Mijn vorige bevalling was geen kattenpis. Na 22 uur weeën en twee uur persen, kwam ons prachtige meisje Livia eindelijk ter wereld. Ik was niet blij, ik was niet euforich; ik was KAPOT!. De uren die volgden, voelde ik me leeg, uitgeput, boos. Ik was zo teleurgesteld in hoe het was verlopen. Ik was ronduit woest om wat er mis was gegaan. Genieten? Dat woord kwam niet ineens in me op. Het was zwaar, het was intens en ik meen me te herinneren dat ik af en toe ook gelachen heb. Maar niet vaak.

Hoe anders was deze bevalling. Op vrijdag 27 oktober meldden we ons ’s ochtends vroeg in het Meander Medisch Centrum in Amersfoort. Uiteraard waren we beiden gespannen, dat hoort erbij. Nadat onze baby uitgebreid was gecheckt en een hartfilmpje had gehad, kreeg ik mijn ziekenhuispyjama aan, een polsbandje met mijn gegevens om en werd ik richting OK gereden. Waar werkelijk iedereen mijn man kende en high fivede (omdat hij daar werkt en hier dagelijks komt). Je kan wel zeggen, dat het een beetje gekke ervaring was. Nadat ik een infuus had gekregen, begonnen de zenuwen de overhand te nemen en werd ik emotioneel. Binnen nu en een uur hebben we onze baby in onze armen, dacht ik steeds. Het gevoel overweldigde me nogal. Nadat de ruggenprik zat, werd ik plat neergelegd op de OK tafel.  Het groene gordijn werd opgetrokken en ik vroeg nog: ”Geven jullie een seintje, als jullie begonnen zijn?” De arts lachte en antwoordde: ”We zijn allang begonnen hoor!”

Ik kon het niet bevatten. Starend naar het witte, glanzende plafond, bleef ik maar zeggen: ”Dit is ZO Raar, dit is ZO onwerkelijk!” Ik lag te bevallen, terwijl ik er niks van voelde! Ik viel vervolgens twee keer weg, door mijn lage bloeddruk en ik riep nog gekscherend: ”ik kan niet de geboorte van mijn kind missen, hoor!” Vervolgens zei de gynaecoloog: ”Nou, doe het gordijn maar naar beneden, ze gaat geboren worden!” En ik riep: ”Echt?!” Ja, hoor: daar was ze, in all her glory: Emmi Lynn Timmers. Ze kwam huilend uit mijn buik en werd tegen het raampje aan gelegd. Haar warmte straalde door het raampje heen. Ik vroeg of ik haar even een kusje mocht geven, voordat ze met de kinderarts mee ging. Dit was zo’n emotionele ervaring. Als ik deze foto terugzie, krijg ik steeds weer tranen in mijn ogen. Die eerste kennismaking, de eerste aanraking, die eerste warmte, het was zo’n prachtig moment. Nadat Emmi volledig was gechecked en goed was gekeurd, kreeg ik haar meteen weer bij me. Ze viel acuut bij mij in slaap en begon te snurken. Van wie zou ze dit nou hebben? Ondertussen werd ik gehecht en na 25 minuten waren ze klaar. Ik werd vervolgens naar de recovery gereden, waar ze je nog ene half uur monitoren en kijken of het goed gaat met jou en je kindje. Ongelofelijk, dat je binnen een uur je kindje op je borst hebt. Niks geen strijd, niks geen ellende en al helemaal geen twee uur persen met alle gevolgen van dien. Ik kon na de keizersnede, meteen genieten. Emmi lag lekker bij me te drinken en was meteen rustig, net als ik zelf. Ik kreeg een Raketje (ja, echt) en toen dit er in bleef, mocht ik terug naar de verpleegafdeling. Waar onze kamer helemaal was versierd met roze ballonnen en slingers door manlief’s collega’s. Super attent!

De ruggenprik werkte uit, ik begon pijn te krijgen en ja: dat is geen grap. De eerste 24 uur na een keizersnede zijn pittig. Gelukkig gaven ze me goede pijnbestrijding. Ondertussen knuffelde ik wat af met ons prachtige meisje. Ik kon niet geloven hoe happy ik me voelde. Ik was zo’n ander mens! Het was een verademing om me nu zo te voelen en niet zo ellendig als toen. Een uur later arriveerden mijn ouders met Livia. Die meteen naar het wiegje liep en kennismaakte met haar kersverse zusje. Ze duwde meteen een flesje in Emmi’s mond en begon voor haar te zorgen. Hier is ze tot op de dag van vandaag niet meer mee opgehouden. Wat een liefde en wat een geluk. Je kan wel zeggen, dat ik veel meer roze wolk momenten heb als toendertijd. Ik kan het zelf niet geloven. Natuurlijk is het ook dit keer een rollercoaster en heftig: ja dat is het. Maar ik geniet nu veel meer. Wat het tegelijkertijd ook weer heftig maakt. Want: waarom kon ik toen niet genieten? Dat blijft ingewikkeld. Maar het verpest niet ons geluk van nu. Want daar geniet ik enorm van, met volle teugen en met elke vezel in mijn lijf.  Dus, weet dat als je ooit een postnatale depressie hebt meegemaakt, het niet hoeft te betekenen, dat het bij je tweede kindje ook weer gebeurd. Natuurlijk kan het zo zijn, dat het je weer overkomt, maar het hoeft niet! Ik ben hier het levende voorbeeld van. Hoe anders ik me nu voel, ten opzichte van toen, is met geen pen te beschrijven. Ik voel me blij, gelukkig en vooral: trots. We zijn compleet. De familie Timmers! En dat mag gevierd worden!