Toen mailde The Washinton Post

Er zijn van die momenten in je leven die je nooit meer vergeet. Vorige week woensdag was zo’n moment. Nadat mijn vriendin uit Frankrijk spontaan langskwam, omdat ze in Nederland was, gingen we aan de Gin Tonic.Ik had mijn werk afgerond en we hadden nog ene uurtje voordat de kindjes opgehaald zouden worden. We waren uitgebreid aan het bijkletsen, want we hadden elkaar al zeven maanden niet gezien. Door Corona, hun verhuizing, nou ja het leven eigenlijk.

Ineens stond mijn telefoon roodgloeiend

Ineens stond mijn telefoon roodgloeiend. Ik had een appje van mijn uitgever, gevolgd door een voic-eapp en allemaal e-mails. Ik luisterde eerst de voiceapp af. Het was Kira, mijn uitgever:”TILDA! YOU HAVE TO CHECK YOUR E-MAIL! RIGHT NOW!!!” Ik dacht, waar is de brand? Wat is er allemaal aan de hand? Ik opende mijn mail en daar las ik iets wat ik nooit had durven dromen. Mijn publiciste in New York schreef: ”Dear Tilda, I hope this e-mail finds you well. The Washinton Post is very interested in publishing your essay.” Eerst dacht ik dat ik het niet goed had gelezen. Ik scrollde nog een keer terug naar boven en las het nog eens. Het stond er echt. The Washington Post wil mijn essay publiceren!

Ik heb hardop gegild!

Ik kan hier heel nuchter en cool over gaan doen, maar ik heb gewoon heel hard gegild! Mijn vriendin kwam vanuit de tuin naar binnen gerend: ”Wat is er aan de hand?” Ik vertelde haar het fantastische nieuws en we dansten beiden hand in hand door de keuken heen. Ik kon het niet geloven. Zo’n groot medium die mijn artikel wilde plaatsen! De essay gaat over hoe je een post partum depressie (PPD) overleeft tijdens een pandemie. Iets wat wereldwijd enorm veel aandacht nodig heeft. Want je zal nu maar in een PPD zitten en niemand die langs kan komen, je kan helpen of even een knuffel kan geven. Alsof een post partum depressie nog niet zwaar genoeg is, krijgen deze moeders en vaders de Corona crii er ook nog eens bovenop.

84 miljoen views per maand!

Nadat we gedanst hadden, kreeg ik nog tig e-mails Er moest nog even wat “getweakt” (ofwel er moesten wat kleine aanpassingen gedaan) worden zoals mijn redacteur dat noemt en dan kan hij de deur uit naar The Washington Post. Dus ik schreef lekker soepel (dankzij de gin tonic) de laatste wijzigingen aan mijn artikel en stuurde hem direct door naar mijn redacteur. De dag erna moest het namelijk voor de deadline bij de Washington Post binnen zijn. De 24 uur erna wachtte ik op de mail van mijn redacteur of het gelukt was en van mijn publiciste of ze hem ingediend had. In de tussentijd mailde laatstgenoemde dat The Washington post elke maand 84 miljoen views en reads heeft. Dat is zo gigantisch veel! Ik viel bijna van de bank af. Eind van de vrijdagmiddag kwam het verlossende woord: “De essay is helemaal top en we hebben hem net ingestuurd bij The Washington Post!” Sindsdien loop ik met bonzend hart rond. Want, dit is “larger then life” zoals ze dat in Amerika zeggen.

Afgelopen maandag is de essay geplaatst bij The Washington Post en sindsdien is mijn telefoon en mailbox ontploft. Ik heb zoveel reacties gehad via Linkedin, Twitter, mail, Facebook, Whatsapp en Instagram! Ik hou het amper bij allemaal. Soms moet ik mezelf even knijpen of dit echt gebeurd. Het is zo tof allemaal. 16 juni verschijnt mijn Engelse boek: “This Is Post Partum” en hiermee komt een grote droom uit. Ik wil zoveel mogelijk moeders (en vaders) helpen die na de bevalling niet op een roze wolk zitten. Dit boek draagt hier enorm aan bij. Het uitkomen van deze essay zal zoveel goeds doen voor mijn boek. Ik voel me ontzettend dankbaar! Wil je mijn reis met mijn Engelse boek volgen? Check dan mijn Nederlandse of Engelse instagram  De essay kan je hier lezen.