Toen ik twee jaar geleden besloot, dat ik mijn HBO Medische Basiskennis wilde gaan halen, was dit maar om een enkele reden. Ik wil zoveel mogelijk moeders helpen, die na de bevalling niet op een roze wolk zitten. Of je nu daadwerkelijk een postpartum depressie hebt of simpelweg vastloopt na de bevalling: elke moeder is welkom. Maar omdat de zorgverzekeraars het voor het zeggen hebben in Nederland, viel ik niet binnen de reguliere geneeskunde en om die reden hoefden ze zij mij niet te vergoeden. Als ik mijn HBO Medische Basiskennis en vijf andere disciplines zou halen, wel. Ik besloot er voor te gaan. Ik besprak de opties met manlief en hoe ik het aan zou pakken. Mijn boek was toen nog niet af, ik was net mijn praktijk gestart en ik heb ook nog een gezin. O ja en ik wilde ooit misschien ook nog wel een tweede kindje. Kortom: dit voorspelde chaos. Nu gedij ik persoonlijk erg goed in chaos, maar om mijn eigen geestelijke gesteldheid te waarborgen, was een planning toch wel praktisch.

Eenmaal begonnen aan de opleiding, bleek de stof niet alleen pittig, maar ook veel. Erg veel. Ik wist van te voren bijvoorbeeld niet dat ik 900 oefenvragen moest maken. Onze docent, bleek nogal warrig en moeizaam te volgen. Ook hier gedij ik over het algemeen prima op, maar dit bleek soms wat veel van het goede. Afijn, ik zakte voor mijn eerste thuisexamen. Ja echt! Ik dacht: dit kan niet, er moet een tandje bij. Je moet je echt even goed gaan committen nu, anders wordt dit een ellenlang verhaal. Dus zo geschiedde. Ik las braaf alle stof voor elk collegeweekend, maakte de bijbehorende opgaven (soms wel 100 per weekend) en zat alle collegedagen uit.

Toen het examen met rasse schreden dichterbij kwam, dacht ik: zou ik wel halen? Het is mega veel. Kan ik nog wel zo hard stampen als tien jaar geleden? Toen ik aan de Hogeschool van Utrecht studeerde, begon ik gerust de avond voor een tentamen te blokken en dan haalde ik het alsnog met een prima cijfer. Ineens bekroop me het gevoel, dat ik het studeren misschien wel verleerd was. Wat nu? Ik besloot te gaan voor de kracht van herhaling. Mensen met een korte termijn geheugen want doet denken aan Pixar heldin Dory, gedijen goed op structuur en herhaling. Dus ik begon een paar weken voor het examen te leren. Ik maakte stamprijtjes, die ik in de laatste dagen voor het examen op drill-sergant achtige wijze tot me nam. Het hielp! Het bleef hangen! Godzijdank liet de zwangerschapsdementie mijn brein niet zo verweken, als tijdens de eerste zwangerschap. Ik kon het warempel nog opdreunen ook!

Op de dag van het examen vertrok ik ruim van te voren van huis. Natuurlijk werd de A1 verbouwd en waren en niet vijf, maar 2 rijstroken open. Ik was niet eens zo heel erg nerveus, ik zou het gezonde spanning willen noemen. Ik kwam, ik zag en ik overwon. Ik ben aan het examen begonnen, ik ploeterde mezelf door de 60 multiple choice en 25 open vragen heen en na twee uur was ik klaar. Ik zeg het eerlijk, het examen was echt pittig.  Maar ergens wist ik: I’ve got this. Niet met vlag en wimpel, maar ik heb het wel gehaald. Na tien zenuwslopende dagen, ging de groepsapp van mijn studiegenoten los: de uitslag is binnen! Check je mail! Met bonzend hart, zat ik in de wachtkamer van de gynaecoloog mijn mail te openen. En ja hoor, daar stond het: “Van harte gefeliciteerd! U bent geslaagd voor de opleiding HBO Medische Basiskennis!” O ja, met ene 8,3! Niks hakken over de sloot, gewoon dik gehaald! Ik heb hardop gegild in die wachtkamer, het kon me allemaal niks meer schelen. De meeste zwangeren kijken hier ook helemaal niet van op, die denken gewoon: I feel you sister, zonder af te vragen waarom. Ik ben door het dolle. Niet eens zozeer vanwege dit papiertje, maar wel waar het voor staat. Ik word straks vergoed door de zorgverzekeraars en kan hierdoor nog veel meer moeders gaan helpen, zoals ik zelf ooit ook ben geholpen! Het is zo ontzettend nodig, dat moeders die na de bevalling in een dip raken, gehoord worden en bovendien: de juiste adequate hulp krijgen, die ze zo hard verdienen. Helaas is het financieel niet voor elke mama mogelijk om dan bij mij in de praktijk te komen. Vanaf oktober is dit wel het geval en ik kan jullie niet vertellen hoeveel dit mij doet!