Ik ben pissig, goed pissig om heel eerlijk te zijn. Ik zal je vertellen waarom. Omdat ik om me heen alleen maar verhalen over de zogenaamde roze wolk hoor. De roze wolk, die iedere net bevallen vrouw zou hebben of zou moeten voelen. Wat een bullshit, denk ik dan! Welke roze wolk mensen? Waar hebben jullie het in godsnaam over? Vaak zijn het ook nog eens mensen zonder kinderen, die in mijn ogen toch echt een stuk minder goed weten waar het ouderschap over gaat. Want een kinderverjaardag bijstaan of de kerst doorbrengen met je neefjes en nichtjes, is toch echt niet hetzelfde als zelf ouder zijn. Maar dat daar gelaten.

De roze wolk dus. De fameuze roze wolk. Is het een utopie? Of is het een werkelijk bestaand fenomeen? Ik denk dat iedere vrouw anders is en ook elke zwangerschap anders is. Dus die vraag is niet één, twee drie, te beantwoorden. De ene vrouw bevind zich direct na de bevalling op een soort natural high die de komende maanden lekker aanwakkert. Die blaakt van gezondheid en haar deerne aan de borst voedt met een grote glimlach. Maar er zijn ook andere gevallen. Het geval Tilda bijvoorbeeld. Want ik had geen roze wolk, nee alles behalve. Ik had vooral grijze donderwolken. Donderwolken, die me overspoelden met hun regenbuien, iedere dag opnieuw. Ik lag dagelijks uren te huilen in bed. Jankend en soms zelfs schreeuwend in mijn hoofdkussen, omdat ik niet wilde, dat anderen zouden horen hoe slecht ik me eigenlijk voelde. Toegegeven, ook ik voelde die druk om te voldoen aan het ideale plaatje en de roze wolk. Zeg nou zelf, niemand zit te wachten op een non-stop jankende nieuwbakken moeder. Nog meer bullcrap, als je het mij vraagt! Want waarom eigenlijk niet? Is het niet veel beter om open en eerlijk te vertellen, hoe zwaar je het moederschap soms vindt? Is het niet meer reinigend voor je ziel als je je hart kan luchten en je tranen de vrije loop kan laten? Ik denk van wel. De roze wolk ervaarde ik met vlagen, als ik even naar het snuitje van m’n lieve meisje keek. Dan voelde ik me vervuld met liefde en trots, dat zij mijn dochtertje is en ik zoveel liefde voor zo’n klein mensje kan voelen. Daarbuiten was het veelal grijs, kan ik je vertellen.

En zo is het voor heel veel andere moeders ook. Zij voelen die enorme druk van buiten af ook, om die roze wolk te voelen. Om te stralen van oor tot oor, de godganse dag. Ik zou het liefst een oproep op tv willen plaatsen. Een soort Opsporing Verzocht meets Amber alert, voor nieuwbakken moeders met een boodschap in de strekking van: ”Lieve moeders van Nederland. Ben je de roze wolk ook kwijt? Dat geeft niks, wij eigenlijk ook. Andere moeders doen namelijk maar wat en hebben geen idee waar ze die roze wolk vandaan moeten halen. Dus het goede nieuws is: je kan stoppen met zoeken naar de roze wolk. Het slechte nieuws is: je zal de komende maanden enigszins kut voelen en wat weinig slapen. En met weinig bedoel ik: twee uur per nacht. Maar ook dat gaat weer voorbij. Over drie maanden, ziet je leven er een stuk beter uit. Tot die tijd, vermijd roze wolk websites, fora en eigenlijk moet je ook niet teveel tijd spenderen op social media. Focus je op jezelf en je gezin. Hele veel succes lieve moeders. Je kan dit!”