Als je tijdens je zwangerschap non-stop overgeeft

Bijna iedere zwangere vrouw is wel een beetje misselijk tijdens haar zwangerschap. Bij velen is dit vaak een van de eerste symptomen, waaraan moeder herkent dat ze zwanger is. Een beetje misselijkheid, hoort erbij, zeggen ze? Maar wat, als je zo ontzettend misselijk bent, dat je constant moet overgeven, in overtreffende trap? Of als je zelfs geen slok water meer binnenhoudt? Deze moeders lijden aan hyperemesis gravidarum (afgekort HG). Dit syndroom zorgt ervoor, dat moeders soms zelfs zo ontzettend ziek zijn, dat ze enkel in een donkere kamer zonder prikkels kunnen verblijven of opgenomen moeten worden in het ziekenhuis gedurende de rest van hun zwangerschap.

Een cliënt van mij verwoordde het als volgt: ”Ik voelde me vaak eenzaam en onbegrepen. Mentaal was het een echte strijd. Ik was bang dat ik niet van ons kindje zou kunnen houden. Gelukkig was het overgeven na de bevalling meteen over.“

De cijfers liegen er niet om

De cijfers geven weer dat 0,5 tot 2 procent van de moeders, last heeft van hyperemesis gravidarum. Dit is naar schatting tussen de 2000 en 4000 vrouwen per jaar. De echte cijfers zullen waarschijnlijk hoger liggen, omdat niet iedere zwangere naar de huisarts stapt of om hulp vraagt. Want: “een beetje misselijkheid hoort erbij.” Of de altijd leuke: ”Je bent zwanger, niet ziek.” Dit soort opmerkingen hoor ik vaak van cliënten in mijn praktijk. Ze voelen zich niet serieus genomen of zelfs een aanstelster, als ze dit soort opmerkingen naar hun hoofd geslingerd krijgen. Laten we een ding voorop stellen: deze HG mama’s klagen of overdrijven niet. Ze zijn vaak intens ziek en niet alleen in het eerste trimester van hun zwangerschap. Nee, vaak tot en met de bevalling aan toe.

Hoe functioneer je nog?

Needless to say, dat sommige van deze moeders niet weten waar ze het zoeken moeten, negen maanden lang. Want, hoe functioneer je nog, als je non-stop intens misselijk bent of 24/7 moet overgeven? Vaak openbaren deze klachten zich in razend tempo bij deze HG mama’s. Dat is lastig, als je nog niet wereldkundig wil maken, dat je zwanger bent, tot je de eerste echo hebt gehad. Daarnaast is om hulp vragen ook lastig, want officieel weet vaak nog niemand dat je zwanger bent.

Een HG mama vertelde mij:” Voor mij betekenende HG een uitzichtloze zwangerschap, die voor een lange tijd niet als een zwangerschap voelde. Het voelde als een levensbedreigende ziekte. Ik voelde mezelf falen als moeder, als partner, als werknemer en werd uiteindelijk depressief. Ondanks het mooie wonder in mij, voelde ik mezelf erg eenzaam en onbegrepen.”

Schuldgevoel

Veel van deze HG-moeders voelen zich enorm schuldig dat ze niet genieten van hun zwangerschap. Dat is nog erger, bij moeders die na een lang fertiliteitstraject dan eindelijk zwanger zijn geworden. Vaak vragen deze mama’s zich af: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?

Als je zwanger bent van je eerste kindje, is HG al geen pretje, maar het wordt ingewikkelder als moeders zwanger zijn van een tweede of derde kindje. Dan heb je al een kleintje rondlopen waar je voor moet zorgen. Alleen, wordt die zorg praktisch onmogelijk als je zo ziek bent, dat je bijna niet op je benen kan staan of als je acht keer opgenomen moet worden in het ziekenhuis. Daarnaast worden de symptomen van HG per zwangerschap erger. Dus veel moeders durven na die eerste zwangerschap niet meer aan een tweede zwangerschap te beginnen. Dit zorgt voor veel verdriet en gevoelens van rouw bij deze mama’s.

Zo hoorde ik van een HG mama: “Ik voel me gevangen in een lichaam die mij in de steek heeft gelaten en waarbij ik 24 / 7 extreem misselijk ben. Echt, elke prikkel of aanraking is teveel voor mij. Een schopje van mijn kindje herinnert mij eraan dat straks alles uiteindelijk beter wordt en geeft wat licht in deze duisternis waarin ik mijzelf steeds meer kwijtraak.”

Inadequate reactie van hulpverleners

Als moeders dan de moed hebben, om bij hun verloskundige of gynaecoloog aan te kloppen, krijgen ze niet altijd het begrip of de reactie die ze zo hard nodig hebben. Een cliënt vertelde me ooit: ’Mijn arts zei: ’je moet gewoon iets lichts eten, crackers ofzo, zodra je wakker bent. Dat helpt.” Dit, terwijl deze mama al dertig weken zwanger was! Dan weet je echt wel, hoe je gewone zwangerschapsmisselijkheid op moet vangen. Deze arts had mijns inziens een stuk meer empathisch kunnen reageren en bovendien: meer adequaat. Help deze wanhopige moeders, alsjeblieft! Want, als je eigen arts dit niet eens doet, wie dan wel, vraag ik me af. Dus, aan alle hulpverleners die een HG-zwangere voor zich hebben: neem deze moeders alsjeblieft serieus! Ze zijn niet aan het leven, maar aan het overleven en tellen de dagen af, tot ze bij de bevalling zijn aangekomen.

Een andere bekentenis van een moeder met een HG zwangerschap: ”Het overkomt je, als een donderslag bij heldere hemel. Ik was compleet uitgeschakeld, had veel pijn en ervoer veel angst. Daarnaast was ik compleet uitgedroogd en volgde de ene ziekenhuisopname na de andere. Er was veel onbegrip uit mijn omgeving. Ik mocht van geluk spreken, als ik serieus werd genomen door de artsen. Uiteindelijk kreeg ik dan eindelijk hulp en werd er medicatie voorgeschreven, kreeg ik vocht via een infuus en sondevoeding.”

#doeislief

Ook wordt er vanuit de directe omgeving niet altijd even begripvol gereageerd naar deze HG moeders toe. Zo hoorde een cliënt vanuit haar vriendengroep en via social media de volgende ontluisterende boodschap: ”Ja, jij wilde toch zwanger worden. Nou, dan moet je hier ook maar tegen kunnen, hoor.” Bizar maar waar. Ik vraag me af hoe het komt dat dit soort mensen zo tactloos kunnen reageren. Sta jij in de schoenen van deze zwangere? Weet jij waar ze allemaal doorheen gaat? Nee! Dus: #doeislief!

De psychische impact die HG heeft op jou als moeder is dus enorm. Niet alleen tijdens de zwangerschap, maar ook in de periode na de bevalling. Deze mama’s voelen zich vaak enorm schuldig, omdat ze medicatie moeten slikken, omdat ze niet gezond kunnen eten en omdat ze zich niet blij voelen in hun zwangerschap. De roze wolk is dus tijdens de zwangerschap al ver te zoeken. Ook de lichamelijke aftermath van HG is niet mis: Een van de HG-mama’s vertelde me: “De gevolgen van HG ondervind ik negen maanden na de bevalling nog steeds. Door al het spugen heb ik overbelaste kauwspieren gekregen, wat uiteindelijk is overgegaan in aangezichtspijn. ”Ik vind het schrijnend, dat deze mama’s zich zo schamen voor dit alles en het vaak met niemand, buiten hun inner circle, durven te delen. Mijns inziens, moet er veel meer begrip komen, voor deze uitzonderlijke groep mama’s. Want, wat zijn jullie sterk en dapper, lieve HG-mama’s! Ik neem mijn pet voor jullie af!

Wil je hulp of ondersteuning?

Mocht je dit lezen en je ook in de HG-hel bevinden: er is een stichting die HG-moeders ondersteunt en ze hebben ook een eigen besloten Facebook groep: www. https://www.zehg.nl/.

Is bij jou de roze wolk ook ver te zoeken tijdens de zwangerschap en wil je graag mentale ondersteuning? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ook ik zat tijdens en na mijn zwangerschap niet op een roze wolk. Ik weet als geen ander hoe je je nu voelt en ga je hiermee helpen!