Ik was mezelf kwijt na de bevalling

Toen ik net moeder was geworden was ik mezelf volledig kwijt. Ik weet nog goed dat ik drie dagen post partum in de spiegel keek en ik schrok me wezenloos. Niet alleen door de wallen en het verfomfaaide haar. Maar vooral, omdat ik mezelf niet herkende in die vrouw in de spiegel.

In de weken die erop volgden werd dit steeds erger. Ik had geen idee wie ik was, nu ik een baby had gekregen. De vrouw die ik ooit was had plaatsgemaakt voor een mama, maar ik voelde me geen oermoeder. Ik voelde me de –ik-klooi-maar-wat-aan-en-hoop-dat-ik-mijn-kind-niet-per-ongeluk-wat-aan-doe-moeder. Elke dag opnieuw was ik voor mijn gevoel  eindexamen aan het doen voor iets waar ik nooit een gedegen opleiding voor had gevolgd. Ik was op zoek naar mijn nieuwe ik, maar ik kon haar niet vinden.

Ik voelde me zo eenzaam

Wat ik wel vond was schuldgevoel en schaamte. En een shitload aan angst. Man, man, zelden ben ik zo bang geweest als na mijn bevalling. Ik zag overal gevaar in en dat gevaar bevestigde zich dan steeds opnieuw in intrusies. Ik zag voor me hoe ik mijn kind van de brug liet rijden, ik was bang dat ze zou stikken in haar slaap, you name it: I thought about it. Mijn mama vriendinnen leken hier geen last van te hebben. Althans, zo deden ze het voorkomen. Ik heb me zo vaak afgevraagd: hoe doen al die andere mama’s dit? Ik was zo op zoek naar herkenning en ondersteuning, maar kon dit nergens vinden.

Niet aflatend perfectionisme

Dat ik mezelf kwijt was na de bevalling was een ding. Maar, ik vond ook nog dat ik alles perfect moest doen in het moederschap. Dit resulteerde in een onmogelijk hoge lat en een niet aflatend perfectionisme. Ik moest en zou de perfecte moeder zijn. Zo hield ik mijn negatieve gedachten en emoties na de bevalling voor mezelf uit angst om veroordeeld te worden. En vond ik dat ik alles alleen moest kunnen. Om hulp vragen: no way. Me time inplannen? Dat was alleen voor ontaarde moeders, toch? Little did I know. It takes a village to raise a child, maar die village had ik niet. En al ha dik hem wel gehad, ik twijfel of ik die hulp had geaccepteerd. Ik moest het van mezelf allemaal alleen doen. Ik had niet door dat ik mezelf in een regelrechte neerwaartse donderspiraal had geworpen. Eentje waar ik niet meer alleen uit kon komen.

Langzaam kwam m’n oude ik tevoorschijn

Toen ik eindelijk de moed had gevonden om er met een therapeut over te praten, kreeg ik als een van de eerste opdrachten van haar dat ik me time in moest gaan plannen. Hoe bedoel je?” vroeg ik ongelovig. Ze antwoordde met ene glimlach: “Nou, dat je je kindje weg gaat brengen naar een opvang of oppas, zodat je bij kan tanken. Je bent aan je eind, Tilda. Dit hou je niet veel langer vol.” Uiteraard had ze gelijk, maar dit kon ik niet. Ik was mezelf zo kwijt, dat ik zelfs vergeten was hoe het was om even wat leuks te doen voor mezelf. Zelfs als mijn baby sliep, moest ik nog van alles van mezelf. Ik moest mezelf dwingen om na te denken: wat deed ik vroeger als ik tijd over had? Oh ja: een serie kijken of een boek lezen. Het moest van ver komen. Net als de moed om mijn kleine meisje naar een KDV te brengen. De eerste keer was vreselijk, ik heb alleen maar gehuild. De keren daarna ging het steeds iets beter en voelde ik me steeds iets minder ontaard en steeds iets meer mezelf. Die vaste opvangdag werd mijn uitkijkdag. Ik telde af tot het moment dat ik me time had en op kon laden. Op die dagen voelde ik me steeds weer iets meer de oude Tilda. Ik sprak af met een vriendin, ik sliep midden op de dag en ik ging weer sporten. Ik kwam via via in contact met andere geen roze wolk moeders en vond daar heel veel herkenning. Dat laatste had ik zo nodig. Zien dat ik niet alleen was. Bevestiging krijgen dat ik niet gek of raar was. Steun vinden in de verhalen van een andere mama. Het was een enorme houvast.

 

Groepsessies voor moeders zonder roze wolk

Na negen maanden voelde ik me weer mezelf. Althans, de 2.0 versie van mezelf. De postpartum depressie had me veranderd, maar dat was iets goeds. Ik stelde betere grenzen, hield weer van mezelf en ik kon het perfectionisme achter me laten. En dit gun ik jou ook, lieve mama. Vanaf oktober start ik weer met de groepssessies via Zoom. Omdat ik uit eigen ervaring weet hoe waardevol het is om te connecten met andere mama’s die in hetzelfde schuitje zitten als jij. Herken je je in bovenstaande en wil je ook steun en herkenning vinden bij andere moeders? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Er zijn nog een paar plekjes vrij!