Tijdens de meeste gesprekken die ik heb met mama’s in mijn praktijk, komt de bevalling naar voren. Veel moeders hebben een trauma opgelopen van hun bevalling. Niet eens zozeer vanwege de pijn (dat is meestal een gegeven en dit is vaak heftig). Maar meer omdat er van alles is misgegaan tijdens hun bevalling. En dan doel ik met name op de miscommunicatie tussen de zorg-professionals en de mama in kwestie. Ik vind dit schrijnend, want goede communicatie had er bij deze moeders voor kunnen zorgen dat ze een heel andere bevalling hadden kunnen beleven. Ik zeg hiermee niet dat alle zorg-professionals slecht communiceren of dat hiermee alle bevaltrauma’s voorkomen kunnen worden. Ik ga in deze blog uitleggen waarom ik denk dat er ruimte is voor verbetering.

Verhalen uit mijn praktijk

Een van mijn cliënten vertelde mij onlangs dat haar bevalplan niet gelezen was door haar verloskundige of de verpleegkundigen en dat zij bij elke shiftwisseling weer haar hele verhaal moest doen. Een andere mama vertelde me dat ze na anderhalf uur persen in totale paniek was en vroeg of er niet ingegrepen moest worden. Haar verloskundige was van de oude stempel en liet alles “lekker op zijn beloop.” Het resultaat: een vacuüm-verlossing met een totaalruptuur. De vacuümpomp werd er zonder overleggen opgezet, de moeder voelde de boel scheuren “down under” en heeft daarna via EMDR (gespecialiseerde traumaverwerkingstherapie) dit vreselijke trauma moeten verwerken. Ook wordt er regelmatig een knip gezet bij bevallende vrouwen, zonder dat dit van te voren wordt verteld of uitgelegd. Er wordt vaak ook niet uitgelegd waarom dit gaat plaatsvinden of hoe ze dit gaan doen. Ik ken ook talloze verhalen van moeders met een sectio waarbij de ruggenprik niet goed werkte en alles voelbaar was. Deze moeders hebben moord en brand geschreeuwd om duidelijk te maken dat ze alle pijn voelde, maar werden soms genegeerd, of onder narcose gebracht voordat ze doorhadden wat er aan de hand was en kregen daarna te horen dat wat zij ervaren hadden niet klopte. Tijdens gesprekken met de betreffende arts werd er ontkend, weggehoond en zelfs gelachen. Hoe kan dit?

Ervaringsdeskundige

Ook ik had een bevaltrauma en had EMDR nodig om mijn bevalling te verwerken. Tijdens mijn bevalling van onze oudste werd er amper gecommuniceerd. De ruggenprik werd zonder pardon uitgezet, want anders “zou ik de persweeën niet goed voelen.” Ik voelde alles door de ruggenprik heen, dus dit vertelde ik aan de zorgprofessionals aan mijn bed. Daar werd helaas niet naar geluisterd. Hij moest uit. Na twee uur persen in alle standen en posities, kwam ons meisje er nog steeds niet uit en dipte haar hartslag steeds vaker. Er werd besloten om een knip te zetten. Het gebeurde voordat ik doorhad wat er gaande was. Ik was enerzijds opgelucht dat mijn kindje snel geboren zou worden. Anderzijds knipte de verloskundige mijn vagina open. Kan het nog persoonlijker? Alles wat er voor jou als vrouw “down under” gebeurt is intiem en voelt kwetsbaar. Leg in hemelsnaam aan deze moeders uit wat er gaat gebeuren voordat je hun intieme zone openknipt! Nadat mijn dochtertje er met veel geduw en getrek uitkam, was ik totaal uitgeput en verdwaasd door deze veldslag. Ineens was de kamer leeg. De verloskundige en de verpleegkundige waren weg. Ze bleken naar huis, want hun dienst zat erop. Niemand die dat even had gemeld. Dus ik lag daar maar te wachten tot iemand me kwam helpen. Anderhalf uur later werd ik pas gehecht door de nieuwe lichting. De adrenalinestoot die je tijdens de bevalling hebt was weg. Ik voelde alles, maar dan ook alles wat er beneden gebeurde. Verdoven had volgens de nieuwe verloskundige geen zin. Ik heb gegild en geschreeuwd en tot op de dag van vandaag herinnert die knip me aan dat intens moeilijke en pijnlijke moment.

Laten we ervoor zorgen dat de bevaltrauma’s omlaag gaan

Een bevalling is zwaar, dat is nu eenmaal zo. Maar het zou toch wel heel fijn zijn, als we de hoeveelheid trauma’s in Nederland naar beneden konden schroeven. Hoeveel moeders ik niet zie, die met afschuwelijke verhalen naar voren komen. Het is niet op twee handen te tellen en het trauma spat er vanaf. Deze moeders hebben allemaal een gemene deler: de communicatie tijdens de bevalling was om te huilen. Er was enerzijds geen sprake van overleg, openheid of wederzijds goedvinden en anderzijds werd er totaal niet naar de moeders geluisterd!

Veel onbeantwoorde vragen

Hoe naar is het, als je ligt te baren en je op je meest kwetsbaarst voelt en de mensen waar je blind op moet kunnen vertrouwen, het laten afweten? Uiteraard zullen deze zorg-professionals op dat moment doen, wat hen goed dunkt. En natuurlijk zullen er situaties zijn waarin er spoed is en medisch snel handelen noodzakelijk is. Maar het belang van communicatie over wat er op dat moment gaande is, wordt volledig over het hoofd gezien. Evenals de verstrekkende gevolgen voor de periode daarna. Ik vind het ongelofelijk dat er zoveel moeders na de bevalling blijven zitten met een trauma en veel onbeantwoorde vragen. Als je dan ook nog eens in een groot ziekenhuis bevalt, krijg je de arts of verloskundige die jouw bevalling heeft gedaan, vaak niet eens persoonlijk te spreken als je daarom vraagt. Veel moeders willen closure, ze willen verder met hun leven na de bevalling, maar krijgen die kans niet, omdat ze opgezadeld zitten met een trauma, een grote dosis nare herinneringen, en de angst om ooit weer opnieuw te bevallen.

Dit moet anders!

Dit moet mijn inziens echt anders, Laten we afspreken dat de zorgprofessionals eens een keer om de tafel gaan zitten en gaan evalueren, hoe de communicatie beter kan. Samen met een paar (kersverse) moeders en een aantal therapeuten om vervolgens eens te kijken hoe we gezamenlijk oplossingen kunnen vinden. Ik zou hier graag aan mee willen werken. Het lijkt me namelijk een absolute must om de communicatie tijdens de bevalling te verbeteren en het aantal trauma’s en ook het aantal postnatale depressies naar beneden te brengen. Want deze twee gaan vaak hand in hand samen.

Heb je een bevaltrauma?

Ben jij of ken jij een moeder die van haar nare herinneringen aan de bevalling of haar trauma af wil? Of zit je na de bevalling niet lekker in je vel? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl

 

 [:en]Tijdens bijna alle gesprekken die ik voer met moeders, komt de bevalling eigenlijk wel naar voren. Veel moeders hebben een trauma opgelopen van hun bevalling. Niet eens zozeer vanwege de pijn (dat is een gegeven en gewoon heel erg heftig). Maar meer omdat er van alles is misgegaan tijdens hun bevalling. En dan doel ik met name op de miscommunicatie tussen de zorg-professionals en de mama in kwestie. Zo vertelde een moeder mij onlangs, dat haar bevalplan helemaal niet gelezen was en zij bij elke shiftwisseling weer haar hele verhaal moest doen. Een andere moeder vertelde me dat ze na anderhalf uur persen in totale paniek was en vroeg of er niet ingegrepen moest worden. Haar verloskundige was van de oude stempel en liet alles “lekker op zijn beloop.” Het resultaat: een vacuüm-verlossing met een totaalruptuur. De vacuümpomp werd er zonder te overleggen opgezet, de moeder voelde de boel scheuren “down under” en heeft daarna via EMDR (gespecialiseerde traumaverwerkingstherapie) dit vreselijke trauma moeten verwerken.

Een bevalling is zwaar, dat is nu eenmaal zo. Maar het zou toch wel heel fijn zijn, als we de hoeveelheid trauma’s in Nederland naar beneden konden schroeven. Hoeveel moeders ik niet zie, die met afschuwelijke verhalen naar voren komen. Het trauma spat er vanaf. En ze hebben allemaal een gemene deler: de communicatie tijdens de bevalling was om te huilen. Er was enerzijds geen sprake van overleg, openheid of wederzijds goedvinden en anderzijds werd er totaal niet naar de moeders geluisterd!

Hoe vreselijk is het, dat je ligt te baren en je op je meest kwetsbaarst voelt en de mensen waar je blind op moet kunnen vertrouwen, het laten afweten? Natuurlijk zullen deze zorg-professionals op dat moment doen, wat hen goed dunkt. Maar het belang van communicatie over wat er op dat moment gaande is, wordt volledig over het hoofd gezien.

Ik vind het ongelofelijk dat er zoveel moeders na de bevalling blijven zitten met een trauma en vele onbeantwoorde vragen. Als je dan ook nog eens in een groot ziekenhuis bevalt, krijg je degen die jouw bevalling heeft gedaan, niet eens persoonlijk te spreken als je daarom vraagt. Veel moeders willen closure, willen verder met hun leven na de bevalling, maar krijgen die kans niet, omdat ze opgezadeld zitten met een trauma, een grote dosis nare herinneringen, en de angst om ooit weer opnieuw te bevallen.

Dit moet echt anders, mijn inziens. Laten we afspreken dat de zorgprofessionals eens een keer om de tafel gaan zitten en gaan evalueren, hoe de communicatie beter kan. Samen met een paar (kersverse) moeders en een aantal therapeuten om vervolgens eens te kijken wat er gezamenlijk aan oplossingen gevonden kan worden. Dit lijkt me een absolute must om de communicatie tijdens de bevalling te verbeteren.

Ben jij of ken jij een moeder die van haar nare herinneringen aan de bevalling of haar trauma af wil? Mail dan naar inf@froufroubegeleiding.nl