De laatste tijd lees ik zoveel meningen vol onbegrip op social media, als het om moeders gaat die geen roze wolk ervaren. Dit zijn veelal de moeders die zelf de roze wolk in it’s full glory mogen ervaren. Iets wat ik erg fijn en bewonderingswaardig vind. Want zeg nou zelf, dit is slechts een klein handje moeders. De meeste mama’s, vinden het vaak toch ploeteren. Evengoed wil ik benadrukken dat ik het de roze wolk moeders heel erg gun, dat ze zich zo goed voelen en ik hoop dat ze dit gevoel vast kunnen blijven houden. Daarnaast wil ik zeggen, dat ik het een goed idee zou vinden, als deze roze wolk moeders een minuutje in acht willen nemen om meer begrip te ontwikkelen voor de moeders die dit gelukzalige gevoel niet mogen ervaren. Die geen roze, maar grijze donderwolken ervaren of nog erger: die getroffen zijn door een postnatale depressie. Deze moeders hebben het enorm zwaar en durven dit vaak niet te uiten. Omdat ze bang zijn voor het onbegrip en om veroordeeld te worden.  Helaas gebeurt dit dat vandaag de dag nog steeds regelmatig. Want the naming and shaming is helaas op social media een kwaal van alle dag. Hoeveel nare en negatieve reacties ik de laatste tijd niet gelezen heb, vol onbegrip van de roze wolk moeders, naar de minder gelukkige mama’s toe. Zonder in detail te willen treden, begrijp ik daar bar weinig van. Want waarom zou je dat doen? Waarom zou je een andere moeder naar beneden halen, enkel omdat jij ze niet begrijpt? Ik zou willen opteren, dat de blije mama’s, de soms depressieve moeders juist een helpende hand aanreiken. Bemoedig ze met positiviteit, geef ze adviezen over hoe jij het allemaal doet, als ze daar om vragen. Probeer het onbegrip te transformeren naar acceptatie en begrip. Iemand willens en wetens aanvallen op de grijze wolk of haar depressie, vind ik echt not done. Leven en laten leven zei mijn oma altijd en in dit geval is dit toepasselijker dan ooit. Laten we als moeders elkaar steunen, elkaar aanmoedigen en helpen. Hoeveel onbegrip je ook mag voelen soms.  Als je op afstand het lef hebt om je ongefilterde mening te uiten, kan je net zo goed even wachten met dit soort reacties en bij jezelf te rade gaan: Waarom voel ik de behoefte om deze moeder een trap na te geven? Waarom voel ik de behoefte om mijn eigen onbegrip boven het welzijn van een andere moeder te verkiezen? Misschien kan ik het ook anders zien? Misschien kan ik mijn onbegrip opzij schuiven wel inleven in haar gedachten en gevoelens. En heel misschien kan ik, die andere moeder een glimlach op het gezicht bezorgen in haar donkere bestaan. Misschien kan ik haar het gevoel geven, dat ze goed is, precies zoals ze is en dat een depressie daar niks aan verandert.