Wat je van te voren denkt bij een tweede kindje vs hoe het echt is

Voordat ik ooit moeder werd, kon ik me er niets bij voorstellen hoe het zou zijn om 24/7 voor een kindje te moeten zorgen. Ook al paste ik wekelijks op kindjes van familie en vrienden, de realiteit bleek zo enorm anders, toen ik eenmaal zelf moeder werd. Ik was met stomheid geslagen, over hoe intens het is. De verantwoordelijkheid die je constant voelt, de druk dat je kindje niks mag overkomen, de continue zorg die eigenlijk nooit ophoudt. Ik vond het heel heftig. Toen we besloten, dat we een tweede kindje wilden, was dit voor ons beiden een verrassing. Ik dacht zelf na mijn postnatale depressie, dat ik dit nooit meer aan zou durven. Pas toen ik goed en wel in mijn tweede semester van Emmi’s zwangerschap verkeerde begon het ineens te knagen: wat heb ik nou weer gedaan? Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Ik kan helemaal niet voor twee kindjes tegelijk zorgen, dacht ik. Straks vindt Livia er geen snars aan! En daar kwam het schuldgevoel. O en schaamte. Tuurlijk, want die twee passen zo goed bij elkaar.

Ik maakte allerlei voorstellingen over hoe mijn dagen er uit zouden komen te zien. Allerlei verwachtingen, die achteraf vaker niet uitkwamen dan wel. Ik ben niet de enige moeder die zich geen realistisch beeld kon vormen van hoe de komst van een tweede kindje, je leven beïnvloedt. Dit zie ik bij de moeders in mijn praktijk ook heel vaak. Dus besloot ik een eerlijk artikel te schrijven over wat je van te voren verwacht als er een tweede kindje bijkomt en hoe het in het echt is:

1. Je denkt: ik kan nooit zoveel van mijn tweede kindje houden, als van mijn eerste kindje

Hoe het echt is: je loopt ook bij je tweede kindje binnen no-time over van liefde voor hem of haar. Maak je geen zorgen. Je hart is echt groot genoeg om van twee wezentjes tegelijk te houden. Met volle overgave! Eigenlijk gaat dit vanaf het begin vanzelf en kost dit vrijwel geen moeite. Dus maak je hier alsjeblieft geen zorgen over!

1. Je denkt: als nummer twee er straks is, ga ik ervoor zorgen dat ik toch nog gewoon tijd voor mezelf heb

Hoe het echt is: alhoewel je heel erg je best doet om tijd voor jezelf  vrij te maken, toch komen er dagen dat je niet eens normaal naar de wc kunt. Tuurlijk, zijn er ook dagen waarop dat wel meevalt. Dan zit je in alle rust te poepen en denk je: hey ik ben al vijf minuten niet eens geroepen! Maar over het algemeen moet je de zogehete “me-time” echt inplannen, anders kom je hier gewoon bijna niet aan toe.

1. Je denkt: m’n oudste wordt vast enorm jaloers als ik mijn baby even alleen aandacht geef in plaats van (alleen) aan hem of haar.

Hoe het echt is: ja, die momenten komen soms voor. Maar dit hoeft niet altijd zo te zijn. Sommige peuters kunnen dit prima handlen, zonder enorm jaloers gedrag te gaan vertonen of je baby te gaan knijpen bijvoorbeeld. Ook hoor ik verhalen van moeders, waarbij dit wel het geval is. Je kan je oudste kindje leren, dat hij soms even geduld moet hebben en dat geduld dan belonen met een extra lange voorleessessie op schoot bijvoorbeeld.

1. Je denkt: ik zal nooit meer een nacht fatsoenlijk doorslapen. Er is er altijd wel eentje wakker ’s nachts, dus daar gaat mijn nachtrust.

Hoe het echt is: dat ligt een beetje aan jullie zelf en de keuzes die je maakt als ouders. Wij hebben beide baby’s geslaaptrained, dus zij sliepen beiden door bij negen weken. Was dit makkelijk? Nee! Maar wel efficiënt en dat hield ons op de been. Ik zeg niet dat alle ouders dit zo moeten aanpakken, dit was simpelweg wat voor ons goed werkte. Als je oudste een moeilijke slaper is, dan kan het inderdaad voorkomen, dat als je baby ‘s nachts huilt, je oudste kindje ook wakker wordt. Maar ook dat hoeft geen ramp te zijn. Ik ken zat verhalen van peuters die dan gewoon braaf verder sliepen of zelfs een liedje gingen zingen: *smelt*

1. Je denkt: Waar ben ik aan begonnen? Ik kan helemaal niet voor twee kindjes tegelijk zorgen! Hoe ga ik dit aanpakken? What was I thinking??

Hoe het echt is: je hebt inderdaad momenten, waarop de wanhoop nabij is. Dat zijn de dagen die je het liefst zo snel mogelijk vooruit wil spoelen. Je kan nu eenmaal niet elke dag of de hele dag pieken. Je hebt soms ook gewoon mindere momenten. Dat geeft niks, dat hoort er allemaal bij. Ja, je zal soms je baby een keer langer moeten laten huilen dan je zou willen. En ja: je zal je peuter soms tekort doen qua aandacht verdeling. Is dat erg? Welnee! Vertel je kindjes daarna dat mama even haar broertje of zusje moest helpen en dat ze daarom even moest wachten. Dat dit niks zegt over hoeveel je van hem of haar houdt en dat dit soms kan gebeuren. Daarna ga je weer verder met de orde van de dag. Onthoud: een wanhopig moment, maakt nog geen wanhopige moeder!

Naast bovenstaande, kan ik nog talloze andere voorbeelden noemen. Lieve moeders: het komt zoals het komt. Probeer te accepteren dat je zorgen hebt en dat die zorgen ook weer voorbij gaan. Zie ze als nuttig en van voorbijgaande aard. Je bent een goede mama, ook al voelt dat soms niet zo. De onzekerheden horen erbij, ook als je voor de tweede keer moeder wordt. Thats part of the process! Dus omarm het, omarm de chaos en omarm vooral alle liefde die jouw kant op komt. Want als ik een ding zeker weet, is het dat je hart bijna uit elkaar barst van alle liefde die je straks krijgt.

Wil je hulp na de komst van je tweede kindje?

Merk je dat je je zorgen maakt over de komst van je tweede kindje en kom je hier zelf niet uit? Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl! Ik ga je helpen dit proces in goede banen te leiden!