Soms hoor je verhalen over en van andere moeders die, net als jij en ik, soms ook moeite hebben met het moederschap. Ze proberen alle ballen in de lucht te houden en uit alle macht het hoofd boven water te houden. En soms lukt dat even niet meer en dan verdrinken ze langzaam aan en schamen zich hiervoor. Dat is mij ook overkomen toen ik een postpartum depressie had. Ik vroeg me al weken lang af waar die roze wolk bleef. Of ik het misschien helemaal verkeerd begrepen had. Dat ik de enige moeder was, die vooral grijze donderwolken voelde. Ik schaamde me zo, dat ik geen roze wolk ervaarde. Achteraf weet ik, dat dit onzin was. Dat er heel veel moeders zijn, die net als ik, een postpartum depressie ondergingen of ondergaan. Maar waarom hoor je dat dan nergens? Waarom wordt dit onderwerp doodgezwegen? Ik denk dat de postpartum depressie een ultiem voorbeeld is van een gevalletje doofpot. Toen ik eenmaal de moed had, om er over te praten en later zelfs te bloggen, kwam ik er pas achter hoeveel vrouwen dit ook hadden meegemaakt. Dat ik helemaal niet de enige was. Sterker nog: dat er heel veel moeders hetzelfde ondergingen als ik. Maar het niet durfden te vertellen, uit schaamte. Want eerlijk is eerlijk, een postpartum depressie is niet iets waar veel vrouwen trots op zijn. Logisch, maar om het nou helemaal dood te zwijgen of te doen alsof het niet bestaat, dat vind ik zo ontzettend zonde. We kunnen er maar beter eerlijk over zijn, denk ik. Die schaamte is helemaal nergens voor nodig. Dus besloot ik erover te schrijven, zo open en eerlijk dat het teruglezen, me nog steeds kippenvel bezorgd. Nu ik zelf weer goed in mijn vel zit en mijn eigen coaching praktijk voor moeders ben gestart, lijkt het soms zelfs wel alsof het over iemand anders ging. Alsof ik praat over een goede vriendin van mij. Maar niks is minder waar. Ik was de moeder met een postpartum depressie. De mama die verzoop. De moeder die, hoe hard ze het ook probeerde, langzaamaan kopje onder ging en er uit schaamte niet over sprak. Mocht je dit lezen en denken, ik schaam me ook voor mijn soms negatieve gedachten over het moederschap. Of voel jij je ook schuldig dat je de roze wolk maar niet kunt vinden? Neem dan contact met mij op en dan praten we er samen over. Zonder veroordeeld te worden om wat je allemaal denkt en voelt. Vertrouw me, ik heb de postpartum depressie ook doorstaan en weet als geen ander hoe je je nu voelt. Ik verwelkom je met open armen en het respect wat je verdiend.