliciteerd het is een jongen!” Ik dacht: nee echt (er waren allemaal meiden in de familie aan mijn kant) dus helemaal verbaast. Maar onze dochter was erg fors (4525 gram en had dikke schaamlipjes dus hadden ze zich vergist.  Het was een gezonde dochter en dat was een opluchting voor ons. En toen wordt ze bij me gelegd. Ik voelde van alles, ik was blij, verdrietig maar dacht ook: is dit mijn kind? Heeft zij in mij gezeten? Noemen ze dit nou een bevalling. Ik wist even niet wat mijn emotie op dat moment was.

Daar kwam de grijze wolk

Daarna kwam de grijze wolk.  Tijdens het hechten van mijn buik begon het gevoel terug te komen en merkte ik de pijn op. Ik gaf dit aan en op dat moment zei de gynaecoloog zo van het is klaar, je gaat naar de intensive care om bij te komen en krijgt daar de pijnstiller.  De anesthesist liep mee en hield me gezelschap.  Mijn vriend ging met mijn dochter en de zuster mee naar de kinderarts. Daar lag ik dan in een hokje. Ik wist even niet of ik moest huilen of even helemaal niets.  De broeder kwam bij me. Dit was een hele aardige man en hij probeerde me meteen al aan het lachen te krijgen. Maar, hij ging een gesprek aan met de anesthesist. Op dat moment zei ik echt meteen van: ”hallo ik zou pijnstiller krijgen! Ik wil jullie niet storen maar heb wel een beetje erg veel pijn.” De broeder lachte en zei: “Oh ja dat is waar ook! Dat gaan we dan maar meteen doen, mevrouw.” De pijn werd minder en mijn dochter mocht bij mij liggen en ze werd meteen aan de borst gelegd. Dit lukte in een keer. Rond 21.30 uur mochten wij naar onze kamer en onze dochter mocht bij ons op de kamer. Op dat moment was ik echt heel blij.

Onze dochter had zo’n honger

Maar, ook was ik uitgeput en in de war. Ik dacht dat ik in een goed ziekenhuis was. maar het gevoel van falen werd erger. Ik vroeg me af waarom moest het op deze manier gaan? Waarom geen normale bevalling, wat ik graag wilde ervaren? Waarom lukte dit mij niet en anderen wel? Door de spanning ging de borstvoeding niet top. Dit merkten wij al vrij snel en een dag later kwam het eruit. Wij zeiden meteen al: ”onze dochter heeft honger.” Hun antwoord was: “ Nee hoor ze doet het goed. Ga maar even rusten, zei de zuster.  Ik bleef mijn zorgen uiten: ”Ja, maar zuster ze huilt veel.” Wederom werd er gezegd at het goed zou komen. Afijn, we keken maar aan en ‘s avonds dacht mijn vriend dat hij naar huis moest. Wij hadden dit ergens gelezen maar dit hoefde niet. Dus mijn vriend ging naar huis en mijn schoonouders waren ‘s avonds even geweest. Nadat iedereen weg was, lag ik daar alleen met mijn dochter. Ik kon en mocht nog niks en mijn kind dat keihard krijste. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik wil het zo graag goed doen, maar moest alles uit handen geven. Wat viel mij dit zwaar.  Mijn dochtertje huilde en huilde en ik vroeg om hulp, maar het was niet genoeg. De zuster bleef maar even bij me en ik werd vervolgens achtergelaten met een klein huilend meisje. Ik raakte in paniek en het gevoel van falen werd erger. Ik kon het wel uitschreeuwen op dat moment.

Eindelijk luisterde er iemand naar me

Mijn vriend kwam terug en nam het van de zuster over. ‘S nachts hadden wij een broeder, dit was een hele lieve man die meteen al zag wat er aan de hand was. En die hield me goed in de gaten hij zei het meteen:” je dochter krijgt niet genoeg drinken binnen.” Wij legden haar om de twee uur aan het werd beter, maar er moest bij gevoed worden.  De dag erna ging het steeds beter en mochten wij naar huis. Ik wist niet hoe snel ik alles bij elkaar moest rapen, want ik wilde zo snel mogelijk weg. Wat was ik blij toen wij thuiskwamen. Aan de ene kant opgelucht en aan de andere kant angst over hoe het nu verder moest. De kraamhulp was er bij aankomst en dat was echt zo’n geweldige vrouw. Zij heeft mij enorm gesteund en geholpen waar ze kon. De melkproductie ging beter, maar ik ervaarde veel spanning en de angst werd erger dat ik het straks niet alleen zou kunnen. Helaas was dit het resultaat na de bevalling, er kwam een soort trauma bij.  Doordat de spanning bleef, besloten wij om te kolven en wanneer ik durfde aan te leggen, dan deed ik dat. Zo is het me bijna 5 maanden gelukt om mijn dochter moedermelk te geven. Iets waar ik nu heel trots op ben.

Daar kwamen de intrusies

Mijn vriend was drie weken thuis en hielp mij waar hij kon. Een week later was ik in de ochtend  alleen met mijn dochter  thuis en ‘s middags kwamen mijn ouders of iemand anders langs om mij te ondersteunen. Want, ik moest zes weken rustig aan doen. Ik begon weer met het huishouden, tot ik aan het koken was en een mes in mijn handen had. Mijn dochter lag in de box en ineens kwamen de angsten en de intrusieve gedachten opzetten:  wat als ze straks gaat huilen of:  straks steek ik mijn kind ineens neer. Elke keer dacht ik: doe niet zo gek, je doet het toch goed. Maar ik merkte dat ik mezelf aan het verliezen was en de intrusies kwamen opzetten. Het leek wel of er iemand anders in mij leefde, dit was ik niet. Ik werkte als Verzorgende IG en heb altijd met alle liefde voor iedereen gezorgd. Hoe kan dit? Waar komt dit vandaan? De angst voor de angst werd erger en ik vroeg steeds vaker aan mensen:  dit ga ik toch niet daadwerkelijk doen? Hiermee doelde ik op de intrusies.  De angst werd zo erg dat ik niet meer alleen wilde zijn.  Ook was het niet meer alleen spanning , maar kwamen er ook lichamelijke ongemakken bij, spierspanningen hoofdpijnen enz.

De angsten bleven

Ik had dringend hulp nodig. Gelukkig zag ik dat Tilda hetzelfde mee had gemaakt had en nam ik direct contact met haar op. Zij heeft mij goed kunnen helpen. Door omstandigheden heb ik de therapie niet af kunnen maken. Ik merkte nog meer nodig had. Ik had heel veel gesprekken elke week bij de huisartsondersteuner en uiteindelijk heb ik iemand gevonden die puur mindset academie opgezet heeft. Hier werd ik bewuster van wat mij gebeurd is en wat er allemaal speelde ook had ik met een andere mevrouw gesprekken en ook zei hielp mij goed. Alles kwam op mijn zelfvertrouwen neer. Ik keerde naar buiten in plaats naar binnen trok mij van alles en iedereen wat aan.  Een jaar ging voorbij en de angsten bleven ik dacht: dit kan echt niet. Iedereen zei tegen me:’ je gaat die dingen niet doen, meid. Vertrouw nu eens op jezelf.” ik dacht: iedereen heeft makkelijk praten. En het laatste redmiddel was antidepressiva, maar tot nu toe doe ik alles op eigen kracht. Ik had teveel aandacht gegeven aan de negatieve gedachten.  In plaats dat ik me focuste op het positieve, gaf heb ik het negatieve veel aandacht. En je weet wat de uitspraak is wat je aandacht geeft , dat groeit. Ik dacht: wat ben ik toch een dom iemand. De negatieve ik, was de kleine ik van vroeger. Die schreeuwde om aandacht. Mijn kleine ik die vroeger weinig liefde, vertrouwen en veiligheid gehad heeft en veel te veel heeft meegemaakt. Zij wilde dat ik nu mezelf op de eerste plek ging zetten.

Eindelijk weer mezelf

Nu een jaar later ben ik eindelijk weer meer mezelf en heb ik de gedachten nog wel eens, maar kan ik er veel beter mee omgaan. Ik heb het een naam gegeven en hierdoor weet ik ook dat ik die gedachten niet ben. Ik zet het sneller aan de kant of laat het liedje even afspelen, maar laat me hier niet meer door beïnvloeden. Doordat ik mezelf meer liefde geef en mezelf meer tijd voor mijzelf gun, wordt mijn zelfvertrouwen ook groter. Sinds de komst van mijn dochter is de periode van het opruimen van mijn verleden begonnen. Ik had zoveel meegemaakt en de emmer was echt te vaak overstroomt. Hierdoor eb ik zoveel te verduren gehad en dat kwam er nu allemaal uit. Het was een teken dat ik aan mezelf moest gaan werken. Al het oude zeer mocht eruit. Ik was van een klein meisje naar een volwassen vrouw gegroeid.

Moeite met uit de safe zone komen

Helaas, dacht dit kleine meisje in mij nog steeds dat ik klein moest blijven en niet groter mocht groeien. Want, dan kwam ik uit mijn veilige zone. Dat ik eraan moest werken was duidelijke en dit ben ik sindsdien gaan doen en elke dag gaat het beter en beter. De hormonen zijn wel erger als mijn menstruatie zich weer aandient, maar ik weet dat dit maar tijdelijk is. Net als de grijze en donkere wolken. Het wordt altijd weer een blauwe lucht, als je maar in jezelf gelooft en de hoop houdt dat het goed komt. Voor mij is dit een positieve ervaring geweest. Ondanks alle nare dingen die gebeurd zijn, heeft dit wel geleid dat ik goed aan mezelf werk en een zelfverzekerde vrouw wordt.  En dat er heel veel verschil zit tussen denken en doen en dat alles bij jezelf ligt.

Je mag er zijn

Ik vertel mezelf: je mag er zijn en je doet het goed. Je hebt niet gefaald, maar bent een krachtige vrouw. Je bent mooi van binnen en buiten en merk dat als ik mezelf een compliment geef, dat dit echt helpt.  Door dit avontuur heb ik echt geleerd mezelf op de eerste plek te zetten en te mogen genieten van de dingen in het leven en te mogen leven in mijn eigen manier zoals ik dat wil. Iedereen doet het op zijn of haar eigen manier en doet het goed.  Ik heb jaren stil gestaan en de ene na andere heftige tegenslag meegemaakt. Maar ik  heb mij nog nooit een slachtoffer gevoeld. Dit alles heeft zo moeten zijn. De een maakt onwijs veel mee en de ander minder, maar dat is oké.

Voor de andere geen roze wolk papa’s en mama’s

Tegen de andere geen roze wolk moeders zou ik willen zeggen: stel de juiste vragen naar je zelf. Hoe voel ik mij?  Wat heb ik nodig?   Heb ik hier de energie voor? Sinds dat ik dit soort vragen stel aan mijzelf, heb ik gemerkt dat ik een stuk verder kom met mijn ontwikkeling. Ik kan nu genieten van mijn dochter en met haar leuke dingen doen. Ook durf ik nu gewoon weer te koken terwijl ze bij mij staat.  En zoveel andere dingen die ik een jaar geleden echt vermeden had.  Lieve moeders of vaders die dit mogen lezen: je staat er niet alleen voor en durf hulp te vragen het is niet erg om hulp te vragen, want samen sta je sterk. Je faalt absoluut niet. Het helpt je om te herstellen en te groeien voor een mooie toekomst

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en zit je ook niet op die roze wolk? Heb je ook last van somberheid of angsten? Zit je al ene tijdje niet lekker in je vel en wil je hier vanaf? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. ik ga je hiermee helpen!