Ik vind het te zot voor woorden, dat ik hier een blog over moet schrijven, maar ik doe het toch.

Een tijd geleden verscheen in de Volkskrant een artikel over hoe een huisarts omschreef, hoe ze door meer betrokkenheid een betere hulpverlener kon zijn. Een prachtig artikel, waar ik me helemaal in kon vinden. Toen ik tegen beter weten in, de reacties ging lezen, viel ik van de ene verbazing in de andere. Een postpartum depressie zou niet bestaan. Het is een mythe. Niet te bewijzen. Dat werk.

Needless to say, dat mijn haren hierdoor recht overeind gingen staan. Iemand beweerde zelfs de DMSM IV er op na geslagen te hebben en dat het hier niet in stond. Gelukkig wezen anderen haar terecht, dat het in de DSM V (de meest recente versie) wel stond. Er ontstond een heftige discussie onderling en het enige wat ik kon denken was: hoe kun je zo veroordelend zijn? Ga maar eens aan de PPD moeders die op die grijze wolk zitten vertellen, dat dit niet echt bestaat. Dat ze uit hun nek kletsen en dat hun emoties niet valide zijn.

Ik ga het voor eens en altijd duidelijk proberen uit te leggen. Een post partum depressie is echt. Nee, het is geen verzinsel. Het is zo echt, als je nu naar je rechterhand kijkt en je vingers kan natellen. Jaarlijks krijgt 1 op de 10 moeders een PPD. Dat zijn de cijfers van de moeders die ook daadwerkelijk om hulp vragen. In het echt zijn het er nog veel meer, dus die cijfers zijn gekleurd. Ik schat dat een op de drie moeders, na de bevalling niet op een roze wolk zitten. Deze signalen zijn niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld, omdat deze moeders deze depressie verborgen proberen te houden. Uit schuldgevoel en schaamte. Omdat ze bang zijn om veroordeeld te worden. Iets wat blijkbaar anno 2019 nog steeds gebeurd! Het is voor deze moeders al erg genoeg, dat ze niet op een roze wolk zitten. Dat ze niet meteen met hun kindje kunnen bonden, nadat ze het negen maanden hebben mogen dragen. Of de mama’s die in een fertiliteitstraject hebben gezeten en er jaren over hebben gedaan om zwanger te kunnen worden. Om vervolgens zo angstig en onzeker te zijn, dat ze keihard in die neerwaartse spiraal worden gezogen. Denk je echt dat deze moeders een depressie verzinnen en hier over gaan liegen?

Natuurlijk niet! Deze moeders hadden het ook graag anders bedacht! Zij willen ook het liefst op die roze wolk zitten en genieten van hun kindje, van het moederschap, etc. Het feit dat sommigen hier met hun beperkte visie niet in kunnen komen, wil niet zeggen dat het niet waar is. Dat die [postpartum depressie niet bestaat. Ik nodig deze mensen van harte uit om een keer met mij om de tafel te gaan zitten. Dan zal ik nog even uit de doeken doen, waarom een postpartum depressie wel bestaat en waarom het zo ontzettend belangrijk is, dat hier meer open wordt gepraat. En waarom denk je dat dat nog steeds niet gebeurt? Juist. Omdat er mensen zijn die doen alsof die moeders zich aanstellen, alsof ze hier voor gekozen hebben of nog erger: het uit hun duim hebben gezogen om aandacht te krijgen.

Hou. Op! Ik kan er gewoon niet bij met mijn hoofd.

Dus mocht je dit lezen en je bent er van overtuigd dat je de waarheid in pacht hebt en dat een PPD niet bestaat. Kom dan eens langs in mijn praktijk. En mocht je de moeder zijn die niet op een grijze wolk zit: hou vol! Ik weet dat het licht aan het einde van de tunnel ver te zoeken is, maar het komt echt weer goed. Niet vanzelf, maar als je hulp zoekt, kom je hier weer uit! Probeer de negatieve comments naast je neer te leggen en troost je met de gedachte dat ik hier ook doorheen ben gegaan en er veel sterker uit ben gekomen. Ook tegen mij zei ooit iemand die ik me niet zo aan moest stellen en gewoon even mijn schouders eronder moest zetten. Het is hun manke, niet dat van jou. Je bent geen slechte moeder en je hebt dit niet verdient!

Wil je hulp bij het overwinnen van je depressie? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl/ Samen gaan we hieraan werken!