Als intrusies je leven als moeder overnemen

Je had het je helemaal voorgesteld. Schommelend met je baby aan je borst. Lekker knuffelen en kroelen met je newborn. Als je kindje er eenmaal is, zit je daar als nieuwbakken mama, snuffelend aan het hoofdje van je baby. Ineens vanuit het niets komt daar de intrusieve gedachte: wat als ik haar laat vallen? Of tijdens het badderen: wat als ik haar kopje onder laat gaan? Of als je tijdens het wandelen ineens denkt: wat als ik de kinderwagen voor deze naderende bus duw? Dit zijn voorbeelden van intrusieve gedachten die veel moeders in mijn praktijk ervaren

Oorzaak intrusies

Intrusies zijn gedachten die voorkomen vanuit een waarschuwingssysteem in je brein. Vanuit de oertijd zijn we als mens evolutionair gezien zo geprogrammeerd dat we moesten zien te overleven. Het verantwoordelijkheidsgevoel zit daarom op  een primaire plek in je hersenen gesitueerd. Dit deel zorgde ervoor dat wij als mens vanuit de oertijd konden voortbestaan. Alleen is er vandaag de dag geen sabeltandtijger die je bedreigt. De angsten die de intrusies veroorzaken komen vanuit andere plekken maar ook uit jezelf. De angst mag dan echt voelen, reëel is hij niet. Veel moeders zijn bang dat ze hun kindje daadwerkelijk iets aan zullen doen als ze deze intrusies ervaren. Ik zelf was daar toendertijd ook heel bang voor

Ik had ook last van angsten en intrusies

Ik zie mezelf nog lopen op die brug. Livia in de wandelwagen en ik als trotse moeder erachter. Ik keek naar haar slapende gezichtje en ineens kwam daar die afschuwelijke gedachte: wat nou als ik de wagen nu loslaat? Dan is ze dood. Ik schrok me kapot. Vervolgens dacht ik: ik moet wel een hele slechte moeder zijn, dat ik dit soort gedachten heb over mijn kindje. Ik durfde het met niemand te bespreken, zelfs niet met mijn man. Ik was zo bang dat ze me zouden opsluiten en ik mijn kindje nooit meer zou zien. Na maanden worstelen met deze negatieve gedachten, kreeg ik eindelijk hulp van een goede therapeut. Zelfs toen durfde ik het nog niet te vertellen. Ik werd overmand door schuld- en schaamtegevoelens. Na een tijd van fijne therapie leerde ik omgaan met mijn intrusies en dat ik geen slechte, maar juist een hele goede moeder ben. Ik had “gewoon” een op hol geslagen verantwoordelijkheidsgevoel.

Slechte moeder

Dit is wat ik in mijn praktijk ook veel zie gebeuren. Moeders durven amper te praten over wat ze allemaal denken en voelen. Omdat er een enorm taboe ligt op dit onderwerp. Moeders zijn vaak bang dat ze worden bestempeld als “slechte moeder” of dat ze hun kindjes kwijtraken. Zo schrijnend, want juist door het voor jezelf te houden, worden de intrusies vaak alleen maar erger. Het is een negatieve spiraal waar je zelden alleen uitkomt. Intrusieve gedachten zijn geen kattenpis, je hebt hier gewoon professionele hulp bij nodig. Je bent geen slechte moeder, als je dit soort gedachten hebt. Je verantwoordelijkheidsgevoel is simpelweg on overload en vuurt constant irreële gedachten op je af. Simpelweg gezegd roept je brein: “Joehoe, let je op dat je kindje niks overkomt?’ En dat dan in tig verschillende scenario’s op een dag

Meerdere scenario’s

De meeste moeders hebben niet last van een enkele intrusie, vaak zijn het er meerdere die elkaar in rap tempo opvolgen. Vaak leggen deze moeders onbewust associaties met andere gevaren en zo worden er onbewust steeds meer intrusies aangemaakt in de intrusiefabriek (oftewel: je brein). Dit is zo naar, want zo lijkt je leven op een gegeven moment alleen nog maar uit intrusies te bestaan. Weet, dat je veel meer bent dan alleen deze negatieve gedachten, lieve mama. Je bent niet wat je denkt. Echt niet! Laten we dit taboe voor eens en altijd doorbreken en meer open zijn over wat we soms denken en voelen als moeders. Het hoeft niet altijd mooi te zijn. Let’s share the good, the bad and the ugly.

Wil je hulp?

Lees je bovenstaande en denk je: dit herken ik enorm. Ik heb ook veel last van intrusies. Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Blijf hier alsjeblieft niet alleen mee rondlopen! Je verdient zoveel meer dan dit!