Veel van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en  vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder.  Twee weken geleden verscheen de eerste editie. Je leest hier het tweede deel. Deze mama wil graag anoniem blijven.

Lange bevalling

Ik ben 29 jaar, mijn zoontje is 3 jaar en ik woon samen met mijn partner (13 jaar samen) met de kat in eengezinswoning. Ik was net 26 toen ik mijn zoontje kreeg. Ik was snel zwanger ik stopte op 1 augustus met de pil en half oktober ben ik zwanger geworden. Mijn bevalling heeft daarentegen vanaf de eerste wee tot aan dat mijn zoontje er was, 24 uur geduurd in de warme zomer van 2018. Ik ben bij 40+ 2 dagen ingeleid vanwege GBS bacterie (wat ik toen nog niet wist) en die bevalling probeerde ik eerst zonder ruggenprik maar de pijn was te heftig. Ik kreeg een ruggenprik en was opgelicht. Daarna duurde het langzamer als bijkomend effect van de ruggenprik. Omdat het te lang duurde en mijn zoontje er niet uit kwam door onbekende reden was er eerst sprake van keizersnede. Dit bleek niet nodig, want de gynaecoloog zette een knip en mijn zoontje kwam met vacuümpomp ter wereld. De knip was waarschijnlijk verkeerd gezet want ik verloor veel bloed.

Geen enorme blijdschap

Ik merkte die niet zo roze wolk omdat ik geen enorme blijdschap voelde toen mijn zoontje op me lag. Ik voelde alleen een enorme verantwoordelijkheid. Ik dacht alleen: oké is dit het dan? Ik was enorm moe en had vreselijke pijn van onder. De baby mocht door de bevalling met vacuümpomp in de kraamweek door niemand opgepakt worden. Ik had 24 uur lang borstvoeding geprobeerd, maar mijn zoontje wilde maar niet plassen. Ik had daar enorme stress van, we hadden wel bijgevoed. We waren zaterdags naar huis gekomen en mijn man zijn opa wilde heel graag komen. Dit hadden we toegestemd, maar eigenlijk was dit te veel voor me. Ik weet nog wel dat ik verslagen op de bank zat, denkend: wat is dit nu? Alles deed zeer en ik kon de tien dagen erna amper mijn kind alleen optillen of alleen van de bank komen, alleen douchen etc.  Op de foto’s van de kraamdagen en de kraamweek keek ik ook enkele keren blij maar was bovenal overrompeld door alles. Dit doet mij soms nog zeer, maar voor het verwerken kijk ik nog wel met regelmaat naar deze foto’s. Voor de pijn kreeg ik gelukkig eind van de kraamweek sterkere pijnstillers.

Moeite met slapen

Ik had moeite met in slaap komen, huilde veel en piekerde over alles. Ook was ik enorm moe maar kon ondanks de vermoeidheid niet slapen. De visite beurde mij gelukkig wel een beetje op. Na ongeveer tien weken ben ik bij huisarts beland voor het plaatsen van een spiraaltje en daar heb ik mijn verhaal gedaan. De conclusie van de huisarts was:” je kan nog genieten van je kind, dus ik vraag bij de gynaecoloog om een verwijzing.” Er was dus blijkbaar geen spoed of wellicht was hij nog niet zo lang dokter, het leek alsof er te weinig kennis vanuit zijn kant aanwezig was. Dit is aantal weken later gelukt en ik heb toen een aantal sessies bij een maatschappelijk werker in ziekenhuis gehad. Dit was vlak voordat ik ging werken.

Ik heb mijn bevalling op papier gezet

Ik heb gecommuniceerd hoe ik mijn bevalling heb ervaren naar mijn omgeving toe, door mijn bevalling op papier te zetten en hen dit te laten lezen. Hier heb ik omschreven hoe ik alles heb ervaren. De meningen waren wisselend en ik kreeg niet van iedereen steun. Toch heb ik hier ik ook geen spijt van. Met de Sinterklaas viering hetzelfde jaar,  werd er door de Sint gezegd dat het zo vervelend was dat mijn bevalling zo zwaar was. Ik vond dit zelf niet leuk en ook niet het juiste moment. Ik heb dit nog wel met mijn schoonzus besproken, maar zij zag dit niet zo want haar bevalling was ook heel snel en dus ook niet leuk.

Weer aan het werk na de bevalling

Vooral toen de herfst begon en ik weer ging werken, vond ik het balanceren lastig en voelde ik me ook erg somber. Het werken bracht mij gelukkig wel positiviteit. Even iets anders doen. Ik vroeg me soms af: waar doe ik nu goed aan? Zal ik even gaan liggen tijdens zijn middagdutje of ga ik toch voor de daglicht lamp zitten, zodat ik toch me wat minder depressief voelde. Na de sessies bij de maatschappelijk werker ging het goed met mij. Ik vond het fijn dat een onafhankelijk iemand naar me luisterde. Mijn zoontje moest helaas toch een aantal keer naar het ziekenhuis voor controle. Tevens ging het met mijn oma langzaam steeds slechter en heb ik in april de huisarts weer opgezocht voor hulp. Dit keer vroeg hij gelukkig wel door en naar mijn bevalling, of dat verwerkt was, etc. Ik had het verwerkt, maar het was me gewoon even te veel. Ik kreeg toen gespreken bij de POH’er via de huisarts en kwam er ook achter dat ik hoog sensitief ben. Dit verklaarde veel voor mij. Ik heb met die sessies ook veel over mezelf geleerd, ik wilde bijvoorbeeld altijd mensen pleasen maar vraag me steeds vaker af: waarom doe ik dot? Ik heb hier alleen mijzelf mee.

Meer nazorg na de bevalling

Op het gebied van preventie kan er hoop veranderd worden. Mijns inziens zou de grootste verandering zijn dat er door middel van een meetinstrument een aantal keren na de bevalling wordt gevraagd hoe het met je gaat. Ik kreeg na mijn bevalling bij de gynaecoloog bijvoorbeeld maar een nacontrole. Dit kan echt beter.

Wil je hulp?

De mama in dit dagboek wenste anoniem te blijven. Herken je je in bovenstaand verhaal en wil je hulp na de bevalling? Zit je niet lekker in je vel en wil je hier uitkomen? Mail dan naar info@froufroubegeleding.nl. Ik ga je hiermee helpen. Wil je ook meedoen aan dagboek van een geen roze wolk mama? Dat kan via bovenstaand e-mailadres!