Laatst liep ik in de supermarkt, vroeg in de morgen, nadat ik mijn peuter had weggebracht naar de opvang. Zo ’s morgens vroeg, doe ik het liefst boodschappen. Geen jengelend mopje aan mijn been, schappen net afgevuld en geen rijen voor de kassa: heerlijk.  Daar ga ik me niet voor verontschuldigen. Vanuit mijn ooghoek, zag ik een moeder lopen in mijn gangpad. Met in haar kielzog een meisje van mijn dochtertjes leeftijd. Hoe ik dat wist? Dat kon niet missen. Ze dreinde namelijk het hele gangpad door:”neeeheeeheeeee. Ik wil diiiieeeehiiieeeeehiiieeee!” Met achter zich aan, een loopfiets slepend. Aha! Ik dacht: die moet wel twee jaar zijn zo ongeveer. Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht, want zo loop ik ook regelmatig over straat met mijn opstandige peuter. Ik zei tegen de desbetreffende mama: “hoe oud is ze?” De moeder antwoordde met een: “Twee jaar, wat dacht je?” en samen lachten we hardop. Ik zei dat ik het zo herkenvaar vond en er zo om moest lachen. We liepen beiden verder en haar dochter begon stennis te schoppen, zoals een echte peuter betaamd. Ik zei: ”Lastig he, deze fase? Ik vind het vaak best wel pittig.” De mama antwoordde terughoudend met: ”Ja” om daar vervolgens zo snel mogelijk aan toe te voegen: ”Maar het is ook echt heel leuk hoor, deze fase. Ik bedoel, ik vind het ook echt genieten hoor! Het is zo’n leuke fase!” Daarna volgende nog een paar superlatieven om te onderstrepen hoe lief haar dochtertje wel niet was. En ik dacht: waarom doe je dit? Waarom ga je je meteen verontschuldigen tegenover mij? Ik vind je heus geen slechte moeder, omdat je toegeeft dat je het soms zwaar vind! We staan hier gewoon te keuvelen, jij en ik. Tussen de komkommers. Niemand die ons ziet of hoort, er staat geen verborgen camera of iets dergelijks verstopt achter de aubergines.

Toen ik thuis kwam, ging ik hier over nadenken. Waarom verontschuldigen moeders zich zo vaak? Waarom kunnen we niet soms gewoon zeggen dat het ouderschap hartstikke zwaar is en we er soms even geen zin in hebben? Dat maakt ons geen slechte moeder, dat maakt ons juist een goede moeder. Want je ventileert je gedachten, in plaats van het op te kroppen. Dit is mijns inziens, heel gezond. Hierdoor raak je je negatieve emoties ook nog sneller kwijt en je hebt nog een leuk gesprek ook. Het is niet verboden om je emoties te uiten, sterker nog: ik denk dat het gestimuleerd zou moeten worden! Ik denk dat het voortkomt uit schaamte. Dat moeders toch nog steeds bang zijn om veroordeeld te worden door anderen. Vooral door wildvreemden, want als je de reacties op openbare pagina’s soms leest, zou je bijna denken dat er amper nog beschaving te bespeuren is in onze maatschappij. Hierdoor blijven ze het gevoel houden., zich te moeten verontschuldigen.

Daarom ben ik ook de groepsbijeenkomsten gestart, om moeders te stimuleren hun gedachten uit te wisselen met andere mama’s. Met alle bijbehorende emoties die daarbij komen kijken. In een veilige omgeving, waar je niet veroordeeld wordt en waar je jezelf kunt zijn. Waar je je niet hoeft te verontschuldigen voor je gevoelens en gedachten. Ik begrijp ook echt, dat de supermarkt zich niet leent voor een enorme openbaring met betrekking tot het moederschap. Dat moeders zich vaak opgelaten voelen over hoe ze zich diep van binnen voelen. Daarom kan je nu bij Frou Frou Coaching je verhaal doen in een veilige, open omgeving, zonder veroordeeld te worden. Dus als je denkt, ik vind het moederschap ook zwaar en wil ook wel eens weten hoe andere moeders dit doen, meld je dan aan via: http://bit.ly/1TnOzyH of mail naar info@froufroucaoching.nl. Ik zie je hopelijk op 29 juni aanstaande! Ik beloof je dat ik ook eerlijk mijn anekdotes met jou zal delen, zonder me te verontschuldigen.