Voor sommige moeders komt het moederschap als verrassing, voor andere mama’s komt het moederschap geheel gepland. Ze zijn de zogeheten “oermoeder”. Ze dromen er als klein meisje al van hoe het is om mama te zijn. Ze oefenen met hun pop en verzorgen deze. Ze kleden hun Barbies aan en uit, borstelen hun haren, etc. Ik propte als mini oermoeder zelfs al leverworst in de mond van mijn pop. Ik dacht dat ik zo’n oermoeder zou worden, omdat ik er al mijn hele leven van droomde om moeder te worden. Ik wilde niks liever.

Wat als dat niet zo is?

Maar er zijn ook moeders die dit niet hebben. Die zich alles behalve een oermoeder voelen. De vrouwen die een kind krijgen omdat het naar eigen zeggen “moet”. Die de opgelegde druk van de maatschappij zo intens ervaren, dat ze besluiten om “toch maar een kind te krijgen”. Of moeders die per ongeluk zwanger raken en er geen raad mee weten. Die geen verbintenis voelen met het kindje wat in hun buik groeit en als het eenmaal geboren is, geen idee hebben wat ze er mee aan moeten. Of de moeders die al jaren in een fertiliteitstraject zitten en na jaren eindelijk zwanger worden en er na de bevalling alles behalve van kunnen genieten. Omdat ze moederschap zwaar vinden of omdat de roze wolk nergens te bekennen is.

Hier moet meer aandacht voor komen

Dit zijn geen futiliteiten en hier moet naar mijn idee meer aandacht aan besteed worden. Want ook deze non – oermoeders, zijn natuurlijk goede moeders. Ook deze moeders, die geen idee hebben hoe om te gaan met het moederschap, doen a hell of a job. Want, als iets niet natuurlijk komt, moet je het jezelf aanleren. En wat is er nu moeilijker dan jezelf de rol van moeder “aanleren” als het je allemaal niet zomaar aan komt waaien? Zelfs de doorgewinterde oermoeders die ik zie in de praktijk, vinden dit lastig. Laat staan als je geen idee hebt wat je met je baby en later opgroeiende kinderen aan moet.

Ik bleek zelf ook geen oermoeder te zijn. Ik vond dit toentertijd enorm confronterend. Het moederschap viel me tegen en het ging me helemaal niet zo natuurlijk af. Mijn intuïtief was in geen velden of wegen te bekennen en ik heb me ook regelmatig afgevraagd waar ik aan was begonnen. Dat doen oer-moeders niet toch/ Of toch wel? Ik denk dat als je jezelf geen oermoeder voelt, dit niet meteen hoeft te betekenen dat je geen oermoeder bent. Het is eigenlijk het verhaal van nature versus nurture. Het feit dat je je geen oermoeder voelt, wil niet zeggen dat je er geen een kunt worden. Of dit nu je doel is of niet, maar dat vindt ik een ander punt ter discussie.

Blijf dicht bij jezelf

Je kan je innerlijke oermoeder aanboren, door dichtbij jezelf te blijven. Zoek naar dingen die bevestigen dat je het bent, in plaats van de nadruk te leggen op wat je allemaal niet kan of voelt. Probeer de focus te leggen op wat je wel natuurlijk af ging, waarvoor je geen advies hoefde in te winnen bij andere moeders of professionals. Kijk naar wat er op een dag wel goed ging en schrijf dit desnoods op! Mocht je bij het lezen van dit artikel denken: ik heb hier hulp bij nodig. Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik kan je hiermee helpen!

 

[:en]Er zijn vrouwen, die vanaf jongs af aan al weten dat ze mama willen worden. Ze voelen dit al hun hele leven door hun hele wezen heen vibreren. Ze willen niets liever dan mama worden en kunnen niet wachten tot het zover is.  Ze droomden er als klein meisje al van hoe het is om mama te zijn. Ze oefenden met hun pop en verzorgden deze. Ze kleedden hun Barbies aan en uit, borstelden hun haren, deden hun pop in bad, etc. Voor deze vrouwen komt het moederschap dan ook vaak (als het hen gegeven is)  als gepland. Ze zijn de zogenaamde “oermoeder”. Ik propte als mini mama zelfs al leverworst in de mond van mijn pop. Die mijn moeder er vervolgens met geen mogelijkheid meer uitgepeuterd kreeg. Het zat er al vroeg in, zullen we maar zeggen. Later ging ik oppassen op kindjes in de buurt en van familie en vrienden. Ik dacht altijd, dat ik zo’n oermoeder in de dop was. Ik wist immers al sinds ik klein was, dat ik mama wilde worden. Ik wilde niks liever.

Toen ik eenmaal bevallen was, voelde ik me helemaal geen oermoeder. Sterker nog, verre  van dat. ik dacht continue: waar ben ik aan begonnen? Ik kan dit helemaal niet. Waarom gaat het me niet zo makkelijk af, als ik van te voren en jarenlang gedacht heb? Het was op zijn zachtst gezegd, nogal een deceptie. Ik voelde me geen oermoeder en was diep teleurgesteld in mezelf. Toen bij mij de diagnose postpartum depressie werd gesteld, bleek ik niet de enige niet zo’ “oermoeder” was. Er waren veel mama’s die zich door het moederschap heen ploeterden. Die zich alles behalve een oermoeder voelen. Om allerlei verschillende redenen. Bijvoorbeeld, vrouwen die een kind krijgen omdat het naar eigen zeggen “moet”. Die de opgelegde druk van de maatschappij zo intens ervaren, dat ze besluiten om “toch maar een kind te krijgen”. Of moeders die per ongeluk zwanger raken en er geen raad mee weten. Die geen verbintenis voelen met het kindje wat in hun buik groeit en als het eenmaal geboren is, geen idee hebben wat ze er mee aan moeten. Of de moeders die na jarenlange fertiliteitstrajecten dan eindelijk mama zijn geworden en er maar niet van kunnen genieten. En zo zijn er nog veel meer denkbare scenario’s.

Ook hier moet meer aandacht aan besteed worden. Degenen die mij volgen op instagram (@geenrozewolk), weten dat ik aan alle kanten probeer om de taboes en stigma’s rond alles omtrent de postpartum periode te doorbreken. Wat ik hierboven omschrijf, zijn geen futiliteiten en dit verdient aandacht op een milde en meelevende manier. Niet de veroordelende en harde maniier die we vandaag de dag vaak op social media en tv voorbij zien komen. Want ook deze “non – oermoeders”, zijn natuurlijk goede moeders. Ook deze mama’s, die geen idee hebben hoe om te gaan met het moederschap, doen a hell of a job als je het mij vraagt. Want als iets je niet van nature gemakkelijk afgaat, moet je het jezelf allemaal aanleren. Wat is er nu moeilijker dan jezelf de rol van moeder “aanleren” als dit je niet zomaar vanzelf aan komt waaien? Zelfs de doorgewinterde oermoeders, vinden dit lastig. Laat staan als je geen idee hebt wat je met je baby en later opgroeiende kinderen aan moet. Weet dat het oké is, om dit te delen en het open te gooien. Hoe moeilijk dit ook is, je hebt alle recht om je zo te voelen, dus behandel jezelf met compassie in plaats met veroordeling.

Weet, dat als je jezelf geen oermoeder voelt, dit niet betekent dat je geen goede moeder bent! Het is eigenlijk het verhaal van nature versus nurture. Het feit dat je je geen oermoeder voelt, wil niet zeggen dat je er geen een kunt worden. En als je geen oermoeder wil worden is dat ook helemaal prima. In mijn ogen doen alle moeders zo ontzettend hun best en meer kan je dan ook niet doen. Je kan je innerlijke zelfvertrouwen aanboren, door dichtbij jezelf te blijven. Zoek naar dingen die bevestigen dat je wel een goede moeder bent, in plaats van de nadruk te leggen op wat je allemaal niet kan of wat niet lukt. Probeer de focus te leggen op wat je wel natuurlijk af ging, waarvoor je geen advies hoefde in te winnen bij andere moeders of professionals. Kijk naar wat er op een dag wel goed ging en schrijf dit op!

Onlangs nam ik een podcast op over wat er als moeder allemaal van je wordt verwacht. We praten over de hormonale disbalans, de totale uitputting waar je soms maar niet uit lijkt te komen en allerlei andere zaken omtrent het moederschap. Je luistert hem hier:

Mocht je na het lezen van dit artikel denken: ik wil meer zelfvertrouwen in mijn rol als mama, mail dan naar:info@froufroubegeleiding.nl