De peuterpuberteit…the struggle is real

Ik heb als moeder na zeven jaar toch wel het gevoel het zo’n beetje te snappen, het hele moederschap bedoel ik dan. Ja, ik denk heus dat ik nu een beetje begin te begrijpen wat mijn dochtertje van me wil en hoe ik ons zo goed mogelijk door de dag heen kan loodsen. Dit was tot de oudste anderhalf was zo’n beetje, mijn ware standpunt.

Tot de peuterpuberteit ineens met grof geweld ons leven binnen kwam denderen. De baby fase was defenitely over, zal ik maar zeggen. Het is geen kattenpis.  Alles wat ik de eerste negentien maanden in het leven van ons kindje had geleerd, kon zo, hoppakee, het raam weer uit. Het is alsof er een wervelwind door mijn huis gaat, die net zulke hormonale driftbuien heeft als haar mama in de negende maand van haar zwangerschap. Combineer dat met steeds korter wordende middagslaapjes en je hebt het plaatje van de peuterpuberteit in huize Timmers compleet. Ja, ook mamacoaches zijn moe aan het einde van de dag!

In Amerika noemen ze het de terrible two’s. Nou vond ik dat eerst nogal negatief klinken. Vooral het woord terrible. Tut tut, dacht ik nog. Maar eerlijkheidshalve vind ik het steeds treffender worden. Voordat men gaat steigeren, ik vind mijn meisje uiteraard niet terrible! De peuterpuberteit en de bijbehorende driftbuien wel. Vooral in het openbaar. Niet eens zozeer in de supermarkt (bedankt mede moeders voor het delen van foto’s van jullie ter aarde stortende peuters in de lokale supermarkt!). Nee, mijn dochtertje doet dit het liefst in restaurants, de zandbak op zondagmiddag in de kinderboerdij is ook favoriet en als klapper op de vuurpijl in het ziekenhuis toen we even snel een bezoekje deden. Ik kan wel zeggen dat ik van nature niet perse de meest geduldige persoon op aarde was en dat ik me dit gewillig heb aan leren kweken door het moederschap. Echter, de peuterpuberteit is no joke people! Geduld XXL is het nu! En daar valt dus niet tegenaan te kweken!

Je hoort het altijd van andere moeders, dat de peuterpuberteit zo heftig is en dat ze soms niet eens meer aan een tweede kindje willen denken, omdat deze fase zo heftig is. Ik had een collega, die drie kinderen in drie jaar had gekregen. Die vertrouwde me in de pauze wel eens toe, dat ze er nooit aan had moeten beginnen, zo kort op elkaar. Dat ze er veel liever twee of drie jaar tussen had willen hebben. Nu snap ik dat helemaal, want als ik mijn handen al zo vol heb met slechts een kindje in de peuterpuberteit, hoe zwaar moeten de moeders met meerdere kinderen in deze leeftijdscategorie het wel niet hebben? Kortom: als lifecoach voor moeders ondervind uiteraard ook ik de moeilijkheden van het moederschap regelmatig en dat wilde ik jullie niet onthouden. Ik ben alles behalve de perfecte moeder (die bestaat namelijk niet) en ik wil graag dat jullie ook weten dat ook ik wel eens de wanhoop nabij ben. Ik moet nu gaan, ik hoor al vijf minuten geen geluid in mijn huis en dat is in peuterpuberteit-land levensgevaarlijk. *vreest voor leeggetrokken prullenbak*.