Waarom intrusies je juist wél een goede moeder maken

Je kent deze gedachte vast: je staat op het perron op de trein te wachten. In de verte zie je de trein in rap tempo naderen. Even denk je: zal ik ervoor springen? Even snel, als deze gedachte kwam, is hij weer voorbij. Je stapt de trein in en bent hem alweer vergeten. Dit soort gedachten heten intrusies. Deze zogeheten “dwanggedachten” heeft ieder mens in kleine of grotere mate. Moeders die van zichzelf angstig zijn aangelegd, hebben deze gedachten vaker dan andere moeders. Ik was ook zo’n moeder.

Als ik mijn baby per ongeluk loslaat, is ze er niet meer

Ik had ze na de bevalling ook heel veel. Zo liep ik op en dag met mijn baby over een brug. Ineens dacht ik: ”als ik de kinderwagen nu loslaat, dan is ze dood.” Ik schrok me kapot. Waarom denk ik dit soort dingen nu ineens, dacht ik. Ik moet wel een hele slechte moeder zijn! Ik durfde het aan niemand te vertellen, zo erg schaamde ik me hiervoor. Daar bovenop kwam nog een flinke dosis schuldgevoel, want welk goed denkend mens, heeft nu dit soort gedachten? Ik dacht dat als ik dit zou delen, ze me ter plekke zouden komen halen en opsluiten in een gesloten inrichting. Na maanden worstelen, durfde ik het eindelijk in therapie te vertellen.

Veel mensen hebben intrusies

Toen ik het na al die tijd dus eindelijk kon delen met mijn therapeut, vertelde ze me dat heel veel mensen hier last van hebben. Zowel man als vrouw, jong en oud hebben hier last van. Alleen, leggen de meeste mensen ze niet onder een vergrootglas. De angstige mama’s wel. Die vergoten deze gedachten heel erg uit en hierdoor, worden dit soort gedachten alleen maar heftiger en komen ze steeds vaker terug. Logisch, dat deze moeders helemaal overspoeld worden door al dit soort gedachten en de bijbehorende emoties.

De moeders die ik zie in mijn praktijk. Hebben er vaak last van en worden als een vloedgolf overspoeld door alle intrusies. Ze weten zich met zichzelf geen raad. Omdat ze zich zo schamen, delen ze het vaak met niemand. Zelfs niet met hun partner De vereenzaming van deze moeders is enorm. Want in plaats dat ze een knuffel of een begripvolle reactie krijgen, proberen ze dit probleem alleen aan te gaan. En hierdoor worden de intrusies eigenlijk steeds erger. Want sommige dingen kan je nu eenmaal niet alleen oplossen

Het is een waarschuwingssysteem

Intrusies zijn een soort waarschuwingssysteem vanuit je brein. Eigenlijk zeggen jouw hersenen de hele dag: ”Joehoe! Let je op? Je loopt nu over een brug, dus hou die kinderwagen goed vast, zodat je kindje niet doodgaat.” Je brein werkt niet subtiel in deze wijze. Vanuit de oertijd zit die verantwoordelijkheidsgevoel er goed ingebakken. Dit heeft er ook voor gezorgd dat we als mensenras konden overleven. Dit maakt dit soort levendige intrusies ook zo heftig. Je schrikt je als nieuwbakken moeder te pletter, als je steeds dit soort gedachtes hebt.

Het hoort bij jou als persoon

De meeste moeders die ik spreek, willen er zo snel mogelijk vanaf. Ik begrijp dat volkomen, ik wilde dat zelf immers ook toendertijd. Het moeilijke hieraan is, is dat intrusies nooit helemaal over zullen gaan. Het hoort namelijk bij jou als persoon. Het goede nieuws is: daar is helemaal niks mis mee. Je bent namelijk helemaal goed zoals je bent. Ja, ook met die intrusies. Juist met die intrusies, zou ik willen zeggen. Want omdat je zo vaak dit soort gedachten hebt, betekent dit dat je het gewoon heel graag goed wil doen als moeder. Dat je er alles aan wil doen, om ervoor te zorgen dat je kindje veilig en gelukkig is. Dus eigenlijk ben je juist een hele lieve en zorgzame mama voor je kindje(s).

Ga er over praten!

Ik weet nog zo goed, dat moment waarop bij mij dit kwartje viel. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik zat met mijn baby op schoot bij mijn therapeut, omdat ik haar nergens naartoe durfde te brengen. Hortend en stotend had ik mijn verhaal gedaan, nadat ik het maandenlang voor me had gehouden. Toen het kwartje viel en ik me realiseerde dat ik helemaal geen slechte moeder was, maar juist een hele goede, kwamen er nog meer tranen. Dit keer van opluchting en blijdschap. De weg naar herstel werd op dat moment ingezet en ik ben nog steeds zo dankbaar voor dit moment. Weet, dat jij die opluchting ook zal ervaren, op het moment dat je hulp zoekt en dat je er niet langer alleen mee rond hoeft te blijven lopen. Ik weet hoe dit voelt. Dit is afschuwelijk. Maar je kan er goed mee leven. Ondergetekende is hier het uitgelezen voorbeeld van.

Wil je hulp?

Mocht je dit lezen en denken: ik wil hulp bij het handlen van deze intrusies, mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Samen gaan we hier aan werken en zorgen dat je je niet meer zo schuldig voelt  en dat de schaamte stopt.