Kies zélf tussen borstvoeding of flesvoeding

Het is deze week “World Breastfeeding Week”. Deze week is bedoeld om borstvoeding onder de aandacht te brengen en te normaliseren. Een mooi initiatief! Ik schreef in mijn boek “Toen kreeg ik weer lucht” ook over borstvoeding en hoe dit niet voor elke moeder vanzelfsprekend is of lukt. Borstvoeding is prachtig, laat ik dat voorop stellen. Ik vond het zelf dan ook heel naar dat het niet lukte en ik steeds verging van de pijn. Veel moeders voelen zich schuldig als borstvoeding geven niet lukt. Ze voelen zich tekort schieten als moeder en schamen zich vaak enorm. Ik schreef daarom een hoofdstuk over de keuzes die je als moeder hebt . En dat je de lat wat lager mag leggen voor jezelf als mama. Je leest het hoofdstuk hier:

Je kunt als moeder je kindje op verschillende manieren voeden. Ook jij hebt hier vast al over nagedacht. Wat wil je gaan geven als je baby er straks is? Of misschien lees je dit nu je baby net een week oud is en denk je: wat zal ik doen? De ene moeder kiest voor borstvoeding en de andere voor flesvoeding. Sommige moeders kiezen voor een combinatie van beide. Wat je ook kiest, het allerbelangrijkste is dat jij een keuze maakt die bij jou en je kindje past. Want er wordt zoveel geschreven en gezegd over borst- en flesvoeding, dat veel moeders door de bomen het bos niet meer zien. Wat ik moeders altijd adviseer: volg je gevoel en blijf hierbij. Kies wat voor jouw kindje en jou het beste voelt.

De must die borstvoeding heet

Het fenomeen borstvoeding is een veelbesproken onderwerp in onze maatschappij. Daarmee bedoel ik niet alleen onze oude vertrouwde Nederlandse maatschappij, nee ook ver daarbuiten. Zo merkte ik, toen wij een paar maanden in Amerika woonden, dat er heel erg veel werd gepraat over borstvoeding. Over alle voordelen van borstvoeding en hoe goed deze natuurlijke manier van voeden is. De nadelen, daar hoorde je vrij weinig mensen over spreken. Ik ben zelf ook voorstander van borstvoeding, laat ik dat vooropstellen. Maar (en dit is een grote kanttekening die ik maak): binnen de voor jou als vrouw haalbare grenzen. Want ik vind het erg dat alle nieuwbakken moeders in een stramien van aanleggen, aanhappen, tepelhoedjes, afkolven en de hele santenkraam worden geduwd. Soms tot aan huilen toe. Ik vind dat iedere moeder het volste recht heeft om zelf te kiezen hoe ze haar kindje wil voeden. Ja, er is veel onderzoek gedaan naar borstvoeding en de vele voordelen hiervan voor de baby. Maar er zijn ook nadelen, zoals de stress die een moeder voelt als haar kindje niet genoeg voeding binnenkrijgt, omdat de borstvoeding niet voldoende op gang komt. Hier wordt eigenlijk amper over gerept. Iets wat ik onbegrijpelijk vind. Want iedere moeder die net bevallen is, wil het allerbeste voor haar kindje. Daarnaast vraagt de onzekerheid van het nieuwe ouderschap het uiterste van je en je bent makkelijk vatbaar voor de meningen van anderen. Vooral die van de groep die ook wel ‘borstvoedingsmaffia’ genoemd wordt. Ik vind dit zelf een vrij heftige term. Ik zal ze de ‘borstvoedingsgoeroes’ noemen. Dat klinkt wat aardiger. Deze vrouwen zijn vaak zelf lang doorgegaan met het voeden aan de borst. Ik heb veel respect voor deze groep vrouwen, want ze zijn er soms jaren zoet mee.

Ik vind het enigszins overdreven dat borstvoeding als enige juiste vorm van voeding wordt aangemerkt voor baby’s vandaag de dag. Wat mij betreft mogen alle moeders ermee doorgaan, voor zover het voor hen haalbaar is natuurlijk. Zelf vind ik twee jaar borstvoeding geven vrij lang. Maar nogmaals: dat moet iedere moeder zelf weten. Zolang ze andere moeders, die liever voor flesvoeding kiezen, in hun waarde laten. Want dat gebeurt vaak niet. Zo vertelde een cliënt van mij, dat ze van tevoren al had besloten geen borstvoeding te willen geven. Ze had geen zin in de polonaise aan haar lijf en wilde na de bevalling haar lichaam zo snel mogelijk weer voor zichzelf. Een begrijpelijk besluit. Echter, ze kreeg van haar directe omgeving de hele tijd vragen als: ‘Zou je niet toch eens proberen om borstvoeding te geven? Het schijnt zo goed te zijn voor je kindje.’ Ook vroegen volslagen onbekenden haar out of the blue: ‘Waarom geef je eigenlijk geen borstvoeding?’ Mijn cliënte werd hier helemaal door van haar stuk gebracht. Enerzijds voelde ze zich schuldig naar haar kindje toe en anderzijds vroeg ze zich terecht af waar iedereen zich mee bemoeide? Dit is een van de talloze voorbeelden die ik kan noemen van moeders die een beslissing nemen en vervolgens het gevoel krijgen dat ze het niet goed doen als moeder. Ik vind dit heel schrijnend, want deze moeders willen uiteraard ook het beste voor hun kindje. Waarom zou dit per se borstvoeding moeten zijn? Continue reading →

Ik was te gast bij Jenny Mc Carthy!

Een week geleden kreeg ik een e-mail die ik nooit had verwacht. Mijn publiciste mailde mij: “Hi Tilda! I have amazing news! Jenny mc Carthy wants to talk about your book “This Is Post Partum.” Ik dacht: staat dit er nou echt? Ik las de mail nog drie keer. Was dit de Jenny Mc Carthy? Als in: wereldberoemde filmster, mama, auteur en radio host? Jawel! Het was Jenny echt! Of ik donderdag 16 juli een interview met Jenny herself wilde doen. Het antwoord kunnen jullie natuurlijk wel raden!

Daar kwamen de zenuwen

De hele week kreeg ik berichtjes en mailtjes over het intervirew en op een gegeven moment begonnen de zenuwen te komen. Ik sliep onrustig, droomde over gemiste afspraken en werd wakker in de go modus. Toen mijn publiciste mailde dat de Jenny Mc Carthy show maar liefst 32 miljoen luisteraars per maand had, wist ik: dit wordt een groots ding. Ik ben niet zo snel star struck en ik heb voor mijn werk talloze bekende moeders ontmoet, dus dat is voor mij alsof ik met ieder ander in gesprek ben. Maar dit interview met Jenny Mc Carthy was toch wel even next level moet ik eerlijk bekennen.

Early bird

Het was een vroegertje afgelopen donderdag. Ik moest om 5.00 uur klaar zitten voor het radio interview wat via Zoom opgenomen zou worden! Ik had de wekker gezet om 4.30 uur en toen deze afging dacht ik echt even dat er een grapje met me werd uitgehaald. Het was pikkedonker en ik lag nog in diepe slaap. “waarom gaat mijn wekker nu af?”fluisterde ik tegen mijn man. Hij antwoordde heel droog:”Omdat je zo een interview hebt met Jenny!” Oh ja! Ik sprong uit bed, douchte snel en poetste mijn tanden. Eenmaal beneden zette ik nog even snel een kopje thee en installeerde ik mezelf achter mijn laptop. Continue reading →

Het is zover! Mijn Engelse boek This Is Post Partum wordt gelanceerd!

Na jaren dromen, schrijven en zoeken naar de juiste uitgever, is het dan zover: mijn Engelse boek “This Is Post Partum” wordt deze week gelanceerd! Het was me het ritje wel. Toen ik in 2017 “Toen kreeg ik weer lucht’ uitbracht, wist ik dat ik nog lang niet klaar was met dromen. Mijn ultieme missie is om zoveel mogelijk moeders en vaders zonder roze wolk te kunnen helpen. Die droom was groter dan alleen ons kleine kikkerlandje. Ik droomde over een internationaal boekencontract.

Zestig keer afgewezen

Na zestig keer te zijn afgewezen, kreeg ik begin 2019 een mailtje van The Dreamwork Collecitive:”Hi Tilda. We love your book and we would like to publish it!” Ik legde mijn telefoon even weg, omdat ik het niet kon geloven. Stond dit er echt? Na al die afwijzingen, zag een internationale uitgever eindelijk wat ik ook zag: mijn Engelse boek is needed! Ik tekende mijn contract met mijn uitgever en vierde feest. Mijn droom kwam uit en ik kon het bijna niet geloven!

Titel bedenken

De maanden die volgden stonden in het teken van het vertalen van de rest van mijn boek. Iets wat makkelijker klinkt dan gedaan. Ik neem mijn pet af voor de vertalers onder ons. Wat een klus was dit! Daarnaast begon achter de schermen het uitdenken van een marketing en PR-plan en ik moest natuurlijk de titel van mijn boek bedenken. Bij mijn Nederlandse boek duurde dat wel even. Bij mijn Engelse boek was de titel meteen daar. “THIS IS POST PARTUM” Als in: dit is het moederschap, niks meer, niks minder. Open, eerlijk en zonder fluwelen handschoentjes. En met humor, want dat vindt ik zo belangrijk.

Ook nieuw materiaal geschreven

Daarnaast schreef ik nieuw materiaal over bijvoorbeeld incontinentie, seks na de bevalling en self care. Mijn redacteur Thalia in London was laaiend enthousiast over alles wat ik aanleverde. Iets wat ik niet eerder zo heb meegemaakt. Zij heeft New York Times bestsellers geredigeerd, dus haar mening was erg belangrijk voor me. Ze was ook kritisch en soms kreeg ik een document terug met allen maar rode letters. Het voelde dan een beetje zoals vroeger als je je dictee had gemaakt. Daar kwam de juf weer met haar rode pen.

Mijn darmziekte gooide roet in het eten

Alles verliep van een leien dakje tot ik afgelopen november ineens heel erg ziek werd. De collitis ulcerosa die ik sinds 2005 heb, was in alle hevigheid opgevlamd en ineens lag ik doodziek in het ziekenhuis. Na 6 weken was ik weer hersteld en kon ik verder met mijn boek. Onze lanceerdatum in april werd uitgesteld. Dat zou ik nooit en te nimmer meer gaan halen. Stresvol, maar de juiste beslissing achteraf. Helemaal omdat Covid 19 ineens om de hoek kwam kijken. Het zou 14 juni in New York worden. Uiteindelijk werd ook die datum veranderd, omdat in NYC een van de grootste Corona haarden ter wereld ontstond. Mijn NYC booklaunch werd veranderd naar een online booklaunch op 16 en 17 juni. Het is vrij uniek dat een boek online wordt gelanceerd. Tegelijk spreekt mijn boek spreekt nu meer dan ooit tot nieuwbakken moeders en vaders wereldwijd.

Net bevallen en Corona

Want, je zal op dit moment maar niet op een roze wolk zitten en er dan ook nog een pandemie boven op krijgen. Het is eigenlijk niet te doen voor deze ouders. Dit boek is nu zo hard nodig voor deze kersverse ouders! Ik hoop dat ik een hoop moeders en vaders zonder roze wolk steun en hulp mag geven met mijn boek. Ik hoop dat ik hen mag helpen en ondersteunen in een tijd waarin het lijkt alsof de wereld in de fik staat. Dream big, zullen we maar zeggen of zoals mijn uitgever het zei :”go hard or go home!”

Drie maal is scheepsrecht

De booktour in Amerika is nu verzet naar oktober. Fingers crossed dat alle reisrestricties dan zijn opgeheven en het dan echt ‘drie maal is scheepsrecht’ waardig mag verlopen. Mocht je een Engelstalige of internationale net bevallen mama of papa kennen die ook wel wat steun kan gebruiken, mijn Engelse boek is hier verkrijgbaar.

Als je alleenstaande moeder bent tijdens de Corona crisis

Voor de meeste moeders is het momenteel enorm aanpoten. De Corona crisis duurt nu al weken en het einde lijkt voorlopig nog niet in zicht. De meeste mama’s hebben het behoorlijk zwaar. Ineens werk je niet alleen thuis, maar bevinden alle activiteiten zich in en om het huis. Ondertussen moeten de kids gehomeschooled worden, de boodschappen en de was gedaan worden. Daarnaast kan je niet even ergens naartoe. Er is geen escape en dat maakt deze periode enorm heftig voor velen. Dit alles is voor moeders met een partner al een enorme uitdaging. Maar wat als je single mom bent en dit hele Corona debacle ook nog eens in je eentje moet zien te rooien?

Enorme worsteling voor de single mom

De alleenstaande mama heeft het doorgaans al een paar tandjes zwaarder, doordat ze de meeste dingen in haar eentje moet aanpakken. Nu we midden in de Corona crisis zitten, is dit voor de single mom extra heftig. Ik zie in mijn praktijk dat deze moeders enorm worstelen met het feit dat ze niet even iemand hebben die even een arm om hen heen slaat of hen een knuffel geeft Continue reading →

De 5 moeilijkste dingen aan moeder worden

Wanneer je voor de eerste keer moeder wordt, komt er een hoop op je af. Er zijn momenten waarop je overloopt van liefde voor je baby en je enorm kan genieten van het moederschap. Maar, er zullen ook momenten komen die uitdagend zullen zijn voor jou en ook voor je partner. De dingen waar niemand het over heeft, omdat je als mama nu eenmaal blij en dankbaar moet zijn. Ik denk dat deze dingen los van elkaar staan Dat je als mama happy en dankbaar kan zijn, maar het moederschap evengoed heel zwaar kan vinden.

Dit zijn de vijf ingewikkeldste dingen aan mama worden:

Je hebt vrijwel geen tijd meer voor jezelf. Dat vond ik zelf heel ingewikkeld toen ik net mama was. Ik kolfde, ik voedde, ik vouwde tien kilo was weg op een dag. Maar tijd voor mezelf had ik niet. Dat miste ik soms enorm, maar tegelijkertijd wilde ik ook niet weg bij mijn kindje. Heel dubbel en heel ingewikkeld. Veel moeders die ik zie in mijn praktijk worstelen hier enorm mee.
Je verlangt soms terug naar je oude leventje. Het leven waarin je kon gaan en staan waar je wilde, zonder dat je een halve volksverhuizing met je mee hoefde te slepen of na hoefde te denken voor je de deur uit ging. Veel moeders durven dit niet hardop te zeggen, uit angst om veroordeeld te worden. Omdat ze niet als ontaarde moeder bestempeld willen worden. Maar juist het delen van dit soort gevoelens is heel goed. Het opkroppen maakt dat je je als moeder soms heel eenzaam kan voelen
Je slaapt een hele lange tijd bar weinig. Er zullen ouders zijn die dit kunnen beamen, maar er zullen ook ouders zijn wiens kind al heel snel doorsliep. Hoe dan ook, de nachten waarin je weinig slaapt, hakken er enorm in. Je relativeringsvermogen is gedaald tot een historisch dieptepunt en de hormonen maken je soms tijdelijk ontoerekeningsvatbaar. Ik herken dit volledig, bij mij was het niet anders. Het is niet voor niets dat de CIA slaapontzegging inzet als martelmethode. Niet slapen is zwaar en het lijkt soms eeuwig te duren. Hou vol, lieve mama’s! Ooit ga je weer slapen, heus!
Je relatie met je partner verandert en kan soms onder enorme druk komen te staan na de komst van een kindje. Dat is heel logisch, want een baby slaapt ’s nachts weinig en heeft veel zorg en aandacht nodig. Dus de focus verschuift van aandacht geven aan je partner naar alle aandacht geven aan je kindje. Dat zorgt soms voor wrijving en kan de sfeer er thuis niet altijd even gezellig op maken. Blijf dus goed met elkaar communiceren en deel je gedachten en emoties met elkaar. Probeer zonder veroordeling naar elkaar te luisteren en blijf met elkaar in gesprek.
Het enorme verantwoordelijkheidsgevoel wat je hebt als je net mama bent geworden is alles omvattend aanwezig. Dat geldt niet alleen voor mama’s, maar ook voor papa’s. Ineens realiseer je je, dat je kindje heel kwetsbaar is en hem of haar niks mag overkomen. De verantwoordelijkheid gaat soms ook gepaard met angsten en de zogeheten intrusies. Dit zijn heftige gedachten die je soms als moeder kan hebben uit angst je kindje per ongeluk iets aan te doen. Sommige mama’s die ik zie in mijn praktijk weten zich hier geen raad mee en slapen nog amper door alle stress en dit enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Als dit bij jou ook het geval is, trek aan de bel en vraag om professionele hulp!

Heb je een steuntje in de rug nodig?

Als nieuwbakken moeder kan het enorm aanpoten zijn. Je aanpassings- en relativeringsvermogen wordt constant op de proef gesteld. Uit schuldgevoel en schaamte wil je het er vaak niet over hebben. Toch is het heel belangrijk om erover te gaan praten. Want als je niet op een roze wolk zit, of het moederschap simpelweg hel zwaar vindt, moet je hier niet alleen mee rond blijven lopen. Ik begrijp als geen ander hoe dit voelt, want ik heb dit zelf ook meegemaakt. Mail naar info@froufroubegeleiding.nl Samen gaan we werken aan een positiever gevoel en maken we de start naar herstel.

Hoe blijf je eerlijk naar jezelf en je partner?

Na de de komst van een of meerdere kindjes verandert er een hoop tussen jou en je partner. Voorheen waren jullie met zijn tweetjes en konden jullie gaan en staan waar jullie wilden. Als je een kindje krijgt, is dat ineens voorbij. Natuurlijk, kan je je baby overal mee naartoe nemen. Maar niet iedere ouder kan of wil dat. Hoe dan ook, er verandert enorm veel voor jullie als stel en als ouders.

Daarnaast slapen jullie vooral die eerste periode na de bevalling erg weinig, waardoor je stemming of gemoedstoestand er ook niet altijd beter op wordt. Logisch, dat de druk op jullie als stel dus groter wordt. Niet elk stel kan hier goed mee om gaan en zelfs de meest stabiele stellen krijgen het voor hun kiezen zo net na de bevalling.

Hoe hou je het eerlijk?

Hoe hou je het eerlijk in je relatie? Hoe blijf je eerlijk naar jezelf en je partner toe? Allereerst is het belangrijk dat jullie goed gaan communiceren over de dingen die nu spelen. Merk je dat je dingen moeilijk of storend vindt? Deel dit dan met je partner. Als je dingen gaat opkroppen, is de kans groot dat het er later of tijdens een discussie, pats boem, uitgooit en dan is de impact vaak erg groot. Je partner kan zich aangevallen voelen of zelfs heel boos worden en dat is zonde. Benoem de dingen die je niet aanstaan in het moment, wacht dus niet te lang met het delen van wat je dwars zit.

Geef elkaar een complimentje

Daarnaast is het belangrijk dat je elkaar complimenten geeft. Dus ook eerlijk zijn als dingen wel lukken of goed gaan. Je bent vaak geneigd om alleen te kijken wat niet lukt, als je eenmaal in die negatieve spiraal zit. Probeer deze te doorbreken en te zien wat je partner allemaal doet in het huishouden of hoe hij jullie kindjes verzorgt en liefdevol benaderd. Het is zo makkelijk om elkaar af te katten of alleen te zien wat de ander niet (goed) doet. Steek je tijd en energie liever in wat jullie gemeen hebben en wat wel lukt en goed gaat.

Ook jij maakt fouten

Wees ook eerlijk naar jezelf toe. Want, ook jij maakt fouten en dat is (gelukkig) heel normaal. We zijn niet perfect als mensen en dat hoeft ook helemaal niet. Dus steek ook hand in eigen boezen en geef toe als je iets onhandig of onjuist hebt aangepakt. Ik denk dat dit ook weer goodwill kweekt bij je partner. De zin “Ja, maar jij…” werkt meestal niet heel constructief in een relatie. Dus probeer deze te vermijden. Begin liever je zin met, “ik begrijp wat je bedoelt….” Dat werk positiever en de ander voelt zich dan ook gehoord.

Hele leven op zijn kop

Realiseer je vooral als stel, dat de komst van een of meerdere kindjes nu eenmaal zwaar kan zijn. Voor de meeste ouders voelt het alsof hun hele leven op zijn kop staat, na de bevalling. Dit kan op een positieve manier zijn, maar voor de meeste stellen is het enorm aanpoten. De nieuwe rol als ouders, dat grote verantwoordelijkheidsgevoel voor de zorg van je kindje en bij mama de rondgierende hormonen, is wat veel. Dus logisch, dat je hier als stel soms moeite mee hebt. Dat wil niet zeggen dat het voor altijd zo blijft.

Vergeet elkaar niet

Plan tijd voor en met elkaar in, Het is zo makkelijk om elkaar te vergeten als je kindjes hebt gekregen. Ik zie dit heel veel in mijn praktijk. Blijf stilstaan bij wat er wel goed gaat en wees hier ook eerlijk in naar jezelf toe maar ook naar je partners. Het hoeft niet allemaal te zijn zoals in de films of social media. Wees vooral jezelf in je relatie, blijf dicht bij wie je bent en waar je voor staat. Dat zal jullie relatie alleen maar ten goede komen.

Wil je hulp?

Merk je dat je relatie niet goed loopt en wil je hulp? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je hiermee helpen!

Als je het moederschap niet altijd leuk vindt

Van te voren had je een heel mooi beeld van hoe het moederschap zou zijn. Het beeld van hoe het moederschap zou zijn, had je heel helder voor de geest. Je zag jezelf al lekker cocoonen met je baby op de bank, helemaal op een roze wolk. Of rond rennend door de speeltuin met je kleintje en beiden enorm veel plezier hebbend. Het ideale plaatje, zeg maar. Dat ideale plaatje heeft zich als een zaadje gemanifesteerd in je hoofd en je hebt je hier onbewust volledig aan vastgeklampt.

Andere koek

Eenmaal bevallen, blijkt dat het moederschap toch even andere koek is. De slapeloze nachten, de rond razende hormonen en de enorme verantwoordelijkheid voor ze zorg van je kindje, zorgen ervoor dat je het allemaal amper vol kan houden. Logisch, want moeder worden is ook hartstikke indrukwekkend en zwaar. Als je dan ook nog een pittige bevalling hebt gehad en je vaak onzeker voelt, zijn de meeste nieuwbakken moeders vaak de wanhoop nabij. Continue reading →

Hoe je als mama kan stoppen met piekeren

Als je net moeder bent geworden, weet je vaak niet wat je overkomt. Je hebt ineens de zorg over dit kleine baby’tje en je kijkt vol verwondering naar dit kleine wurmpje in je armen. Tegelijkertijd ben je net bevallen en moet je al dit natuurgeweld nog verwerken. Bevallen is geen kattenpis, dus het kost tijd om dit te te verteren. Niet alleen lichamelijk, maar ook het mentale stuk is belangrijk. Tijdens de bevalling, laat je de vrouw achter je die je ooit was en krijg je een nieuwe identiteit. Ineens ben je niet meer gewoon Tilda, maar mama Tilda. Dat is een enorm verschil

Enorm wennen

Niet gek dus, dat veel moeders enorm moeten wennen, zo na de bevalling. Sommige van deze moeders krijgen last van slapeloze nachten (ja ook als de baby slaapt) en hebben ineens veel angsten en sombere gedachten. Dit resulteert in een hoop gepieker. Drie keer raden wanneer dat gepieker plaatsvind? Juist, als iedereen lekker ligt te slapen, ’s nachts.

Piekeren zit in ons DNA

Piekeren is een van de meest voorkomende klachten onder moeders. Het piekeren zit in ons DNA, zou ik bijna willen zeggen. Ik ken geen man die ’s nachts uren wakker ligt. Ja, misschien wel even, maar de meeste mannen liggen ‘s nachts toch echt lekker te knorren. Moeders piekeren niet alleen veel, ze zien vaak ook een hoop beren op de weg. In mijn praktijk zie ik veel moeders die last hebben van wat ik het “wat-nou-als” syndroom. ‘Wat nou als ik geen goede moeder ben? Wat nou als ik mijn kindje niet goed verzorg? Wat nou als mijn baby daar op latere leeftijd last van krijgt? Wat nou als ik geen aantrekkelijke vrouw meer ben voor mijn partner?’

De lijst is eindeloos en dit gepieker en getwijfel kost enorm veel energie. Energie die je juist zo hard nodig hebt voor je partner en je kindjes. Je gezinsleven gaat boven alles, maar gaat vaak gebukt onder de druk en stress, als een van de ouders niet lekker in hun vel zitten. Het is niet even een kwestie van: ‘als mama goed in haar vel zit, gaat het met de kindjes ook beter.’ Nee, zo zwart wit is het gelukkig niet. Het is met name voor jezelf als moeder heel vervelend, als je constant aan jezelf twijfelt en veel piekert. Continue reading →

Als je tijdens je zwangerschap non-stop overgeeft

Bijna iedere zwangere vrouw is wel een beetje misselijk tijdens haar zwangerschap. Bij velen is dit vaak een van de eerste symptomen, waaraan moeder herkent dat ze zwanger is. Een beetje misselijkheid, hoort erbij, zeggen ze? Maar wat, als je zo ontzettend misselijk bent, dat je constant moet overgeven, in overtreffende trap? Of als je zelfs geen slok water meer binnenhoudt? Deze moeders lijden aan hyperemesis gravidarum (afgekort HG). Dit syndroom zorgt ervoor, dat moeders soms zelfs zo ontzettend ziek zijn, dat ze enkel in een donkere kamer zonder prikkels kunnen verblijven of opgenomen moeten worden in het ziekenhuis gedurende de rest van hun zwangerschap.

Een cliënt van mij verwoordde het als volgt: ”Ik voelde me vaak eenzaam en onbegrepen. Mentaal was het een echte strijd. Ik was bang dat ik niet van ons kindje zou kunnen houden. Gelukkig was het overgeven na de bevalling meteen over.“

De cijfers liegen er niet om

De cijfers geven weer dat 0,5 tot 2 procent van de moeders, last heeft van hyperemesis gravidarum. Dit is naar schatting tussen de 2000 en 4000 vrouwen per jaar. De echte cijfers zullen waarschijnlijk hoger liggen, omdat niet iedere zwangere naar de huisarts stapt of om hulp vraagt. Want: “een beetje misselijkheid hoort erbij.” Of de altijd leuke: ”Je bent zwanger, niet ziek.” Dit soort opmerkingen hoor ik vaak van cliënten in mijn praktijk. Ze voelen zich niet serieus genomen of zelfs een aanstelster, als ze dit soort opmerkingen naar hun hoofd geslingerd krijgen. Laten we een ding voorop stellen: deze HG mama’s klagen of overdrijven niet. Ze zijn vaak intens ziek en niet alleen in het eerste trimester van hun zwangerschap. Nee, vaak tot en met de bevalling aan toe. Continue reading →

De belangrijkste dingen die ik leerde toen ik voor de tweede keer moeder werd

Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten, heb ik na de geboorte van mijn oudste dochtertje Livia, een postpartum depressie doorstaan. Dit was de moeilijkste en zwaarste tijd uit mijn leven. Ik had toendertijd dan ook nooit kunnen denken, dat ik ooit nog aan een tweede kindje zou durven te beginnen. Ik was doodsbang voor een herhaling van zetten en dacht niet dat ik ooit die behoefte zou voelen.

Ik ga iets geks zeggen

Het tegendeel bleek waar. Out of the blue zei ik op een dag tegen mijn man: ”Ik ga iets heel geks zeggen. Maar volgens mij wil ik een tweede kindje.” Waarop hij zei: ”Dan ga ik nu ook iets heel geks zeggen: ”ik ook!” En daar zaten we dan. Naast elkaar hand in hand met ene grote glimlach op de bank. Ik had het geluk, dat ik de tweede keer heel snel zwanger werd. Vol ongeloof staarde ik naar de zwangerschapstest in mijn handen. Minutenlang, staarde ik naar de test met vlinders in mijn buik en een giga smile op mijn gezicht. Ik maakte mijn man wakker en vertelde hem het blije nieuws. De negen maanden erna, vlogen voorbij.

Gentle sectio

De tweede keer moeder worden was een heel andere ervaring. De bevalling van Emmi was een geplande sectio, dus dat vond ik een verademing na mijn eerste traumatische ervaring bij Liv. Ik wist waar ik aan toe was, ik kon van te voren oppas regelen voor mijn oudste en dat voelde heel rustig. Ik telde de weken af en toen het eindelijk oktober was, zei ik tegen mezelf: Yes! Dut is de maand waarin ons kindje geboren wordt! Hoeveel horrorverhalen ik had gehoord over keizersnede, dit bleek allemaal niet op ons van toepassing. Ik vond een gentle sectio een hele mooie ervaring en heb alle details tot op de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift staan.

Minder heftig

Hoe wereld verschuivend de eerste keer moeder worden was voor mij, dat heb ik de tweede keer niet zo ervaren. Ik was niet zo de kluts kwijt als de eerste keer. Ik voelde wel meteen onvoorwaardelijke liefde voor Emmi, maar was niet zo van de kaart als toen. Ik wilde Emmi non-stop bij me houden en met haar knuffelen. Begrijp me niet verkeerd, ik was nog steeds een ware hormonella en vond het wederom een enorme rollercoaster. Maar ik vond het niet zo heftig als bij de eerste keer.

Minder zin in kraambezoek

Daarnaast merkte ik, dat ik kraambezoek veel makkelijker buiten de deur hield. Waar ik bij de oudste nog op alles en iedereen ja zei, dacht ik nu: heb ik hier zin in? Dan: ja, kom gezellig langs. Zo niet: dan graag over een paar weken. Ik kon veel beter mijn grenzen aangeven. Het werd ook door iedereen geaccepteerd en begrepen, tot mijn opluchting. Ik had vooral veel behoefte om als gezin lekker samen te cocoonen en aan de nieuwe situatie te wennen. Iets waar ik bij Livia amper de tijd voor had en kreeg. Dit vond ik zo’n verschil!

Tijd voor mezelf

Ook vond ik het makkelijker om tijd voor mezelf vrij te plannen. Het schuldgevoel kon ik dit keer makkelijker relativeren en dus zorgde ik ervoor dat ik regelmatig even alleen de deur uit ging. Al was het maar om even een paar rompertjes te scoren in de stad. Of een snelle kop koffie te doen met een vriendin. Toen ik voor de eerste keer moeder werd, deed ik dit nooit. Het kwam niet eens in me op. Want mijn kind achterlaten Qua equivalent aan een slechte moeder zijn. Dankzij mijn toenmalige psycholoog, leerde ik dat het oké is om af en toe even “Tilda” te zijn, in plaats van “mama Tilda” Wat een verademing!

Grootste eye opener

Het grootste leermoment van een tweede kindje krijgen vond ik, dat al mijn zorgen of ik wel evenveel van mijn tweede zou kunnen houden als van mijn eerste, al heel snel verdwenen. Ik heb me hier tijdens de zwangerschap vrij druk om gemaakt en ook om het feit of grote zus het wel zo leuk zou vinden. Mijn man snapte hier geen snars van. Die dacht: Livia gaat het fantastisch vinden. Waar maak je je druk om? Goede uitspraak ook, tegen een zwangere met rondrazende hormonen, maar dat daar gelaten. Onze oudste is nogal gevoelig dus ik vreesde dat ze zich buitengesloten of minder belangrijk zou gaan voelen. Dit alles bleek gelukkig helemaal niet het geval en dat was een enorme opluchting voor mij als moeder.

Wat ik tenslotte nog wil vertellen is, dat als je al een kindje hebt en die wordt grote broer of zus, het het mooiste is wat er is, om die twee samen te zien. Een kusje op het hoofdje van je kleine baby, of die twee handjes in een. Die momenten koesterde ik enorm en nog steeds. Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en slaan ze elkaar regelmatig de hersens in. Maar die begin periode vergeet ik nooit meer.

Wil je hulp?

Ik merk dat veel moeders ook na het krijgen van een tweede of derde (vierde, vijfde, enzovoorts) kindje last kunnen krijgen van een postnatale depressie. Dus bevind je je momenteel op alles behalve een roze wolk en denk je: leuk dit verhaal, maar dit gaat niet over mij. Weet, dat je niet de enige bent. Er zijn veel meer moeders die na het krijgen van een tweede kindje, vastlopen na de bevalling en steun in de rug nodig hebben. Wil je hier hulp bij, mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Samen gaan we werken aan jouw herstel en dat je je weer lekkerder in je vel gaat voelen.