Een rectus diastase is geen kattenpis

Ik dacht dat ik na de TVT operatie wel klaar zou zijn met de herstelwerkzaamheden aan mijn  lichaam, na twee zwangerschappen. Ik verlies inmiddels niet meer bij elke beweging vocht, dus dat was al enorme winst, zullen we maar zeggen. Helaas kreeg ik drie maanden geleden uit het niets hele gekke klachten, Van de een op de andere dag, had ik zoveel pijn in mijn bekken en onderrug, dat ik nog amper kon lopen. Ik schrok me te pletter. Allereerst, sport ik een paar keer per week en ben ik (dacht ik) top fit. Twen tweede, vroeg ik me af waarom ik nu net zoveel pijn had, als tijdens de bekkeninstabiliteit in mijn laatste zwangerschap? Ik bedoel, ik ben niet zwanger, dus waar kwam dit dan in hemelsnaam vandaan? Ik belde de fysio en die kwam meteen aan huis.

Leunend op hem, strompelde ik het huis door. Langzaam aan de achtertuin in. “Blijven bewegen, niet gaan liggen dan wordt het erger”, zei hij luid en duidelijk. Ik strompelde weer verder door de achtertuin aan de arm van mijn man en was oprecht bang. Stevende ik nu weer af op die rolstoel, net als toen? En waar kwam dit in godsnaam ineens vandaan? Ik vond het een beangstigend gevoel dat mijn lijf me ineens zo in de steek liet, terwijl ik er juist alles aan deed om het sterker te maken.

De pijn werd niet minder, dus ging ik op aanraden van mijn man naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik een CT-scan en bleek ik een flinke rectus diastase te hebben. Dit houdt in, dat je buikspieren niet meer aan elkaar vast zitten. Hierdoor ontstond er bij mij een enorme druk op mijn bekken en onderrug. Omdat onze jongste zoveel spookte ’s nacht, was ik veel op met haar. Door de vermoeidheid til je dan vaak net even verkeerd en zo was mijn onderrug en bekken totaal overbelast geraakt. Omdat mijn buikspieren dus niet mee deden! Ik had zoveel pijn, ik kon mijn eigen kinderen haast niet meer optillen.

Na maanden oefeningen doen van de fysio en allerhande oefeningen die de RD zouden moeten verminderen, loop ik nog steeds met dezelfde pijn en ongemakken rond. De oplossing is een operatie. Alweer een operatie, hoor ik je denken? My thoughts exactly. Want, heb ik hier zin in? Nee! Had ik dit van te voren zo bedacht? Welnee! Ik wil eigenlijk geen polonaise meer aan mijn lijf. Maar, elke dag pijn en mijn kinderen niet op kunnen tillen is volgens ons beiden geen optie meer. Dus wordt ik 30 augustus geopereerd aan deze diastase van mijn buikspieren. Dit wordt overigens niet vergoed door de zorgverzekeraar. Want zij zien dit als een cosmetische operatie. Dat ik mijn meisjes niet op kan tillen, of amper voort kan bewegen, vonden ze niet relevant.

Dus wordt het een algehele buikwandplastiek. Oftewel: ik krijg een soort algehele APK van mijn buik. Inclusief liposuctie en het vastnaaien van mijn buikspieren. Het enige wat ik denk is: als ik maar weer mijn kindjes op kan tillen en met ze kan rennen. Was ik na de TVT operatie eindelijk weer in staat om te springen en gek doen zonder in mijn broek te plassen. Gooide de diastase vervolgens weer roet in het eten, door ervoor te zorgen dat ik überhaupt nog amper kon bewegen! Leuk hoor, die zwangerschappen! Maar, wat een tol eist het soms van je lijf.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb het er uiteraard allemaal voor over, want ik heb deze twee prachtige meisjes in mijn leven gekregen. Dat wil echter niet zeggen dat je niet mag balen van alle lichamelijke defecten die zich daarna in rap tempo aan mij opdrongen. Ik ben ook maar een mens, natuurlijk. Omdat ik het belangrijk vindt om ook dit soort taboes te doorbreken, wilde ik dit met jullie delen. Vanuit mijn werk als therapeut weet ik inmiddels, hoeveel moeders rondlopen met dit soort problemen. Alleen zie of je hoor je dat niet op insta of televisie. Dus wilde ik dit met jullie delen om ook dit onderwerp uit de taboesfeer te halen. Na 30 augustus ben ik dus even een tijdje out of order. De APK moet wel goed kunnen hertellen, natuurlijk. Ik zal jullie via mijn insta- stories op de hoogte houden van mijn herstel.