Dagboek van geen roze wolk mama Anita Kerkstra

Veel van jullie kennen mijn verhaal als geen roze wolk mama. Ik wilde graag dat andere moeders ook de kans krijgen om hun niet zo roze wolk verhaal te delen. Daarom ben ik “dagboek van een geen roze wolk” mama gestart. Zodat elke mama haar verhaal kan delen, als ze daar behoefte aan heeft. Zo creëren we samen meer openheid, begrip en awareness voor de niet zo roze wolk (zowel tijdens de zwangerschap als na de bevalling) en  vraag ik meer aandacht voor  de mentale nazorg in het vierde trimester. Het is zo nodig! Hopelijk wordt het taboe op de niet zo roze wolk hierdoor ook minder. Je leest hier het vierde deel van Anita:

Ik ben Anita de Glee – Kerkstra (34 jaar oud), ik ben getrouwd met Gerrit de Glee (40 jaar) en samen wonen we in Ouwsterhaule (Friesland) met onze dochter Nora (3 jaar). Ik vind het belangrijk dat er meer openheid komt over het onderwerp postnatale depressie. Dit heb ik namelijk zelf gemist. Het is niet vreemd en je bent niet de enige. Dat was voor mij dan ook dat ik niet lang hoefde na te denken om mee te doen aan Tilda Timmers haar ‘’dagboek van een geen roze wolk mama’’.

Ik kreeg zwangerschapsdiabetes 

Van mijn zwangerschap heb ik genoten! De eerste vier maanden was ik wel misselijk maar dit was goed te verdragen. Doordat ik zwangerschapsdiabetes had moest ik me heel streng houden aan mijn dieet om mijn bloedsuikers zo stabiel mogelijk te houden.  Elke dag moest ik drie keer mijn bloedsuiker zelf meten, dit was soms wel vervelend maar het leverde me ook wel weer iets op, zoals een goede concentratie, fit voelen en stabiel blijven in gewicht.  Ik was echt verbaasd hoe weinig moeite het me koste om ‘’gezond’’ te eten. Ik had dit echt over voor dat kleine meisje in mijn buik. Ik heb al jaren overgewicht en vind het normaliter altijd lastig om ‘’slechte’’ gewoontes af te leren en daar gedisciplineerd in te zijn. 

Veel controle behoefte

Ik keek wel erg tegen de bevalling op. Vanuit mijn karakter ben ik perfectionistisch en heb ik graag controle. Aan iedereen in mijn omgeving vroeg ik hoe zij de bevalling hadden ervaren omdat ik wilde weten hoe het zou zijn.  Kon ik dat dan wel? En hoe zou het dan bij mij vergaan? Het was voor mij zoeken naar controle, hoewel het antwoord erg onbevredigend was omdat ik op iets controle wilde krijgen waar je geen controle op hebt. Ik zag bij toeval op facebook een video voorbij komen waarin een dier werd mishandeld. Dit maakte veel indruk op mij en ik kon het beeld niet goed loslaten. Nu terugkijkend op alles was dat ook al een intrusie (plotseling en vaak herhaalde dwanggedachte) waar ik later meer over vertel.  Al met al overheerst wel het gevoel van blijdschap in mijn zwangerschap.

Mijn bevalling was pittig 

Mijn bevalling verliep minder gunstig. Ik zeg weleens voor de grap dat ik het hele pretpakket heb gehad. Weeën, ruggenprik, wachten op volledige ontsluiting, twee uur persen, vacuümpomp en nog een spoedkeizersnede. Ook verloor ik veel bloed omdat mijn baarmoeder heel erg uitgerekt was. De gynaecoloog kon het bloeden niet gelijk stoppen. Ik zakte aan het einde van de operatie ook weg omdat ik zo uitgeput was.

Ik had geen roze wolk

 Na de bevalling verbleven we nog vier dagen in het ziekenhuis, omdat het met mij nog niet goed ging. Mijn man bleef al die tijd bij mij, dag en nacht. Ik was erg zwak en het mobiliseren ging moeizaam door de wond van de keizersnede.  Daarnaast bleek ik allergisch te zijn voor die blauwe onderleggers op bed. Dit was een zeer vervelende en pijnlijke bijkomstigheid.  Ik was erg versuft van de pijnbestrijding die ik kreeg. Ik herinner me dat ik wilde slapen, ik had rust nodig, de borstvoeding lukte niet goed en elke verpleegkundige probeerde weer een andere werkwijze. Dit voelde als een strijd en wij merkten dat Nora hier ook onrustig van werd. In het ziekenhuis begonnen we al met bijvoeden want ik had bijna geen melkproductie. Mijn bloedsuikers werden de eerste dagen ook nog gecontroleerd maar die waren in orde.

De borstvoeding liep niet

Bij thuiskomst kregen we een ervaren kraamverzorgster. Ik ben een open persoon en vertelde tegen haar ook eerlijk dat ik mij niet goed voelde. Ik was zo ontzettend onzeker. Had ik hier wel goed aan gedaan? Kon ik dit allemaal wel? Vond ik dit wel leuk? En daar voelde ik mij dan weer schuldig over. Maar het hoorde er allemaal bij gaf ze aan, de welbekende kraamtranen. De verloskundige gaf hetzelfde aan toen ik het met haar besprak. De kraamverzorgster pakte goed door met de borstvoeding. We hielden ermee op, ik had geen voeding en dit ging ten koste van mijzelf. Ik stond hier zelf ook volledig achter.

Zou ik een postpartum depressie hebben? 

Ik begon te piekeren, en sliep daardoor slecht. Nora huilde veel wat later een koemelkallergie bleek te zijn. Ik begon dingen op internet op te zoeken want ik wilde controle; Wat was er met mij aan de hand? Had ik een postnatale depressie? Ik merkte dat ik mij steeds slechter voelde. Ik kreeg last van intrusies. Intrusies zijn zoals ik al eerder noemde plotselinge en vaak herhaalde dwanggedachtes. Ze zijn ook ongewenst. Mijn dwanggedachtes gingen over het iets aandoen van mijn dochter. Ik schrok hier zo van want had nog nooit eerder in mijn leven intrusies gehad. Ik wilde dat ze weggingen, maar lette er ook steeds op, zat steeds in mijn hoofd waardoor de intrusies alleen maar toenamen. Ik dacht echt dat ik gek zou worden. Wat als ik Nora nou echt wat aan zou doen? Nu terugkijkend denk ik wat heb ik me kwetsbaar en angstig gevoeld. Al deze tijd heb ik het altijd open besproken met mijn naasten. Heel begripvol waren zij en mijn man en moeder verdienen echt een lintje. Elke dag stonden ze voor me klaar.  Zij kenden mij zo ook niet, zo angstig en onzeker. Samen met mijn man ging ik naar de huisarts en die heeft mij zo ontzettend goed geholpen.

De zoektocht naar professionele hulp

Ik werd eerst doorverwezen naar een organisatie in Heerenveen. Dan ben je kwetsbaar en dan moet je daar honderden vragen invullen over heftige onderwerpen. Ik herinner mij nog heel goed hoe confronterend dit voelde. Ik dacht echt ‘’in wat voor situatie ben ik nu terechtgekomen’’.  Deze organisatie bleek voor mij niet de juiste te zijn. Ik kreeg daar de diagnose OCD (dwangstoornis) maar dit was niet de juiste. Zelf vond ik een psycholoog met een eigen praktijk. Een fijne vrouw maar mijn depressie was te ernstig voor haar expertise. Zij heeft mij wel duidelijkheid gegeven door aan te geven dat ik een postnatale depressie had waar angst op de voorgrond stond.  Toen Nora 9 maanden oud was kreeg ik pas de juiste therapie bij een organisatie in Joure. Het was dus een enorme zoektocht om de juiste hulp te vinden. In die tussentijd heb ik ook veel gesprekken met mijn vrienden en familie gehad. Er was elke dag iemand bij mij thuis als mijn man aan het werk was. Iemand die mij afleiding en hulp kon bieden omdat ik dat zelf op dat moment niet allemaal kon overzien. Mijn man had allemaal olies besteld waardoor ik weer rust ín mijn hoofd kreeg.  Ik wilde als het kon mijn herstel zonder antidepressiva en slaapmedicatie doen en dat is gelukt. Ik wilde alles voelen en er recht doorheen gaan, hoe moeilijk dat ook is geweest.  Elke avond ging ik huilend naar bed met de angst dat ik nooit meer beter zou worden.

EMDR behandelingen

Mijn behandelaar leerde mij omgaan met de intrusies, ik kreeg EMDR (traumabehandeling) therapie voor de intrusies en de bevalling en leerde loslaten. Acceptatie en loslaten zijn wat mij betreft de belangrijkste sleutels om de depressie te overwinnen. Ik merkte namelijk wanneer ik mezelf druk op ging leggen en de focus legde op de intrusies dat ze alleen maar weer toenamen. ‘’Alles wat je aandacht geeft dat groeit.” Het voelde soms heel tegenstrijdig maar het was wel de oplossing voor mij. Ik kreeg beetje bij beetje mijn vertrouwen terug, bouwde samen met mijn collega’s mijn werk weer uit en schreef elke dag trouw in een dagboek. Dan schreef ik hoe het met me ging. Ik beschreef zowel positieve dingen als de moeilijke momenten.

Verstoorde hormoonbalans

Op 25 september 2018 is onze dochter geboren en in maart 2019 stopte ik mijn therapie in Joure. In diezelfde maand startte ik mijn behandeling bij ‘’Vrouw & Klinieken’’ in Lelystad. Dit is een zelfstandig behandelcentrum voor hormonale klachten. De oorzaak van mijn postnatale depressie was een verstoorde hormoonbalans. Bij toeval kwam ik achter het bestaan van deze organisatie en zij waren het laatste puzzelstukje in mijn behandeling. Ik kreeg aanvullende supplementen en vitamines (natuurgeneeskunde) en LDN druppels die mijn neurotransmitters herstelden (ook onderdeel van hormoonhuishouding) en hiermee ben ik er weer helemaal bovenop gekomen. Maart 2019 sloot ik daar mijn begeleiding af en toe kon ik echt zeggen, Anita 2.0 is back! Mijn huisarts heeft al die tijd om de zes weken gebeld om te vragen hoe het met mij ging. Zij heeft het hele traject gevolgd en is voor mij een grote steun geweest. Met Tilda heb ik ook een aantal sessies gedaan en dat was voor mij ook fijn. De bevestiging en het gevoel krijgen dat iemand je echt begrijpt.

 

Aandachtspunten met betrekking tot postpartum zorg 

De aandacht voor en het herkennen van een postnatale depressie door zorgprofessionals kan naar mijn idee beter. Ik heb het immers zelf aangegeven bij de kraamverzorgster en verloskundige en zij deden hier niets mee. De huisarts heeft wel adequaat actie ondernomen.  Openheid is ook belangrijk. Hierdoor voelen moeders zich gesteund en dat is zo belangrijk als je je kwetsbaar voelt. Wanneer je in een andere gemoedstoestand zit, kan je dat zelf niet overzien en relativeren en kan je alle steun gebruiken die er is. Huisartsen hebben niet veel medicamenteuze behandelmogelijkheden voor een postnatale depressie. Dit gaf mijn eigen huisarts ook aan. Ik wil professionals aanbevelen ook gebruik te maken van de natuurgeneeskunde. Dit kan heel mooi samen gaan en mensen verder helpen in hun behandeling. Mijn huisarts kende ‘’vrouw en klinieken’’ in eerste instantie ook niet maar heeft dit behandelcentrum nu ook toegevoegd aan haar sociale kaart.

Hoe het nu met me gaat 

Ik had een matig tot ernstige depressie en ben er zonder medicatie weer bovenop gekomen in 2.5 jaar. Daar ben ik heel dankbaar voor. Dankbaar voor de depressie is te enthousiast maar ik kan wel zeggen dat het me veel heeft gebracht. Het is vervelend dat het op mijn pad is gekomen na de geboorte van mijn eerste kindje. Echter, ben ik ervan overtuigd dat het anders op een later moment wel was geëscaleerd in mijn leven. En hoe is het tussen mij en mijn dochter gegaan in deze periode, zul je misschien denken? Mijn dochter is goed aan mij gehecht, we zijn heel close en ik ben ontzettend trots op haar en mezelf. We kunnen lachen, spelen, soms boos op elkaar zijn, maar dit alles hoort ook bij het gezin. Hoewel mijn start als moeder moeizaam was, heeft zij hier minder van ervaren. Ik zal haar later wel vertellen over deze periode, ook om haar voor te bereiden op wat er zou kunnen komen. Maar ook wat zij dan zo kunnen doen om hier weer bovenop te komen. Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan helpen, bij de herkenning of aanpak van klachten die lijken op die van mij.

Wil je hulp?

Herken je je in bovenstaande en merk je dat je ook niet op een roze wolk zit? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik weet als geen ander hoe je je nu voelt en ga je hiermee helpen.