Vorige week was het zover! We zouden uitvinden of we een jongen of een meisje zouden krijgen. Samen met manlief hadden we beiden honderd procent het gevoel, dat het een jongen zou worden. Nee, dat was geen voorkeur (althans niet van mijn kant), maar puur een voorgevoel. We waren zo’n beetje de enigen die dit dachten. De rest van de wereld was ervan overtuigd dat het een meisje is.

De dag van de echo naderde en ’s avonds stapten we met gezonde spanning in de auto. Wat gaat het worden? Mijn man was na het uitvinden van ons meisje al redelijk in shock. Ik dacht: als dit weer een meisje blijkt te zijn, moet hij wellicht een weekje op vakantie. Om bij te komen.

Ik nam plaats op het bed in de echokamer en kreeg warme gel opgespoten. Dat was een enorm verassing. Ik dacht: dit kan niet meer stuk. De echomevrouw begon driftig heen en weer te zwiepen met de doppler. Niks te zien. Afijn, baby’s liggen er wel vaker verkeerd voor. Zo heb ik bij de eerste twintig weken echo staan hupsen, dansen en gerollebold van zij naar zij. Niks is mij te gek. Dus toen ze zei: de beentjes zitten dicht tegen elkaar aan, keek ik daar niet van op.

Op een gegeven moment had ze tijdens de echo zo vaak in mijn buik gepord en had ik zo vaak gehoest, dat ik inmiddels alweer nodig naar de wc moest. Ik dacht nog: zal ik dit even melden? Maar ineens leek er beweging te komen. Ik hield mijn adem in, de echo mevrouw swipte van links naar rechts en…en…Nee weer niks te zien. Inmiddels lag ik al 20 minuten op die tafel. Ik vond het schitterend, het zal mijn tijd wel duren. Ik lig hier lekker naar mijn garnaal te kijken, dacht ik.

“Ik heb wel iets gezien en ik denk dat ik het weet, maar ik ga het pas zeggen als ik het goed in beeld heb”, zei de echo mevrouw. Ik vond het allemaal prima. Manlief zei: ”Ik heb die befaamde hamburger nog niet gezien, dus een meisje is het sowieso niet!”

Stilte….Ze zei niks….Ik dacht nog: die twee strepen zijn vast zijn balletjes.

Na nog tien minuten porren en een blaasleging nabij, werd het dan eindelijk duidelijk in beeld gebracht. De echo mevrouw sprak de verlossende woorden: ”ik weet het honderd procent zeker! Jullie krijgen een meisje!”

Manlief was zo stil, je kon een speld horen vallen. Ik daarentegen, schaterde het uit van het lachen. Hoe is het mogelijk? Wij moeten echt nooit meer iets voorspellen. Mijn hemel, wat hebben we daar geen kaas van gegeten haha. Nog een meisje! Ik vind het enig! Ik stof de tutu’s vast af! Ik was eufoor! Ik vroeg nog of we voor mijn man even langs de slijter moesten. Hij was wat wit weggetrokken. Maar hij zei dat het wel ging.

De hele weg naar huis heb ik gelachen. Hij ook. Als een boer met kiespijn. Thuis jubelden mijn ouders me tegemoet. ”En? En? En? Een jongen he? Ik zei het toch?”, zei mijn vader?” en wij riepen in koor: ”We krijgen een meisje!”

Zoals mijn vriendin laatst zei: ”Je hebt meisjes mama’s en jongens mama’s en jij bent overduidelijk een meisjes mama”. I rest my case