Sommige moeders vallen van de regel in de drup, na de bevalling. Eerst voelen ze zich vooral overweldigd door alle emoties, de hormonen en de enorme verantwoordelijkheid die ze voelen ten opzichte van hun kindje. Eenmaal thuis uit het ziekenhuis, zijn ze vaak volledig uitgeput door de bevalling en de nachten die daarop volgen. Ik weet nog goed, hoe ontzettend weinig ik sliep. Ik sliep zo minimaal, dat ik de uren meestal op drie vingers kon tellen en dan was dat nog een goede nacht. Doordat je zo weinig slaapt, wordt je mentaal ook steeds minder stabiel Logisch, want je brein heeft gewoon rust nodig om zichzelf weer te resetten voor de volgende morgen. Het is niet voor niets, dat de C.I.A. slaap onderbreking toepast als marteltechniek. Steeds als je bijna in slaap valt, wordt je wakker gemaakt. Eigenlijk is dit vergelijkbaar met de eerste weken na de bevalling. Elke keer als je bijna in slaap doezelt, wordt je wakker van een geluidje dat je baby maakt.

Doordat je zo moe bent en de hormonen ook nog eens door je lijf gieren, voel je je steeds minder goed. Als je dan gevoelig bent voor depressiviteit of donderwolken, is het kwaad al gauw geschied. Dan beland je in een postnatale depressie, of zit je op zijn zachtst gezegd niet op een roze wolk. De term postnatale depressie klinkt vaak heftig voor (nieuwbakken) moeders. Dat is het ook, maar laat dat je niet weerhouden van het zoeken naar hulp. Het is namelijk niks om je voor te schamen. Een postnatale depressie is vaak een resultaat van meerdere factoren: aanleg (sommige vrouwen voelen zich nu eenmaal sneller neerslachtig dan andere), genetische belastbaarheid (als je moeder het bijvoorbeeld ook heeft gehad), een heftige gebeurtenis tijdens de zwangerschap (het overlijden van een dierbare of het verliezen van je baan). Zo zijn er nog meer oorzaken te noemen voor een postnatale depressie. Allemaal hebben ze hetzelfde gemeen: je kunt er niks aan doen. Het overkomt je!

Eenmaal in die grijze donderwolk, is het moeilijk om er in je eentje bovenop te klauteren. Ik herinner me nog goed, hoe hard ik alle negatieve gedachten probeerde te verdringen. Zodra er eentje in me op kwam, kneep ik mijn ogen dicht en zei ik (soms ook hardop) tegen mezelf: aan iets anders denken, vlug! Ik heb heus geen postnatale depressie! Of als iemand vroeg hoe het met me ging, of het nu de consultatiebureau arts was, of een van mijn vriendinnen: ik zetten steevast een glimlach op van oor tot oor en vertelde honderduit over hoe goed mijn dochtertje het deed. Hoe trots ik op haar was. Hoe ontzettend schattig ze is. Maar nooit, vertelde ik hoe het daadwerkelijk met mij  ging. Oppervlakkige kennissen trapten daar gewoon in, maar mijn inner circle, daarentegen steeds minder.

Die begonnen door te vragen, kritische blikken kwamen regelmatig mijn kant op. Gevolgd door vragen als: ”ik merk iets aan je Til, wat is er aan de hand?” Tot ik op een gegeven moment de façade niet langer in stond kon houden en in duizend stukken brak. Pas toen, realiseerde ik me, hoe ik mezelf aan het vergiftigen was, door het allemaal op te kroppen, in plaats van het te delen. Mijn hart slaakte letterlijk een zucht van verlichting, toen eindelijk het hoge woord eruit was. “Ik heb een postnatale depressie”, ik begon er steeds meer over te praten en het te delen met anderen. Ook met andere moeders, omdat ik zo ontzettend blij was dat ik niet de enige was. Dat ik niet knettergek was, zoals ik zelf al die maanden gedacht had. Niks van dit alles! Ik had een postnatale depressie en dat was me overkomen. Niks geen slachtofferrol, niks geen ondankbaarheid en al helemaal geen slechte moeder. Dus lieve moeder, als je dit leest en je herkent je hierin, schroom dan niet en zoek hulp. Ik weet als geen ander waar je nu doorheen gaat! Stop met jezelf te kwellen in je eentje en bel of mail naar info@froufroucoaching.nl! Samen gaan we werken aan je herstel!