Weet je wat ik ontdekt heb toen ik midden in mijn postnatale depressie zat? Dat het delen van mijn negatieve gedachten, me heel erg goed deed. In eerste instantie durfde ik dat toendertijd niet, omdat ik erg bang was om veroordeeld te worden. In onze maatschappij heeft men vandaag de dag vrij vaak zijn of haar oordeel klaar. De gedachten die ik toen had, waren soms zo donker, dat ik me intens schaamde voor wat er zich allemaal in mijn hoofd afspeelde. Ik dacht dat als ik dit met de buitenwereld zou delen, dat mensen me een slechte moeder zouden vinden en me mijn kindje af zouden pakken.

Dit zorgde ervoor dat ik maandenlang mijn mond hield. Achteraf gezien, heeft dit de situatie toen alleen maar verergerd. Ik raakte steeds verder geïsoleerd en zat op een soort onbewoond eiland met al mijn negatieve gedachten en de bijbehorende emoties. Ik was ervan overtuigd dat ik de enige moeder was, die zich geen “oermoeder” voelde, dat ik het moeder-gen zelfs helemaal miste. Daarnaast vroeg ik me af hoe al die andere moeders dit allemaal deden. Nu ik zelf jaren later moeders mag helpen die in hetzelfde schuitje zitten, weet ik: alle moeders doen maar wat. Echt, we klooien allemaal maar wat aan en dat is helemaal prima.

Vanaf het moment dat ik mijn negatieve gedachten begon te delen, werd mijn eenzame gevoel minder. Eenzaamheid is denk ik, één van de ergste dingen aan een postnatale depressie. Het vreet je op van binnen, het isoleert je en voor je het weet, zak je steeds verder weg in je negatieve gedachtestroom. Ik denk dat veel vrouwen zich hierin herkennen. Ook de moeders die niet zozeer een postnatale depressie hebben, als wel de vrouwen die de roze wolk simpelweg niet ervaren. Een postnatale depressie is geen kattenpis, het is een aandoening die steeds meer vrouwen treft. De schatting is, dat één op de drie moeders niet op een roze wolk zitten. Maar dat zijn natuurlijk alleen de mama’s die het ook daadwerkelijk verteld hebben en hulp hebben gezocht. Hoeveel moeders lijden er niet in stilte? Hoeveel moeders houden het taboe in stand, omdat ze niet willen dat anderen hen bestempelen als ondankbaar, of nog erger: een slechte moeder! Dit soort angsten werken verlammend.

Laatst zag ik in mijn praktijk een cliënte die met niemand over haar donkere gedachten en gevoelens durfde te praten. Ze was zo intens bang dat ze veroordeeld zou worden om haar gedachten en dat ze verguisd zou worden. Ook wilde ze niet te boek komen te staan als een waardeloze mama. Ze deelde het alleen met haar man. Haar partner kon deze last op den duur, nog amper dragen. Logisch, want hij is geen professioneel hulpverlener. Ze durfde ook niet naar haar huisarts te gaan en kwam via vele omwegen bij mij terecht. Omdat het zo lang duurde voordat ze om hulp vroeg, is deze moeder heel ver in de negatieve spiraal van haar depressie weggezakt. Deze mama was aan het eind van haar latijn en wilde niks liever dan hieruit komen. Ze vroeg ook steeds: ”Tilda, gaat dit ooit nog over? Ik ben zo bang dat ik hier niet meer uitkom.” Logisch, want niemand wil zich zo voelen als je net een kindje hebt gekregen.  Deze mama had vanuit haar directe omgeving weinig steun gekregen en was zo  eenzaam in haar verdriet. Zo ontzettend zonde, want erover praten is zeker vijftig procent van je herstel van een postnatale depressie. Ze zeggen niet voor niks: sharing is caring! Erover praten is de eerste stap richting herstel. De eerste stap richting verlichting.

Dus lieve moeder, als je dit leest en je herkent je hierin: begin met praten. Het maakt me niet uit met wie, maar begin je gedachten, je gevoelens en je angsten te delen. Het is zo cruciaal dat je het stilzwijgen doorbreekt. Dat je jezelf van dat eiland der ellende afhaalt. Je bent niet de enige die niet op een roze wolk zit. Ik heb het ook meegemaakt en met ons vele andere moeders. Ik begrijp als geen ander wat je nu doormaakt. Stop het zwijgen, doorbreek samen met mij het taboe wat helaas nog steeds op dit onderwerp ligt! Mail naar info@froufroubegeleiding.nl en samen gaan we werken aan je herstel.

[:en]Weet je wat ik ontdekt heb toen ik midden in mijn postnatale depressie zat? Dat het delen van mijn gedachtes en gevoelens met andere moeders, me heel erg goed deed. In eerste instantie durfde ik dat niet, omdat ik zo intens bang was om veroordeeld te worden.

Dat men mij een slechte moeder zouden vinden, of ondankbaar. Of beiden. Ik haalde me de raarste scenario’s in mijn hoofd. Achteraf gezien, kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Want, vanaf het moment dat ik begon te delen, werd mijn eenzame gevoel minder. Eenzaamheid is denk ik, één van de ergste dingen aan een postnatale depressie. Het vreet je op van binnen, het isoleert je en voor je het weet, zak je steeds verder weg in je postnatale depressie. Ik denk dat veel vrouwen zich hierin herkennen. Ook de moeders die niet zozeer een postnatale depressie hebben, als wel de vrouwen die de roze wolk simpelweg niet ervaren. Een postnatale depressie is geen kattenpis, het is een aandoening die steeds meer vrouwen treft. De schatting is, dat één op de tien vrouwen een postnatale depressie krijgt. Maar dat zijn natuurlijk alleen de gevallen die hulp hebben gezocht. Hoeveel moeders lijden er niet in stilte? Hoeveel moeders houden het taboe in stand, omdat ze niet willen dat anderen hen bestempelen als ondankbaar, of nog erger: een waardeloze mama! Dit soort angsten werken als verlammend. Ik ken zo’n mama, ze durfde er met niemand over te praten. Ze was zo in en in bang dat ze veroordeeld zou worden om haar gedachten. Dat ze verguisd zou worden en te boek zou komen te staan als een slechte moeder. Ze deelde het alleen met haar man. Die op den duur, de last ook amper nog kon dragen. Logisch, want hij is geen professioneel hulpverlener. Ze durfde zelfs niet haar huisarts in te lichten en tot op de dag van vandaag heeft ze geen hulp gezocht. De littekens op haar ziel zijn blijvend en je merkt dat ze een schaduw is, van de persoon die ze ooit was. Zo ontzettend zonde, want erover praten is zeker vijftig procent van je herstel van een postnatale depressie. Ze zeggen niet voor niks: sharing is caring!
Lieve moeder, als je dit leest en je herkent je hierin: begin met praten. Het maakt me niet uit met wie, maar begin je gedachten, je gevoelens en je angsten te delen. Het is zo cruciaal dat je het stilzwijgen doorbreekt. Dat je jezelf van dat eiland der ellende afhaalt. Je bent niet de enige die een postnatale depressie doormaakt. Deze mama heeft het ook meegemaakt en ik begrijp als geen ander wat je nu doormaakt. Stop het zwijgen, doorbreek samen met mij het taboe wat onbegrijpelijkerwijs nog steeds op dit onderwerp ligt! Pak mijn hand en ik laat je niet los. Beloofd!