Ik weet het nog zo goed. Ik hield voor de tweede keer in mijn leven een zwangerschapstest in mijn handen. Vol ongeloof staarde ik ernaar. Ik kon niet geloven dat ik deze keer zo snel zwanger was. Bij de oudste hebben we er ruim anderhalf jaar over gedaan. Dit keer was het binnen twee maanden raak. Ik voelde me vervuld van geluk en dankbaarheid. Maar ook angstig. Want hoe zou het dit keer gaan? Zou ik weer een postnatale depressie krijgen? Of zou het dit keer anders gaan? Ik verlangde er zo naar om dit keer wel een positieve ervaring te mogen hebben. Ik riep mijn man uit bed en vertelde hem lachend ons mooie nieuws: Livia zou een broertje of een zusje krijgen.

In de weken die volgden kreeg ik de ene zwangerschapskwaal na de andere. Dat is het een uitdaging, als je al een opstandige peuter hebt rondlopen en mama om de haverklap ziek, zwak en misselijk is. We hebben het daarom na de eerste echo al verteld. Omdat Liv een heel pienter meisje is en ze allang doorhad dat er wat aan de hand was. Ze reageerde dolblij en trok meteen mijn trui omhoog om te kijken waar mijn dikke buik was. Die was er toen niet, maar dat hebben we later ruimschoots ingehaald.

Ja, ik vond zwanger zijn fijn en mooi. Ik genoot van het getrappel in mijn buik en het twee in een gevoel. Daarnaast had ik wel de behoefte om mijn gedachtes en zorgen te delen met mijn man en mijn vriendinnen. Mijn man en ik maakten een plan van aanpak, om ervoor te zorgen dat de kans op een grijze donderwolk zo klein mogelijk bleef. Ik belde een paar keer met mijn toenmalige therapeut en we besloten een paar dingen heel anders te gaan doen. Zoals, in plaats van borstvoeding, besloten we om flesvoeding te gaan geven en mijn man zou mij de eerste twee weken ’s nachts laten slapen zodat ik bij kon komen van de bevalling. Zo hadden we allerlei dingen bedacht om ervoor te zorgen dat ik op de rails zou blijven.

Toen de bevalling naderde, begon het te kriebelen. Zou dit allemaal wel werken? Wat als het onafwendbaar bleek en ik desalniettemin gewoon zo, pardoes, die postnatale depressie in zou kukelen? Ik overlegde met mijn oude therapeut en zij zei:’ Tilda, we hebben geen glazen bol. Het komt zoals het komt en als het wel gebeurd, dan dealen we er op dat moment gewoon meteen mee.” Dat stelde me enorm gerust. Ik ging met vertrouwen de bevalling in en wist: linksom of rechtsom: ik ga hier weer doorheen komen en durfde te vertrouwen op een goede afloop. Ik heb het de vorige keer ook gered, dan gaat het me dit keer vast ook lukken.

Dit geef ik mijn cliënten vandaag de dag ook mee, als ze zwanger zijn na een of meerdere depressies. Het hoeft echt niet zo te gaan, als bij de eerste (of tweede). Je kan dit keer echt een prima kraamtijd hebben en je hoeft heus niet perse weer in een depressie terecht te komen. Heel begrijpelijk dat deze moeders dergelijke angsten en zorgen hebben. Daarnaast is het belangrijk dat je je partner betrekt bij alles wat je voelt en denkt. Heb je het gevoel dat je de periode na de bevalling niet alleen aandurft? Zoek dan hulp bij iemand waarbij je een goed gevoel hebt of een klik voelt en praat met diegene. Dat is geen teken van zwakte, maar van ontzettende kracht en zelfkennis. Ik zie vaak cliënten die zwanger zijn  na een postnatale depressie en ik begeleid deze mama’s dan vanaf het tweede trimester tot zo’n 3 a vier maanden na de bevalling. In die periode help ik hen om het vertrouwen terug te winnen in de situatie, hun lichaam en psyche.

Het doormaken van een postnatale depressie is geen kattenpis. Los van het feit, dat het heel zwaar is, zijn de taboes en de stigma’s die aan dit onderwerp kleven, niet van de lucht. Het is niet iets waar je voor je kiest als moeder, het overkomt je. Helaas voelen veel moeders nog steeds veel schaamte en schuldgevoelens, voordat ze hierover gaan praten. Dat maakt het voor deze moeders extra moeilijk om het te delen met hun omgeving. Als je dan zwanger bent van een tweede en je hebt bij de eerste postnatale depressie geen accurate hulp gekregen, dan is zo’n tweede zwangerschap heel erg beladen en spannend voor deze mama’s en hun gezin. Want nu loopt er al een kindje rond en deze moeders willen niet dat de oudste of hun partner onder haar depressie te lijden krijgt.

Weet, dat als je ooit een depressie hebt meegemaakt, je heus niet meteen weer de depressie in schiet als je zwanger bent. Alleen, bij een onbehandelde depressie, is die kans wel hoger. Schroom dus niet om op tijd om hulp te vragen. Ook als je je tijdens de zwangerschap kiplekker voelt. “Beter voorkomen, dan genezen” zei mijn oma altijd. En dat is echt zoals het is. Op het moment dat je op tijd bent en je angsten of moeilijke gedachten durft te delen, gaat de druk van de ketel. Zo komt er ruimte voor rationeel denken en voorkom je de vloedgolf aan emoties die je soms zo kan overspoelen als je zwanger bent. Luister dus goed naar je gevoel en vertrouw je intuïtie.

Ben je zwanger van een tweede kindje na een postnatale depressie en wil je graag begeleiding? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl