Waarom het zo belangrijk is om je postpartum struggles te delen

Als je midden in een postnatale depressie zit, is het soms heel moeilijk om je gedachten en gevoelens hierover te delen. Je schaamt je voor wat je allemaal denkt. Of je voelt je schuldig over je negatieve gevoelens over het moederschap. Dat is heel begrijpelijk. Veel moeders in jouw positie maken hetzelfde mee. Helaas zwijgen ook veel moeders over wat zich werkelijk vanbinnen afspeelt en hiermee wordt het taboe omtrent een verstikkende depressie nog steeds in stand gehouden. Lees in dit hoofdstuk waarom het zo belangrijk is om te delen wat er zich in jouw hoofd afspeelt en begin met praten.

Social media

Social media is een fantastisch medium vandaag de dag. Je kunt er alles vinden, alles op delen en bovendien is het een leuk tijdverdrijf. Aan de andere kant zie ik ook veel getreiter en gebash op sociale media. Ik focus me nu met name even op de openbare pagina’s waar veel moeder gerelateerde artikelen gepubliceerd worden of stukken die over het ouderschap gaan. Je kunt je voorstellen dat kersverse moeders, die onzeker zijn en zich niet lekker in hun vel voelen, gaan zoeken naar houvast. Ze bezoeken diverse fora, waar ze antwoorden vinden op vragen waarvan ze eigenlijk niet eens wisten dat ze deze hadden. Sommige moeders delen zelfs hun persoonlijke ervaringen daar, als begin van een uitlaatklep voor hun grijzewolkgedachten. Als andere moeders, die zich niet laten tegenhouden door een beeldscherm voor hun neus, deze kwetsbare mama even flink de neus afvegen, is dit schadelijk. Schadelijk, omdat het de naderende depressie alleen maar erger maakt en daarnaast de moeder sterkt in haar gevoel van: ik ben niet goed genoeg. Dus stop met het bezoeken van dit soort websites en bespreek waar je het moeilijk mee hebt met een goede vriendin, de huisarts of een professional.

Ik zat met manlief op de bank

Om je échte gevoelens te delen met anderen heb je moed nodig. Ik had zulke gekke gedachten en ik stopte ze steeds weg. Steeds verder en steeds dieper duwde ik mijn crazy thoughts terug in de diepste krochten van mijn ziel. Ik kon en ik wilde niet geloven dat ik dit allemaal dacht en voelde. Het was te veel en te eng voor mij. Mijn man is traumachirurg. Toen ik midden in mijn postnatale depressie zat, vervloekte ik zijn lange werkdagen regelmatig. De hele dag stond ik er eigenlijk alleen voor. Ik deed de volledige shift, elke dag en vrijwel ook alle nachten. Dat was pittig. Zo pittig, dat ik het hem steeds meer kwalijk begon te nemen dat hij zo weinig thuis was. Natuurlijk wist ik van tevoren waar ik aan begon en natuurlijk was dit onredelijk van mij. Maar als je midden in een postnatale depressie zit, ben je soms niet voor rede vatbaar. Dan wil je gewoon dat iemand het van je overneemt. Omdat mijn depressieklachten zich steeds meer opstapelden en ik hier niet over praatte, werd mijn boosheid ten opzichte van Tim ook steeds erger. Ik kon voor mijn gevoel mijn ei bij niemand kwijt en kropte alles op. Tot het moment dat ik dacht: ik wil niet meer zo leven. Dit kan ik niet. Dit wil ik niet.

Ik handle het wel in m’n eentje

Zoals ik al eerder schreef, had ik geprobeerd om mijn echtgenoot te vertellen hoe slecht ik me voelde. Omdat ik het nogal ongelukkig aangekaart had, was hij daar enorm van geschrokken. Ik weet nog goed hoe ik op dat moment heel bewust de beslissing nam om mijn ‘gekke gedachten’ niet meer met hem te delen. Ik kan me dit moment nog zo goed voor de geest halen. Dit kon ik mijn geliefden niet aandoen. Ze zo meesleuren in mijn verdriet. Ze zo laten lijden als ik leed. Nee, dit ging ik niet meer doen. Ik zou het karwei alleen opknappen. Gewoon doorgaan, schouders recht, rug recht en vooruitgaan. Dat was de manier. Except, it wasn’t. Helemaal niet.

Black sinkhole

Ik zat na bijna tien weken al bijna op de bodem van de aller‑, allerdiepste put waar ik ooit in had gezeten. Toen belde mijn beste vriendin. Blijkbaar kent ze me beter dan ikzelf, want ze had allang door dat ik mezelf helemaal kwijt was. Ze zei dat ik me vreemd gedroeg, dingen zei die ik normaal nooit zou zeggen en soms ronduit onaardig was. Dus. ‘Wat is er nou aan de hand, Til?’, vroeg ze ferm aan de telefoon. En toen brak ik. In duizend stukjes. Aan de telefoon met haar. Ik brak in stukken en kon alleen maar janken, schreeuwen, tieren. Ik was op. De comédienne was uitgespeeld, het doek was gevallen. Ik heb haar in dat gesprek bij lange na niet alles verteld wat ik wilde vertellen. Maar, het begin was er. Ik vertelde haar dat ik bang was om ons kindje pijn te doen, om haar kwijt te raken en dit alles door mijn toedoen. Ze vroeg uiteraard door, maar ik zei dat ik dit niet kon vertellen. Dat het te erg was. Toen zei ze dat ik haar moest beloven dat ik het dan wel met mijn psycholoog zou delen. Dat heb ik beloofd en uiteindelijk ook gedaan. Dankzij dit gesprek werd de situatie doorbroken en werd ik bevrijd van mijn zelfgemaakte harnas. Dankzij haar heb ik de moed gehad om alles eruit te gooien in therapie en later ook tegen mijn lieve man. Ik ben haar zo dankbaar voor dat ene gesprek en zal dat tot aan mijn dood blijven. Want, anders was ik misschien wel zover afgezakt dat ik er niet meer van terug had kunnen gekomen.

Wil je meer lezen? Check dan mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht.” Daar kan je de rest van dit hoofdstuk lezen.