Category Archives: Postnatale depressie

De belangrijkste dingen die ik leerde toen ik voor de tweede keer moeder werd

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten, heb ik na de geboorte van mijn oudste dochtertje Livia, een postpartum depressie doorstaan. Dit was de moeilijkste en zwaarste tijd uit mijn leven. Ik had toendertijd dan ook nooit kunnen denken, dat ik ooit nog aan een tweede kindje zou durven te beginnen. Ik was doodsbang voor een herhaling van zetten en dacht niet dat ik ooit die behoefte zou voelen.

Ik ga iets geks zeggen

Het tegendeel bleek waar. Out of the blue zei ik op een dag tegen mijn man: ”Ik ga iets heel geks zeggen. Maar volgens mij wil ik een tweede kindje.” Waarop hij zei: ”Dan ga ik nu ook iets heel geks zeggen: ”ik ook!” En daar zaten we dan. Naast elkaar hand in hand met ene grote glimlach op de bank. Ik had het geluk, dat ik de tweede keer heel snel zwanger werd. Vol ongeloof staarde ik naar de zwangerschapstest in mijn handen. Minutenlang, staarde ik naar de test met vlinders in mijn buik en een giga smile op mijn gezicht. Ik maakte mijn man wakker en vertelde hem het blije nieuws. De negen maanden erna, vlogen voorbij.

Gentle sectio

De tweede keer moeder worden was een heel andere ervaring. De bevalling van Emmi was een geplande sectio, dus dat vond ik een verademing na mijn eerste traumatische ervaring bij Liv. Ik wist waar ik aan toe was, ik kon van te voren oppas regelen voor mijn oudste en dat voelde heel rustig. Ik telde de weken af en toen het eindelijk oktober was, zei ik tegen mezelf: Yes! Dut is de maand waarin ons kindje geboren wordt! Hoeveel horrorverhalen ik had gehoord over keizersnede, dit bleek allemaal niet op ons van toepassing. Ik vond een gentle sectio een hele mooie ervaring en heb alle details tot op de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift staan.

Minder heftig

Hoe wereld verschuivend de eerste keer moeder worden was voor mij, dat heb ik de tweede keer niet zo ervaren. Ik was niet zo de kluts kwijt als de eerste keer. Ik voelde wel meteen onvoorwaardelijke liefde voor Emmi, maar was niet zo van de kaart als toen. Ik wilde Emmi non-stop bij me houden en met haar knuffelen. Begrijp me niet verkeerd, ik was nog steeds een ware hormonella en vond het wederom een enorme rollercoaster. Maar ik vond het niet zo heftig als bij de eerste keer.

Minder zin in kraambezoek

Daarnaast merkte ik, dat ik kraambezoek veel makkelijker buiten de deur hield. Waar ik bij de oudste nog op alles en iedereen ja zei, dacht ik nu: heb ik hier zin in? Dan: ja, kom gezellig langs. Zo niet: dan graag over een paar weken. Ik kon veel beter mijn grenzen aangeven. Het werd ook door iedereen geaccepteerd en begrepen, tot mijn opluchting. Ik had vooral veel behoefte om als gezin lekker samen te cocoonen en aan de nieuwe situatie te wennen. Iets waar ik bij Livia amper de tijd voor had en kreeg. Dit vond ik zo’n verschil!

Tijd voor mezelf

Ook vond ik het makkelijker om tijd voor mezelf vrij te plannen. Het schuldgevoel kon ik dit keer makkelijker relativeren en dus zorgde ik ervoor dat ik regelmatig even alleen de deur uit ging. Al was het maar om even een paar rompertjes te scoren in de stad. Of een snelle kop koffie te doen met een vriendin. Toen ik voor de eerste keer moeder werd, deed ik dit nooit. Het kwam niet eens in me op. Want mijn kind achterlaten Qua equivalent aan een slechte moeder zijn. Dankzij mijn toenmalige psycholoog, leerde ik dat het oké is om af en toe even “Tilda” te zijn, in plaats van  “mama Tilda” Wat een verademing!

Grootste eye opener

Het grootste leermoment van een tweede kindje krijgen vond ik, dat al mijn zorgen of ik wel evenveel van mijn tweede zou kunnen houden als van mijn eerste, al heel snel verdwenen. Ik heb me hier tijdens de zwangerschap vrij druk om gemaakt en ook om het feit of grote zus het wel zo leuk zou vinden. Mijn man snapte hier geen snars van. Die dacht: Livia gaat het fantastisch vinden. Waar maak je je druk om? Goede uitspraak ook, tegen een zwangere met rondrazende hormonen, maar dat daar gelaten. Onze oudste is nogal gevoelig dus ik vreesde dat ze zich buitengesloten of minder belangrijk zou gaan voelen. Dit alles bleek gelukkig helemaal niet het geval en dat was een enorme opluchting voor mij als moeder.

Wat ik tenslotte nog wil vertellen is, dat als je al een kindje hebt en die wordt grote broer of zus, het het mooiste is wat er is, om die twee samen te zien. Een kusje op het hoofdje van je kleine baby, of die twee handjes in een. Die momenten koesterde ik enorm en nog steeds. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en slaan ze elkaar regelmatig de hersens in. Maar die begin periode vergeet ik nooit meer.

Wil je hulp?

Ik merk dat veel moeders ook na het krijgen van een tweede of derde (vierde, vijfde, enzovoorts) kindje last kunnen krijgen van een postnatale depressie. Dus bevind je je momenteel op alles behalve een roze wolk en denk je: leuk dit verhaal, maar dit gaat niet over mij. Weet, dat je niet de enige bent. Er zijn veel meer moeders die na het krijgen van een tweede kindje, vastlopen na de bevalling en steun in de rug nodig hebben. Wil je hier hulp bij, mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Samen gaan we werken aan jouw herstel en dat je je weer lekkerder in je vel gaat voelen.

Dit zijn de 7 grootste onwaarheden over het moederschap

Op het moment dat je moeder wordt, komt er heel veel op je af. Het is een soort lawine die bestaat uit: onverwachtse gebeurtenissen, ontelbaar veel conversaties over poep (frequentie, substantie en kleur), slaapgebrek, hormonen en een algehele cultuurshock. Tegelijkertijd, verwonder je je al hangend boven je baby, hoe jullie dit perfecte wezentje hebben kunnen maken en loop je over van liefde voor je kindje.

Je kan je nog zo goed voorbereiden op het moederschap. Als het eenmaal zover is, is het echt andere koek. Niemand kan je hier eigenlijk op voorbereiden. Het moederschap is alsof je eindexamen doet voor iets, waar je nooit een gedegen opleiding voor hebt gehad. Van te voren heb je allerlei ideeën over hoe het zal zijn als je straks mama bent. Ik vertel je hier de zeven grootste onwaarheden over het moederschap:

  1. Het moederschap is alleen maar leuk. Ik denk dat dit een van de meest voorkomende denkfouten is met betrekking tot mama zijn. Niemand, vindt ouder zijn alleen maar leuk. Waarom? Omdat het soms hartstikke zwaar is en pijnlijk en confronterend. Ja, je houdt van je kindje. Natuurlijk ben je dankbaar dat je een kindje hebt gekregen. Ja, je vindt je kindje de leukste, liefste en knapste baby die er bestaat! Maar wordt het daarmee ook meteen minder zwaar? Nee! En dat is dus helemaal prima.

 

  1. Als je kindje er is, herken je hem of haar meteen. Dit is echt niet altijd het geval. Sommige ouders moeten enorm wennen aan het feit dat hun baby er is. Vaak lijkt de baby op papa, waardoor mama denkt: ik weet niet, hoor. Maar, waar zijn mijn genen gebleven? Vaders vinden het sowieso een vrij abstract gebeuren. Die hebben eerst urenlang naar hun lijdende vrouw zitten kijken en hebben druk met washandjes gedept. Om dan ineens zo’n klein baby’tje de wereld in gelanceerd te zien worden. Het kan echt even duren, voordat dat allemaal geland is. Dat hoort erbij!

 

  1. Alle baby’s zijn van nature goede slapers. Nee! Echt, dit is zo’n flauwekul. De meeste baby’s hebben een omgekeerd dag- en nachtritme. Dit komt doordat ze in de baarmoeder lekker heen en weer werden gewiegd, als jij overdag in de weer was. Dan deinden ze lekker mee in jouw buik en sliepen ze. ‘s Nacht, daarentegen, werden ze wakker en begon het trappelfestijn. Dus als je baby eenmaal geboren is, is dat dag en nachtritme, echt niet zomaar omgedraaid. Dat heeft gewoon tijd nodig dus geef je kindje en jezelf die tijd. Goed ’s nachts doorslapen, verschilt per kindje. Maak er alsjeblieft geen strijd van. Uiteindelijk gaan ze allemaal doorslapen en vraagt niemand op de 18e verjaardag van je zoon of dochter: ”Zeg, bij welke leeftijd sliep jij eigenlijk door?”

 

  1. Alle moeders weten meteen wat ze doen, zodra ze moeder zijn geworden. Dit is zelden het geval, kan ik je vertellen. De meeste mama’s’; moeten enorm wennen aan hun moederrol. Hier komt een hoop onzekerheid bij kijken. Want het kijkt allemaal zo makkelijk, als je het van een afstandje bekijkt, voordat je moeder wordt. De meeste moeders worstelen hier enorm mee. Sommige mama’s die in mijn praktijk komen, vragen regelmatig: “hoe doen al die andere mama’s dit?” Mijn antwoord is steevast: “Die doen ook maar wat.” Echt. We klooien allemaal maar wat aan.” Inclusief ondergetekende!

 

  1. “Ik word echt niet zo’n moeder die nooit haar haren wast/in joggingbroek en Uggs naar buiten gaat/vier dagen in dezelfde outfit loopt/vul zelf in.” Ik weet nog goed, toen ik zelf net moeder was geworden. Met een reeks hechtingen en een hematoom ter grootte van mijn vuist, kon ik niet zitten, niet lopen. Ik kon alleen maar liggen. Toen ik eenmaal naar buiten kon, liep ik in iets wat niet schuurde, trok of pijn deed. Dat was de joggingbroek van mijn man. Heerlijk! Ik wilde hem nooit meer uitdoen. Omarmen die hap! Ooit loop je weer in je lievelingsjurk op hakken. Maar niet meteen na de bevalling.

 

  1. Alle moeders moeten borstvoeding geven. Ik weet dat ik hiermee een heet hangijzer adresseer. Maar, ik vind dat we van het gepush omtrent borstvoeding af moeten. Als je als mama al niet op een roze wolk zit, is het niet lukken van de borstvoeding vaak de laatste druppel die de emmer doet overlopen. Uit wetenschappelijk onderzoek is bewezen, dat als borstvoeding faalt, de kans op een postpartum depressie verdubbeld. Als het wel slaagt, halveert het de kans, dus dat is dan weer fijn Ik ben dan ook zeker voorstander van het geven van borstvoeding. Om alle belende redenen. Mits, (en dit kan ik niet genoeg onderstrepen) moeder zich hier goed bij voelt en het haar eigen keuze is. Niet door druk van de maatschappij, de opgelegde mening van andere moeders, of hulperveleners. Dit is haar eigen keuze, no matter what!

 

  1. Iedere moeder is meteen helemaal happy na de bevalling. Dit komt uiteraard voor, maar echt niet bij elke mama. Sommige moeders moeten enorm wennen aan hun nieuwe rol als moeder. De enorme verantwoordelijkheid, de hormonale disbalans en het slaapgebrek eisen vaak hun tol. Ze willen het allemaal graag goed doen en leggen de lat vaak hoog voor zichzelf. Dit zorgt voor veel druk onder nieuwbakken moeders, die soms kan resulteren in een gevoel van falen, ik ben niet goed genoeg, ik ben niet de perfecte moeder, etc. De niet zo roze wolk komt veel vaker voor dan men denkt en het wordt tijd dat het taboe van dit onderwerp af gaat. Een op de drie moeders zit niet op een roze wolk. Dat is heel erg veel, dus dit onderwerp verdient alle aandacht die het kan krijgen!

 

Ben je of ken je een moeder die na de bevalling niet lekker in haar vel zit en die wel een steuntje in de rug kan gebruiken? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Samen gaan we werken aan jouw herstel en meer zelfvertrouwen in je rol als moeder. Want dat verdien je! Echt!

Hoe ik mijn eerste internationale boekendeal tekende

Terwijl ik mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht” aan het schrijven was, woonden wij tijdelijk in Amerika. Mijn man was daar bezig om de hand- en pols chirurgie te onderzoeken en zijn kennis hierover dan weer over te dragen aan zijn collega’s in Nederland. Ik nam mijn laptop overal mee naartoe en schreef van de Eastcoast tot the Westcoast van Amerika aan mijn boek. Ik weet nog goed, hoe ik over de Skyline van Boston uitkeek, met mijn laptop op schoot. Ik voelde me even heel erg Carrie, uit Sex and the City. Ik droomde ervan om mijn boek ooit ook in het buitenland uit te kunnen brengen. Ik had gen flauw benul hoe dat überhaupt in zijn werk zou gaan, maar de droom was er.

Bumpy ride

Ik denk dat toen het zaadje in mijn hoofd geplant is, om de volgende stap, die ik nu ga zetten, te ondernemen. Want een onderneming was het. Überhaupt, om een internationale uitgever te vinden die mijn boek wilde uitgeven. Tegenwoordig is het zelfs zo’n gekkenhuis in de Amerikaanse uitgeverswereld, dat je een zogenaamde “agent” moet hebben, die dan vervolgens je manuscript (de eerste versie van je boek) aan een uitgever mag aanbieden. Ik wist uiteraard niet hoe ik aan zo’n agent moest komen en voelde de moed al in mijn schonen zakken. Vervolgens ben ik nog een keer of zestig afgewezen, je kan wel zeggen, dat het een bumpy ride was.

You’ve got mail!

Maar, toen ineens, was daar de mail van “The Dreamwork Collective!” Ze mailden heel enthousiast terug, dat ze mijn boek heel interessant vonden en heel erg blij waren met mijn mail. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. Ik had nog maar de helft van mijn boek vertaald en naar hen opgestuurd, dus als ze dit al leuk en goed vonden, kon het verder vast alleen maar meevallen. Het proces wat volgde was lang en vroeg veel van mijn geduld en uithoudingsvermogen. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik niet perse de meest geduldige persoon op aarde ben. Al het geduld wat ik inmiddels heb aangeleerd door mijn rol als mama, is puur aangekweekt. Dat kwam niet van nature, kan ik je vertellen.

Maar nu,  veertien maanden later, mag ik het dan eindelijk van de daken schreeuwen: mijn boek wordt in heel Amerika en de Verenigde Arabische Emiraten uitgegeven!!! In april 2020 om precies te zijn! Ik ben zo ontzettend blij en trots dat ik dit mag doen. Mijn ultieme missie is, om zoveel mogelijk moeders te helpen! Dat kan ik nu nog meer gaan doen, omdat mijn boek wereldwijd wordt uitgegeven!

Wereldwijd probleem

Waar wij ook heen gaan op onze reizen. Als ik vertel wat ik voor werk doe, zeggen moeders zo vaak: waar was jij toen ik je nodig had? De niet zo roze wolk is universeel, kunnen we wel stellen. Overal ter wereld zitten moeders niet op een roze wolk. Sterker nog, er zitten jaarlijks 265 miljoen vrouwen wereldwijd in een postnatale depressie. Dat is een gigantische hoeveelheid! Dus, ik ben heel erg blij dat ik een steentje mag bijdragen aan dit probleem en dat ik met mijn werk als therapeut en met mijn boek, deze moeders kan gaan helpen.

Internationaal Instagram account

Ik kan het enerzijds amper bevatten, dat dit echt gaat gebeuren. Anderzijds komt het nu heel erg binnen. Ik heb ook een internationaal Instagram-account aangemaakt. Hier kan je alles vinden, omtrent mijn internationale boek en wat er verder gaat gebeuren. Ik zou het super leuk vinden om jullie daar ook te ontmoeten! Uiteraard blijft mijn Nederlandse Instagram-account  gewoon bestaan en schrijf en vlog ik daar gewoon door in het Nederlands. De komende maanden zullen bestaan uit het herschrijven van mijn boek en het toevoegen van meer materiaal. Ik ben zo benieuwd naar het eindresultaat! Ik hou jullie de komende maanden natuurlijk op de hoogte van alle ontwikkelingen.

Nieuwe podcast!

Ook nam ik een podcast op met mijn man over de meest voorkomende ongelukken met kinderen, die hij tegenkomt als traumachirurg op de eerste hulp. Daarnaast geeft hij tips aan ouders van jonge kindjes, over hoe je hier als ouders het beste mee om kan gaan. Tevens vertelt hij uitgebreid over hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat, als je kindje op de SEH beland of bijvoorbeeld geopereerd en dus opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Je luistert de podcast hier.

Meer informatie?

Wil je meer informatie over mijn werk of wil je zelf graag hulp bij het feit dat je niet op een roze wolk zit? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl

Een postpartum depressie bestaat niet

Ik vind het te zot voor woorden, dat ik hier een artikel over moet schrijven, maar ik doe het toch.

Onlangs verscheen in de Volkskrant een artikel over hoe een huisarts omschreef, hoe ze door meer betrokkenheid een betere hulpverlener kon zijn. Een prachtig artikel, waar ik me helemaal in kon vinden. Toen ik tegen beter weten in, de reacties ging lezen, viel ik van de ene verbazing in de andere. Een postpartum depressie zou niet bestaan. Het is een mythe. Niet te bewijzen. Dat werk. Continue reading →

Hoe mindfulness je uit je postpartum depressie kan halen

Toen ik midden in mijn postpartum depressie zat, dacht ik dat dit nooit meer over zou gaan. Omdat ik er met bijna niemand over praatte, had ik het gevoel dat ik de enige moeder op aarde was, die dit onderging. Daarnaast dacht ik ook nog eens dat ik de uitzondering op de regel was, dat ik nou net die ene mama was waarbij dat oer-gen, dat oer-gevoel van het moederschap, totaal ontbrak. De onzekerheid, de angsten en de enorme depressieve gedachten slokten mijn hele bestaan op. Hoe doen al die andere moeders dat, vroeg ik me dagelijks af.

Mijn toenmalige therapeut raadde me mindfulness aan. Omdat het nogal een geitenwollensokken imago had, dacht ik dat mindfulness iets was voor mensen met geitenwollensokken in hun Birkenstocks. Niks mis met Birkenstocks trouwens, ik draag ze graag en met verve. Affijn, mindfuless had dus een vrij stoffig imago. Ik had er weinig verwachtingen van. Wat achteraf gezien, eigenlijk vooral in mijn voordeel werkte. Ik begon me in te lezen en hoe meer ik erover las, hoe meer ik me realiseerde dat mindfulness eigenlijk voor iedereen goed zou zijn. Niet alleen voor moeders zonder roze wolk. Inmiddels, ben ik er van overtuigd dat als de hele wereld een snufje minfulness tot zich zou nemen, de wereld er heel anders uit zou zijn. Een stuk leuker en vriendelijker in ieder geval. Continue reading →

Als je relatie in zwaar weer komt na de bevalling

Veel stellen hebben het zwaar, zo tijdens de eerste periode na de bevalling. Niet alleen, omdat ze weinig slapen. Maar omdat een kindje krijgen, vaak een enorme impact op jullie beiden heeft als ouders. Daar waar jullie voorheen gewoon je eigen gang konden gaan, zit een van de twee nu vaker thuis met jullie kindje. Dit zorgt vaak voor wrijving bij stellen. Daarnaast moeten jullie die nieuwe rol als ouders nog eigen zien te maken. Iets, waar de meeste nieuwbakken moeders en vaders veel moeite mee hebben aan het begin.

Logisch, want de enorme verantwoordelijkheid die je nu hebt voor de zorg van jullie kindje(s), is mega en alomvattend aanwezig. Je kan eigenlijk nooit meer “uit”. De aan-knop is daar en gaat zelden uit. Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een of meerdere issues met hun partner. Na de bevalling is er veel veranderd en er komt veel druk op jullie schouders te liggen. Er wordt hierdoor ook meer ruzie gemaakt en de sfeer wordt er niet altijd gezelliger op. Neem dit van mij aan: een relatie is KEIHARD werken. En na de komst van een of meerdere kindjes al helemaal. Mensen die zeggen dat het niet zo is, die zijn hier mijns inziens niet helemaal eerlijk over. Ik ken eigenlijk geen een stel dat niet struggelt nadat ze ouders zijn geworden. Continue reading →

Wat te doen als je een bevaltrauma hebt

Veel moeders die bij mij in de praktijk komen, hebben een pittige bevalling achter de rug. Ik spreek zelden vrouwen, bij wie de bevalling zoals in het boekje is gegaan. Dat vind ik sowieso een rare uitdrukking, want wat betekent dit eigenlijk? En via welk boekje? Natuurlijk, zijn er ook moeders bij wie dit wel het geval was en bij wie de bevalling wel goed is verlopen. Dit artikel is voor de moeders, waarbij dit niet het geval was. De mama’s die een trauma hebben overgehouden aan hun bevalling en daar tot op de dag van vandaag nog last van hebben.

Moeder worden is a big deal. Voor sommige moeders is het al hun hele leven duidelijk, dat ze moeder wilden worden. Voor de ander kwam dit gevoel pas veel later en bij weer een andere moeder komt dit gevoel misschien wel nooit helemaal uit de verf. Is dat erg? Welnee! Je doet je best als mama, niks meer en niks minder. Als de bevalling dan na negen maanden eindelijk op gang komt, zijn de meeste vrouwen enorm blij dat het zover is. Die laatste weken zijn voor de meeste zwangeren vaak erg zwaar en ze kijken dan reikhalzend uit naar het moment dat ze hun baby eindelijk vast mogen houden. Meestal heb je van te voren een bevalplan geschreven samen met je man, wat je hebt overlegd met je verloskundige of gynaecoloog. Hierin beschrijf je vaak wat je wel en juist niet wil, tijdens je bevalling. Bij mij was dit bijvoorbeeld, dat ik geen co-assistent aan mijn bed wilde, maar een ervaren en empathische verloskundige. Ervaren was ze, empathisch: mwah. En ik kreeg een co-assistent aan mijn bed. Need I say more?

Dat bevalplan had ik dus net zo goed niet kunnen schrijven, dacht ik achteraf. Continue reading →

Als je na een postnatale depressie weer zwanger wordt

Ik weet het nog zo goed. Ik hield voor de tweede keer in mijn leven een zwangerschapstest in mijn handen. Vol ongeloof staarde ik ernaar. Ik kon niet geloven dat ik deze keer zo snel zwanger was. Bij de oudste hebben we er ruim anderhalf jaar over gedaan. Dit keer was het binnen twee maanden raak. Ik voelde me vervuld van geluk en dankbaarheid. Maar ook angstig. Want hoe zou het dit keer gaan? Zou ik weer een postnatale depressie krijgen? Of zou het dit keer anders gaan? Ik verlangde er zo naar om dit keer wel een positieve ervaring te mogen hebben. Ik riep mijn man uit bed en vertelde hem lachend ons mooie nieuws: Livia zou een broertje of een zusje krijgen.

In de weken die volgden kreeg ik de ene zwangerschapskwaal na de andere. Dat is het een uitdaging, als je al een opstandige peuter hebt rondlopen en mama om de haverklap ziek, zwak en misselijk is. We hebben het daarom na de eerste echo al verteld. Omdat Liv een heel pienter meisje is en ze allang doorhad dat er wat aan de hand was. Ze reageerde dolblij en trok meteen mijn trui omhoog om te kijken waar mijn dikke buik was. Die was er toen niet, maar dat hebben we later ruimschoots ingehaald. Continue reading →

Waarom intrusies je juist wél een goede moeder maken

Je kent deze gedachte vast: je staat op het perron op de trein te wachten. In de verte zie je de trein in rap tempo naderen. Even denk je: zal ik ervoor springen? Even snel, als deze gedachte kwam, is hij weer voorbij. Je stapt de trein in en bent hem alweer vergeten. Dit soort gedachten heten intrusies. Deze zogeheten “dwanggedachten” heeft ieder mens in kleine of grotere mate. Moeders die van zichzelf angstig zijn aangelegd, hebben deze gedachten vaker dan andere moeders.

Als ik haar nu loslaat, is ze dood

Ik had ze na de bevalling ook heel veel. Zo liep ik op en dag met mijn baby over een brug. Ineens dacht ik: ”als ik de kinderwagen nu loslaat, dan is ze dood.” Ik schrok me kapot. Waarom denk ik dit soort dingen nu ineens, dacht ik. Ik moet wel een hele slechte moeder zijn! Ik durfde het aan niemand te vertellen, zo erg schaamde ik me hiervoor. Daar bovenop kwam nog een flinke dosis schuldgevoel, want welk goed denkend mens, heeft nu dit soort gedachten? Ik dacht dat als ik dit zou delen, ze me ter plekke zouden komen halen en opsluiten in een gesloten inrichting. Na maanden worstelen, durfde ik het eindelijk in therapie te vertellen. Continue reading →

Wat ik leerde van het reizen door een boeddhistisch land

Voordat wij kindjes kregen, reisden mijn man ik al veel. We wisten dan ook, dat als we ooit kinderen mochten krijgen, we dit zeker zouden blijven doen. Onze eerste reis met Livia was, toen ik net op begon te krabbelen uit mijn postnatale depressie. Daarna zijn we ook met haar naar Amerika geweest. Toen Emmi vorig jaar zes maanden oud was, gingen we naar het Griekse eiland Mykonos. Heerlijk! Dit jaar wilden we weer wat verder weg. Emmi had het zo goed gedaan en Liv is al zo’n doorgewinterde reiziger, dat durfden we aan.

Na alle enthousiaste verhalen van vrienden en bekenden, kozen we voor Sri Lanka. Het klimaat zag er goed uit, de natuur sprak ons aan en het lekkere eten lonkte ons. Tel daar de inspirerende cultuur bij op en we waren verkocht. Dus, daar gingen we, nog net voordat Livia vijf werd, naar Sri Lanka. We vlogen rechtstreeks op de hoofdstad Colombo (9 uur) en maakten vanuit daar een rondreis het hele eiland over. We eindigden op de Malediven. Wie mijn Instagrampagina volgt, heeft wellicht de updates gezien en in mijn Insta-stories, kan je alles rustig terugkijken, onder het kopje Travel. Het was een magische reis. Na 24 uur, waren we al een stuk meer zen, dan voor we op vakantie gingen. We voelden de stress van ons afglijden en maakten ons op voor onze rondreis.

Tijdens onze tour over dit prachtige eiland, leerde ik veel over de verschillen tussen onze westerse maatschappij, maar ook over mezelf. Hier volgen de 9 tofste dingen die ik leerde tijdens onze reis door Sri Lanka:

  1. Je kan prima reizen naar een land met tijdsverschil als je kleine kinderen hebt. De jetlag viel alles mee, voor zowel ons zelf, als de kindjes. Wij hielden gewoon het ritme van daar aan, qua eten, slapen, spelen en dat ging super. Op reisdagen kan je het ritme het beste gewoon laten gebeuren, want zittend in een taxibusje, heb je niet heel veel afwisseling. Maar leuke spelletjes, reistpilletjes en de tablet doen wonderen.
  2. De bevolking van Sri Lanka was zo ontzettend lief, geduldig en gastvrij, daar kunnen we in de Westerse wereld heel veel van leren. Waar ik me in Nederland, chronisch verontschuldig voor de ravage die mijn kinderen aanrichten, reageerden ze daar heel lief en zachtaardig.” Dat geeft toch niks, dat doen kinderen gewoon!”, hoorden we dan. We vielen van de ene verbazing in de andere. Er werd speciaal eten gemaakt voor Emmi en Livia werd aan de hand overal mee naartoe genomen. Daarnaast nam iedereen foto’s van onze meisjes omdat ze zo lief en mooi vonden, dat is daar heel normaal.
  3. Ze doen niet moeilijk over de tijd. Wij leven op de klok, maar zij hebben de tijd. Zo is het daar echt. Wij als Westerlingen vinden dat vaak ingewikkeld, maar als je accepteert dat het zo is, heb een veel relaxtere vakantie. Zij komen gerust een half uurtje later, maar zijn ook niet geïrriteerd als jij wat later aanschuift of langer de tijd ergens nodig hebt. Hier in Nederland wordt er dan toch vaak op het horloge gekeken.
  4. Het verkeer mag dan een grote chaos zijn in Sri Lanka, ze gunnen elkaar de ruimte en de tijd om veilig op hun bestemming aan te komen. Op de bussen nagelaten, die reden als kippen zonder kop rond. Maar de rest reed mijns inziens heel relaxed. Ja, er wordt vaak getoeterd, maar dat is meer om aan te geven, dat ze eraan komen of als vraag of jij ruimte wil maken. Van een tweebaansweg, wordt gerust een vierbaansweg gemaakt en de motors en Tuk Tuk-jes, rijden overal kris kras doorheen. Hier in de westerse wereld, lijkt het wel of iedereen acute Road Rage of Gilles de la Tourette krijgt, zodra ze achter het stuur kruipen. Zoveel agressie in het verkeer, ik vind dit onbegrijpelijk. In Sri Lanka voelde ik me eerlijk gezegd veiliger dan hier, als ik deelnam aan het verkeer.
  5. Mensen met kinderen worden overal sneller geholpen, mogen voor in de rij of krijgen zitplaatsen aangeboden. Zo klommen wij de trein in naar bergstadje Ella en stonden mensen spontaan op om ons te verwelkomen en vroegen of we daar wilden zitten. Niet omdat we de eerste blanken in de trein waren. Nee, onze coupe stond er vol mee. Maar omdat we kleintjes bij ons hadden, mochten we zitten. De meisjes keken hun ogen uit en hadden de tijd van hun leven in de trein. En wij ook!
  6. Wat ik leerde, is dat ik eigenlijk niks nodig heb om me ultiem gelukkig te voelen. Ik keek op een gegeven moment naar mijn gezin, naar de prachtige jungle waar we ons bevonden en realiseerde me, dat we echt overal ter wereld zouden kunnen wonen zonder spullen en dat we dan echt ultiem gelukkig zouden zijn. Waar ik me thuis kan laven aan m’n fijne spulletjes, miste ik dat in Sri Lanka helemaal niet. Ik voelde me gelukkig met mijn gezin. Punt.
  7. Hoe mooi de natuur kan zijn en hoe divers die wereldwijd is. Dit klinkt misschien als een enorme open deur, maar zodra ik op reis ben, vergaap ik me aan de mooie kleuren, de bergen, de geluiden van al die vogels, de geuren van lekker eten, verse bloemen, de zee. Het is een soort sensorische ontploffing maar dan in positieve zin. De wereld is zo mooi. Ik voel me zo dankbaar dat ik dit weer mocht herontdekken al reizend met mijn gezin. Ik voelde me enorm bevoorrecht. Deze reis zal me nog heel lang bijblijven.
  8. Hoeveel respect de boeddhistische bevolking van Sri Lanka heeft voor dieren en de natuur. Wij gingen zwemmen met wilde zeeschildpadden. Van te voren vertelden ze ons hoe bijzonder en mooi deze dieren zijn en dat je ze met respect en liefde moet benaderen. Ook laten ze alle dieren vrij om te gaan en te staan waar zij willen. Tot aan de zwerfhonden aan toe. Ja, natuurlijk is dat wel eens lastig als je niet van vreemde honden houdt. Maar vanuit hun geloof is dit heel normaal. Geen enkel dier wat wij tegenkwamen werd geslagen of mishandeld, maar met een liefdevolle benadering behandeld.
  9. Ik werk zelf veel met minfulness, maar vind dit zelf ook wel eens lastig om vol te houden, in een maatschappij waar zoveel van je gevraagd wordt. Wij moeders moeten heel veel ballen hoog houden en soms is dat echt een enorme uitdaging. Het vergt enorm veel van je en kost bakken energie. In Sri Lanka leerde ik weer tot de kern te komen. Wat vind ik nu echt belangrijk in mijn leven? Waar besteed ik het liefste mijn aandacht aan en hoe was dat voor ik op vakantie ging? Ik besloot me minder te focussen op social media en meer op mijn gezin en om mijn telefoon vaker weg te leggen. Dit houd ik nog steeds goed vol.

Mocht je dit lezen en denken, dit wil ik ook! Mail me gerust over hoe wij het hebben aangepakt: info@froufroubegeleiding.nl. Lees je dit en denk je: ik vind de camping in Brabant ook helemaal top: hartstikke goed! Ik ben echt niet de maatstaf van hoe een vakantie eruit moet zien. Doe vooral wat goed voelt voor jou en je gezin!