Soms vraag ik me af waar het met de zorg in Nederland naartoe gaat. De wachtlijsten rijzen de pan uit, de zorgverzekeraars bepalen vrijwel alles en zelfs consultatiebureaus en huisartsen willen niet samenwerken met de zorgprofessionals die er verstand van hebben.
Ik loop hier in de praktijk dagelijks tegenaan. Ik probeer, zoals jullie weten, me al een tijd hard te maken voor het meer samenwerken tussen de verschillende disciplines: consultatiebureaus, verloskundigen, kraamzorg, huisartsen, etc. Om ervoor te zorgen dat moeders die na de bevalling niet op een roze wolk zitten, eerder en sneller van dienst te kunnen zijn. Ik zie te vaak moeders die al zo ver naar beneden zijn afgegleden in de negatieve spiraal.

Daar is dan zeker nog wel wat aan te doen, maar het herstel duurt maanden. Als ik een moeder die een grijze wolk ervaart, binnen een paar weken in de praktijk zou ontvangen, zou ik deze moeder een stuk sneller weer het positieve pad op kunnen krijgen, een uitzondering daargelaten. Maar helaas kiezen consultatiebureaus er bijvoorbeeld vaak voor om de boot af te houden. Ze willen niet doorverwijzen of flyers meegeven, omdat ze (en ik citeer): ”al zoveel benaderd worden door fysiotherapeuten, logopedisten, enz”. Hiermee wordt elke vorm van samenwerken dus gestagneerd. Begrijpelijk dat een overkill aan flyers vervelend kan zijn, voor deze instanties. Maar laten we nu een ding eens centraal stellen: het belang van de (jonge) moeder. De moeder die langzaam aan verzuipt, omdat ze zich geen raad weet met haar gevoelens, haar negatieve gedachten. De mama die eigenlijk al zover heen is, dat ze soms geen zin meer heeft in het leven. Laten we er nou voor zorgen dat die moeder zich gehoord voelt. Dat ze op tijd gesignaleerd wordt en bovendien: de accurate zorg krijgt die ze zo verdiend!
Afgelopen week was ik bij een huisarts in mijn nieuwe woonplaats Amersfoort. Ik liep naar binnen en trof daar een assistente. Ongeïnteresseerd wegkijkend, “stond ze me te woord”. Eigenlijk keek ze me vooral weg. Ik vroeg haar om mijn flyers onder de aandacht van de artsen te brengen. Omdat ik graag een samenwerking wilde aangaan. Ze gaf me een mailadres mee en dat was het. Later hoorde ik via via, dat de betreffende assistente mijn flyers gewoon had weggegooid! Ik vind dit ongelofelijk onbeschoft. Zo kan ik nog een paar voorbeelden opnoemen, waar ik regelmatig tegen aan loop. Het enige wat ik wil, is meer samenwerken met de verschillende onderdelen van de zorg. Ik heb dit beroep niet gekozen om er rijk mee te worden! Ik heb een missie en die houdt in: zoveel mogelijk moeders met een postpartum depressie helpen!

Ik vind het schrijnend en vooral oneerlijk, dat de moeders die het het hardst nodig hebben, niet op tijd geholpen worden. Puur en alleen omdat instanties haar niet willen doorverwijzen naar een gespecialiseerde hulpverlener. Ze krijgen een verwijsbrief mee en mogen het vervolgens zelf uitzoeken. Een net bevallen moeder, weet niet waar ze de voor haar meest accurate hulp kan krijgen. Dan is het aan de huisarts of het consultatiebureau, om deze moeder naar de juiste persoon door te verwijzen. Natuurlijk moeten er regels zijn en worden dit soort bureaus overstelpt met flyers van deze gene. Maar dat mag geen reden zijn om samenwerken in de weg te staan. Dit mag niet de reden zijn, dat moeders soms maanden in hun eentje moeten zien te overleven, terwijl ze steeds verder afglijden in hun depressieve gedachten en negatieve emoties. Laten we hun belang nu eens voorop zetten en niks anders!