Een jaar na de rectus diastase operatie: hoe gaat het nu?

Deze week is het precies een jaar geleden dat ik geopereerd werd aan mijn rectus diastase. Ik schreef hier eerder al een blog over. Sindsdien krijg ik vaak mailtjes en DM’s over hoe het daarna is gegaan. Om al deze vragen in een keer te kunnen beantwoorden,  besloot ik deze blog te schrijven.

Meteen pijn

Toen ik wakker werd uit de narcose had ik meteen veel pijn. Een buikwandcorrectie is geen kattenpis. De snijwonden brandden enorm en het was heftig. Ik had een drukpak aan, wat ervoor moest zorgen dat er zo min mogelijk vochtophopingen kwamen. Door de pijnmedicatie sliep ik veel en toen ik de volgende dag naar huis ging, verliep dat eigenlijk best goed. Ik had wel pijn, maar kon wel in en uit de auto komen. De dagen erna lag ik veel in bed, maar probeerde ik ook elke dag een stukje te wandelen in de tuin. Dit is goed voor je wondgenezing en bloedsomloop. Ik liep zo krom als een oud vrouwtje. Omdat de wond heel strak gespannen staat, kan je simpelweg niet rechtop zitten of staan. Dit was na een week of zes over. Toen liep ik weer normaal rechtop.

Rust houden

De eerste twee weken moest ik zoveel mogelijk rust houden en mocht ik vrijwel niks doen qua tillen, autorijden, boodschappen doen of huishoudelijk werk verrichten. Dit betekende ook dat ik mijn kindjes niet op kon tillen. Dat was lastig, maar omdat mijn man twee weken vrij had genomen, deed hij veel in en om het huis en was dit probleem hierdoor grotendeels opgelost. Na twee weken moest ik op nacontrole komen. De arts controleerde de wonden en keek of het litteken goed aan het genezen was. Dit bleek het geval. Helaas bleek ook dat ze me te weinig pijnmedicatie hadden gegeven. Ze hadden me een te lage dosering gegeven, waardoor ik de weken ervoor veel pijn had. Ik kreeg toen alsnog een hogere dosis voorgeschreven, maar omdat het na twee weken al zo goed ging, besloot ik die niet meer te nemen. Morfine is een verslavende medicatie en eigenlijk wilde ik het liever afbouwen in plaats van er nog meer bij slikken.

Ik kreeg een nieuwe navel

Mijn navel was vervangen door een nieuwe en mijn oude navel litteken zat nu onder mijn bikinilijn. Mijn nieuwe navel zag er gek uit vond ik. Mijn buik was plat, iets wat ik al jaren niet meer gezien had. Het drukpak moest ik 24/7 aan en daar zat dus een plas gat in. Ja, echt. Dus ik had geen ondergoed aan. Dat kon wel, maar dat vond ik niet lekker zitten en om nou elke keer dat drukpak aan en uit te doen om naar de wc te gaan, was echt geen optie. Ik kreeg het drukpak aan het begin ook niet zelf aan of uit, dat moest mijn man doen. Je kan wel zeggen dat onze relatie zich enorm verdiepte in deze periode ;).

Weer alles opbouwen

Na vier weken mocht ik alles weer op gaan bouwen, maar nog niet sporten. Ik kon wel weer lichte dingen tillen en ik tilde mijn kindjes zittend op mijn schoot. Na zes weken mocht ik weer gaan sporten. Geen bukikspieren trainen, maar wel rustig fitnessen of bodypump lesjes doen. Ik deed nog geen high intensity trainingen als Git, Burn of hardlopen. Daar heb ik een half jaar mee gewacht, omdat het niet goed voelde om dit eerder te doen. Yoga was volgens mijn arts nog te vroeg. Omdat het niet goed was om die buikspieren al op te gaan rekken. Sporten voelde meteen fijn. Omdat mijn buikspieren weer aan elkaar zaten, had ik geen pijn of druk down under. Wat een enorm verschil! Ik was zo opgelucht en blij!

Geen bekkenpijn meer

Toen ik eenmaal weer begon met hardlopen, had ik ook geen pijn meer aan mijn bekken. Ik kon gewoon rennen zonder dat ik verging van de pijn. Buikspieroefeningen voelden aan het begin heel gek. Omdat het zo strak zat en ik het gevoel had dat de boel ontplofte als ik het aanspande. Dus bouwde ik dit heel rustig op. Planken voelde wel goed, maar dan niet meteen een minuut lang, gewoon vijftien seconden, toen twintig, dertig, etc. Het litteken genas al die tijd goed en kleurde van rood naar paars, naar geel en weer terug naar lichtpaars. Die kleur heeft het nu nog steeds. Ik verlitteken niet zo mooi, dus het litteken is in mijn optiek niet mooi. Maar omdat het onder mijn bikini broekje zit, ziet niemand dat en maakt het me ook niet zoveel uit. Mijn navel is ook nog steeds lichtpaars gekleurd, maar ook daar ben ik inmiddels aan gewend.

Was het het allemaal waard?

De grote vraag die ik van iedereen kreeg is: was het het waard? En het antwoord is volmondig: ja! Mijn kwaliteit van leven is enorm verbeterd. Ik heb geen pijn meer bij dagelijkse activiteiten en ik kan gewoon met mijn kids rennen, stoeien en gek doen zonder pijn te ervaren. Ook is mijn buik plat, dat vind ik esthetisch gezien mooi en fijn. Maar het belangrijkste is dat die bekkenpijn weg is. Dat geeft zoveel rust. Natuurlijk was de pijn van de operatie heftig aan het begin, maar met name de eerste twee weken zijn het pittigst. Waarvan ik de eerste week het ergst vond. Na die eerste twee weken ging het herstel met rasse schreden vooruit. Nu, een jaar later kijk ik er positief op terug en ik heb het er allemaal graag voor over gehad.

Heb je nog vragen?

Heb je vragen over bovenstaande of overweeg je een buikwandcorrectie? Mail dan gerust naar info@froufroubegeleiding.nl