Als je in een postnatale depressie zit, lijkt je wereld ineens heel klein. Je bevindt je midden in de poepluiers, voedingen en slaapjes door en in een compleet eigen wereld. Een wereld die je van te voren nooit zo had bedacht. Je had je nog zo voorgenomen om er vooral veel op uit te gaan met je kleintje. Je zou niet aan huis gekluisterd raken, zoals je dat wel eens had gelezen op een forum her en der. Nee, je zou het heel anders gaan doen. Maar dan ineens bevind je je niet op een roze wolk, maar in een postnatale depressie en is het huis uit gaan wel het laatste waar je zin in hebt. Je wil alleen gelaten worden, je bent prikkelbaar en oververmoeid. Je huilt urenlang en snapt niet waarom je je zo voelt. Waarom andere moeders wel zielsgelukkig door hun kraamtijd heen lijken te komen en jij alleen meer piekert of je wel een goede moeder bent en of dit normaal is wat je voelt. Daarnaast voel je je schuldig over je postnatale depressie, dat je niet blij bent en je voelt je ondankbaar. Je ziet de leuke dingen van het moederschap wel eens, maar je wolk is niet roze. Verre van, je roze is diep donker grijs.

Wat doe je dan? Juist, je isoleren, in je bed liggen, huilen en de wanhoop neemt je over. “Waarom kan ik niet genieten, zoals andere moeders dat kunnen?” denk je. Of de altijd leuke: ”Hoe kunnen die andere moeders dat allemaal zo makkelijk af en worstel ik met werkelijk alles?” Gevolgd door: ”Ik ben vast een heel slechte moeder, maar ik vind er geen zak aan”. Dit is een greep uit de gedachten die je kunt hebben als je je midden in een postnatale depressie bevind. Die andere moeders hebben ook hun pittige momenten. Alleen die kunnen hier gelukkig zelf uitkomen. Een postnatale depressie is geen kattenpis en zelfs de opper positief gestemde vrouw, die haar survival genen hoog in het vaandel heeft staan, kan het overkomen. Je kiest niet voor een postnatale depressie en het is geen kwestie van in de slachtofferrol kruipen. Het overkomt je en voordat je het doorhebt, zit je er midden in. Het overvalt je volledig en je vraagt je af hoe je hier bent aanbeland? Hoe het kan dat uitgerekend jij je zo ontzettend rot voelt nu je moeder bent geworden? Dit was niet wat je van te voren had bedacht! Het voelt als oneerlijk en gemeen.

Het goede nieuws is wel, het duurt niet voor eeuwig! Je komt hier weer uit, hoe kort of lang het ook mag duren want dat is voor elke moeder verschillend. Een postnatale depressie gaat alleen niet vanzelf over. Hoeveel moeders ik niet zie die eerst maandenlang hun hoofd in het zand hebben gestoken. Die denken: het gaat wel weer over en als ik er niet aan denk, dan is het er niet. Dat werkt inderdaad voor even. Daarna komt de postnatale depressie je met rasse schreden inhalen en zuigt hij je in rap tempo naar beneden, zo hoppa de put in. Dus mocht je je herkennen in bovenstaand verhaal en denken: dit gaat over mij: twijfel dan niet langer en mail naar: info@froufroucoaching.nl. Je hoeft dit niet alleen te doen lieve mama! Sterker nog: ik wil niet dat je je eenzaam voelt in dit proces. Uit eigen ervaring weet ik hoe erg het kan zijn en om je dan ook nog eens zo eenzaam te voelen, dat is onmenselijk. Neem contact met me op en ik beloof je dat ik je zal helpen. Samen komen we hier uit, echt waar!