Ik heb altijd al moeder willen worden. Al sinds ik op vierjarige leeftijd met mijn pop “Lieselot” door het huis sleepte. Ik zorgde niet alleen voor mijn pop, ook voor mijn knuffels, mijn Barbies en later voor mijn zusje. Dat verzorgende heeft denk ik, altijd in me gezeten. Ik had in mijn hoofd een ideaalbeeld gecreëerd van hoe het moederschap zou moeten zijn. Er was een soort romantisch beeld ontstaan van hoe het zou zijn, om het leven van een moeder te leiden. Zittend in een schommelstoel met een slapende baby in mijn armen, Terwijl ik liedjes neuriede en gelukzalig naar mijn baby staarde.

Reality check

Des te harder was de realiteit, toen ik na de bevalling van mijn oudste kindje helemaal niet bij dit ideaalbeeld leek te kunnen komen. Ik bleef ernaar zoeken, elke dag, maar ik kon het niet vinden. De deceptie was alles omvattend. Ik snapte niet waar mijn roze wolk bleef. De fameuze roze wolk waar iedereen me over verteld had, waarover ik talloze keren had gelezen. Waar was hij? Ik bleef er naar zoeken en des te meer ik perfectie nastreefde, des te meer de teleurstelling kwam opzetten. Mijn leven bestond niet uit roze wolk momenten na de geboorte van mijn oudste. Mijn leven bestond uit angsten, depressieve gedachten en een hele hoop teleurstellingen.

Door het slaapgebrek en de hormonen, kon ik niet meer relativeren. Ik vroeg me steeds af of onze dochter niet een betere moeder verdiende. Of ik überhaupt wel dat moeder-gen in me had. Een oer-moeder voelde me ik allerminst. Het was zo intens zwaar, om me constant zo tekort te voelen doen. Ik legde de lat mega hoog voor mezelf en stelde mezelf constant teleur. Daarnaast had ik het gevoel dat ik ook mijn kindje en mijn man ontzettend tekort deed. Het was enorm zwaar en een hele beladen periode in mijn leven.

Je bent goed zoals je bent

Als ik nu terugkijk op deze periode, zou ik de Tilda van toen een dikke knuffel willen geven. Ik zou tegen haar willen zeggen: ”Je doet het goed, jij bent goed, precies zoals je bent. Je bent een goede moeder. Leg die lat wat lager voor jezelf.” Ik kan dat op dit moment zo zeggen, omdat ik nu weet, wat ik nu weet. Omdat ik begrijp, dat met jezelf steeds af te straffen voor wat je allemaal denkt en doet, de situatie niet verbeterd. Sterker nog: je maakt het eigenlijk alleen maar erger en vooral zwaarder voor jezelf. De lat lager leggen, is eigenlijk het liefste wat je voor jezelf kunt doen, als je niet op een roze wolk zit.

Je kan in zo’n situatie namelijk niks doen, aan het feit dat je je zo voelt. Een postnatale depressie is geen keuze, dat overkomt je. Dus hoe harder jij eraan trekt en jezelf probeert nog harder te laten werken of om zogenaamd een nog betere moeder te zijn, hoe meer energie je het raam uit gooit. En die energie heb je nu juist zo hard nodig. Voor jezelf en voor je gezin. Wees dus mild voor jezelf. Zeg: ”goed is ook goed genoeg” tegen jezelf. Echt. Een paar keer per dag, het liefst. Beloon jezelf als je iets goed doet op dat moment zelf, of later als je het je realiseert.

Leg de lat wat lager!

Als je de lat lager legt voor jezelf, zal je merken dat dingen makkelijker zullen gaan. Je zal niet meer zo hard hoeven werken om een fijn gevoel te krijgen, maar het zal je meer aan komen waaien. De lat lager leggen betekent niet er met de pet naar gooien. Het betekent dat je het jezelf gunt, om lief voor jezelf te zijn en de dag te nemen zoals hij komt. Het betekent ook dat je gaat stoppen met dingen te willen veranderen voor wat ze zijn. Maar bovenal betekent het: zelf liefde en het werken aan je eigenwaarde. En wie wil dat nou niet?

Merk je dat je slecht in je vel zit na de bevalling en wil je meer zelfvertrouwen in je nieuwe rol als moeder? Dat begrijp ik als geen ander! Mail dan naar info@froufroubegeleiding.nl. Ik ga je hiermee helpen!