5 plannen die ik had voor het moederschap die zijn mislukt

 

Voordat ik mama mocht worden, had ik grootste plannen voor mezelf. Ik had een enorme lijst aan dingen die ik allemaal wilde doen of juist niet wilde gaan doen als mama. Little did I know. Het moederschap liep toch net even anders. Het begon al bij mijn bevalplan en dat ging zo door tot het opvoeden begon. Daar gingen mijn plannen, zo, hoppakee, het raam uit. Dit zijn de 5 plannen die ik had voordat ik moeder werd die allemaal zijn mislukt:

1. Het geboorteplan 

Het begon al bij m’n geboorteplan. Daar ben ik maanden mee in de weer geweest. Mijn perfectionistische oude zelf wilde alles dolgraag in handen houden, dus ik schreef wat af. Zo had ik allemaal dingen genoteerd die ik wilde en vooral niet wilde. Ik wilde bijvoorbeeld geen coassistent aan mijn bed. Drie keer raden wie de verloskundige stond te assisteren bij mijn bevalling? Juist: een coassistent. Ze was heel lief en deed het heel goed. Maar, het was niet wat ik wilde. Ook kreeg ik een knip die pas twee uur na de uitdrijving werd gehecht. Ik had geen adrenaline meer in mijn lijf en werd amper verdoofd. Ik heb het uitgegild van de pijn en liep hierdoor een trauma op. De betreffende verloskundige was haar administratie gaan doen, want ze wilde (and I quote):  “op tijd naar huis.” En ik lag daar maar te wachten. Vervolgens werd ik gehecht, terwijl er zich een grote hematoom onder de knip vormde die niet was opgemerkt. Ik heb weken niet kunnen zitten, lopen of bewegen. De pijn was vreselijk. Ik denk dat toen de toon al was gezet. Ik wilde wel grenzen stellen, maar durfde het niet. Iets wat daarna nog vele malen terugkeerde in mijn moederschap.

 

2. Borstvoeding geven

Toen ik voor het eerst moeder werd, was ik erop gebrand dat ik borstvoeding zou gaan geven. Want, dat is immers het beste voor je kindje, zei men. Ik vond dan ook dat ik er alles aan moest doen om borstvoeding te kunnen geven toen ik net moeder was geworden. Het moest en zou lukken. De borstvoeding kwam niet op gang, ik heb dagen zitten kolven, melken, tepelhoedjes, the whole shabang. Het hielp allemaal maar mondjesmaat en mijn baby verloor zoveel gewicht dat we bijna naar het ziekenhuis moesten. Ons meisje zag geel en viel alleen maar af. Ik had een pak kunstvoeding in de keuken staan. Er kwam een voor mij wildvreemde verloskundige op nacontrole die dat pak zag staan: ”ze vroeg: wat doet dat pak kunstvoeding daar?” Mijn kraamverzorgster verdedigde me meteen en vertelde dat ik midden in de nacht nog zat te kolven om 3.00 uur, maar dat het gewoon niet kwam en dat dit een noodoplossing was. Die overigens nog niet was aangebroken, het pak stond onaangeroerd in de keuken. Na deze opmerking durfde ik helemaal niet meer te vertellen dat ik wilde stoppen met borstvoeding geven. Ik had al 4 nachten niet meer dan twee uur geslapen en bleef stug doorkolven. Uiteindelijk is het nooit gelukt om Liv aan te leggen. Ze kon het niet of mn tepels waren niet geschikt, ik heb werkelijk geen idee. Ik heb drie maanden gekolfd en haar deze melk uit een flesje gegeven. Tot mijn postpartum depressie zo erg werd, dat mijn therapeut zei: ”misschien moet je er maar mee stoppen. ”ik ben nog nooit zo opgelucht geweest. Na twee borstontstekingen en spruw “mocht” ik eindelijk stoppen. Bij onze oudste heb ik het nooit meer geprobeerd. Ze kreeg meteen flesvoeding na de bevalling, zat binnen twee dagen op haar geboortegewicht en had een gezonde kleur.

3. Alles moet vers gemaakt worden

 

Toen mijn  baby vier maanden werd, mocht ze voor het eerst groente en fruit hapjes. Dat vond ik enerzijds leuk, maar ook heel stressvol. Want, het mocht vooral niet uit potjes komen en moest allemaal vers gemaakt worden. Liefst niet gekookt, maar gestoomd: ik was er harstikke druk mee. Het resultaat was, dat ik als een bezetene in de weekenden bakjes stond te koken met vers gestoomde en gepureerde broccoli, pompoen, wortel, bloemkool, etc. Vervolgens hoorde ik over Raply methode en dacht ik: oh doe ik het dan wel goed met m’n gepureerde groenten? Na een keer een broccolistengel gegeven te hebben en ze bijna stikte dacht ik; dit werkt niet voor mij. Ik ga weer lekker pureren. Vervolgens gingen we op vakantie en konden we niet in het vliegtuig onze meegebrachte broccolihap (ja, dit deed ik echt) opwarmen. De stewardess zei heel lief: ’ja, maar we hebben gewoon Olvarit potjes aan boord, hoor.” De vlekken stonden meteen in m’n nek. Liv kreeg het potje voorgeschoteld en trok meteen haar neus op na twee happen. Dit bliefte madam niet. Ze vond het niet te eten. Daar zaten we dan met onze baby hoog in de lucht. Ze weigerde he top te eten. Ook op latere leeftijd bleef dit een ding. Niet teveel suiker, hyper gezond eten: het was gewoon niet vol te houden. Na de komst van onze tweede, heb ik de teugels laten vieren. Het was simpelweg niet haalbaar en ja, er komen dingen uit pakjes in huize Timmers en daar schaam ik me gelukkig niet meer voor.

 

4. Super consequent zijn als moeder

Ik had aardig wat opvoedboeken gelezen voordat ik moeder werd. Het leverde me veel inzichten op. Waaronder: consequent zijn in het ouderschap. Als je A zegt, moet je A doen. Niet B. Ik vond dat dus echt. Dat begon al in de kraamweek, waarin ik een schema probeerde op te bouwen waarin mijn baby moest gaan eten en slapen. Op zich sta ik nog steeds achter het principe van regelmaat en routine voor kinderen. Maar, een iets minder starre aanpak was voor mezelf achteraf gezien een stuk fijn er geweest. De consequentheid doorvoeren toen ze ouder werd, bleek nog veel moeilijker. De ene keer mocht ze wel een koekje en de andere keer niet. Waarom? Omdat mij dit goed uitkwam als mama. Daar zat totaal geen logica achter. Mijn man is veel consequenter en stoorde zich daar soms mateloos aan. Snap ik ook, zo’n veel te lieve vrouw naast je is ook irritant. Maar goed, ik deed m’n best en dat snapte hij ook. Ik deed maar wat en dat was op dat moment prima. Toen het echte opvoeden begon, begon het me te dagen dat als ik constant van alles een punt zou maken en super consequent moest zijn, ik eigenlijk alleen maar strijd had met m’n kind. Dat trok ik niet en zij al helemaal niet als hoog sensitief meisje. Dus bewoog ik mee, legde ik dingen uit (hoe klein ze ook was) en dat werkte goed. Ze begreep steeds vaker waarom dingen niet mochten. Vandaag de dag ben ik als moeder van twee een stuk consequenter dan toen. Ik maak me hard voor slaan, schelden, met eten gooien, schreeuwen, etc. Maar als ze hoeven beiden niet perse hun bord leeg te eten, krijgen altijd een toetje en ik denk heel vaak: worden ze hier slechter van? Welnee. Choose your battles wisely, zou ik zeggen.

5. Weinig schermtijd

Schermtijd is een hot topic onder ouders. Voordat ik moeder was geworden, dacht ik dat ik mijn kind amper op een scherm zou laten. Die beslissing verviel al snel toen Livia een voorkeurshouding bleek te hebben en haar hoofd zo scheef werd als een skischans. De meeste trucjes die ik van de fysio kreeg, werkten amper: ze draaide elke keer haar hoofd naar haar lievelingskant. Alleen mijn telefoon hielp met vrolijke kinderliedjes en filmpjes. Voelde ik me daar schuldig over? Tuurlijk! Maar, ik wilde ook niet dat mijn kind de rest van haar leven een scheve afplatting van haar schedel zou rondlopen. Dus ik koos eieren voor m’n geld en gebruikte dat scherm waar ik kon, om dat doel te bereiken

Of als ik moest koken en het huiluurtje begonnen was: hallo tablet! Dit zette zich ook door toen ze ouder werden. Met de Corona lockdowns als dieptepunt. Ik denk niet dat de tv ooit zoveel aan heeft gestaan als toen. Het lastige is, dat je dat ook weer af moet leren. Vandaag de dag hebben ze elk een uur schermtijd per dag. In theorie dan. In praktijk is het op een regenachtige zondagmiddag eerder drie uur. Maar, een kniesoor die daarop let.

Leg jij de lat ook zo hoog als mama?

Maak jij ook allerlei onhaalbare plannen voor jezelf als moeder? Leg je de lat sky high voor jezelf en wordt je daar onzeker van? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik kan je hiermee helpen