Een half jaar voordat ik zwanger werd, lag ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn darmziekte collitis ulcerosa was opgevlamd en ik was zieker dan ooit tevoren. Collitis ulcerosa is het broertje van de ziekte van Crohn. Ik verloor even veel lichaamsstoffen als kilo’s en had intens veel pijn. Na twee weken aan de morfine en een prednison kuur, mocht ik eindelijk naar huis met de boodschap dat ik waarschijnlijk nooit zwanger zou worden.
Mijn toekomstbeeld lag compleet aan diggelen. Zolang ik me kon herinneren, wilde ik al moeder worden. Het beeld van het perfecte plaatje, lag verscheurd op tafel, voor mijn gevoel. Hoe moet dit nu verder, vroeg ik me moedeloos af.
Maandenlang vol verdriet, deed ik test na test met hetzelfde resultaat: ik was nog steeds niet zwanger. Ik was zo teleurgesteld en kon niet geloven dat ik nooit moeder zou worden. Ik probeerde hoop te houden, hoe moeilijk dit ook was.

Tot ik na anderhalf jaar vruchteloos proberen, ineens zwanger bleek. Ik was inmiddels al zes weken zwanger en ik staarde vol ongeloof naar de twee strepen die op de test waren verschenen. Zelfs toen twee weken later, de Moeders voor Moeders consulent de zwangerschapstest opnieuw afnam, was ik nog steeds bang dat hij dit maal negatief uit zou slaan. Het onmogelijke was gebeurd: ik was zwanger!
Ik vroeg me af of ik wel een gezond kindje kon voldragen, met al die medicatie die ik gebruik. Mijn internist stelde me gerust en verzekerde dat het allemaal veilig was. Omdat ik onder geen beding deze zwangerschap in risicovol vaarwater wilde brengen, leefde ik zo gezond mogelijk. Ik bleef veel sporten en dronk veel water en at super gezond.
Ik was bang dat ik, als ik ongezonde dingen zou eten, meteen weer aan het morfine infuus moest met een stootkuur prednison er achteraan. Net zoals ik toen in het ziekenhuis had gekregen. Niks was minder waar. De negen maanden die volgden, bleken mijn darmen en ik ineens dikke vrienden. Ik at steeds vaker wat lekkers en er gebeurde nog steeds niks schrikbarends.
Alle horrorscenario’s die ik vaak had gelezen over vrouwen, maakten me overbezorgd. Al die moeders die, net als ik, een darmziekte hadden, vertelden allerlei nare scenario’s en dus doemden deze steeds vaker op in mijn brein. Allemaal voor niets, want na negen maanden werd ons dochtertje, blakend van gezondheid geboren. Geen schade van de medicatie, geen afkickverschijnselen, geen narigheid. Gewoon een dolblije, kerngezonde dochter.
Dus als je dit leest en je bent zwanger, terwijl je een chronische (darm)ziekte hebt: het kan ook goed gaan. Laat je niet van de wijs brengen door alle horrorverhalen die je leest en hoort op (social) media. Het kan ook goed gaan. Je vooraf zorgen maken of piekeren tijdens je zwangerschap, verandert niks aan de uitkomst. Dat is net zoals een paraplu meenemen op een stralende zomerdag, omdat het eventueel wel eens zou kunnen gaan regenen. Het is weglekken van energie, die je juist zo goed kan gebruiken voor jezelf en je kindje. Accepteer van jezelf dat je het spannend vindt en laat het daarna gaan. Het hoort er allemaal bij en is volkomen begrijpelijk.
Maak jij je zorgen over je zwangerschap en de periode daarna? Kijk dan eens op: http://bit.ly/203OSnc. Ik weet wat je doormaakt en kan je als geen ander helpen!