Je ziet momenteel veel van die opstandige moeder blogs. Je kent ze ongetwijfeld, ze trappen overal tegenaan, promoten de ontaarde moeder en doen alsof het ze allemaal niet zoveel kan schelen. Het meest frappante aan deze blogs vind ik nog de commentaren van de mensen eronder. Alsof niemand een filter heeft, enkel en alleen omdat men vanachter een laptop of tablet scherm zit te becommentariëren. Ik heb al die negativiteit en het relgevoel nooit begrepen. Waarom is ergens tegenaan schoppen de trend? Ik laat hem graag aan me voorbijgaan. Ik denk dat juist nieuwbakken moeders, dit soort blogs niet moeten lezen. Ze geven een verkeerd beeld van hoe je zogenaamd tegen het moederschap aan zou moeten kijken. Relaxed, alsof het niks voorstelt en haast onverschillig. De moeder die niet op een roze wolk zit, heeft vaak veel angsten. De angst om het allemaal verkeerd te doen bijvoorbeeld. Maar ook de angst dat haar kindje iets overkomt. Deze mama’s voelen zich enorm verantwoordelijk en leggen de lat heel hoog voor zichzelf. Als je dan leest, dat het moederschap allemaal wel meevalt, dat we vooral onze schouders moeten ophalen voor alles, voelen deze kersverse moeders zich hier enorm buiten vallen. Want deze moeders ervaren hun moederrol helemaal niet zo. Zij leggen de lat niet voor niks zo hoog, ze willen de perfecte moeder zijn en krijgen door dit soort blogs een enorm faalgevoel.  Ze vragen zich af: “Waarom kan ik geen relaxte moeder zijn?” Of: ”Waarom denken deze moeders overal zo makkelijk over, terwijl ik alles continue aan het afwegen ben?”

Ik denk dat de mensen die zulke blogs schrijven, vaak zelf diep van binnen enorm onzeker zijn en dit op deze manier proberen te verbloemen. Dat is echter het laatste wat je zou moeten doen. Ik denk dat je je onzekerheden beter kan accepteren. Omarm ze! Ik begeleid zelf moeders die ofwel een postnatele depressie hebben of het moederschap moeilijk aan kunnen en alles wat daar tussenin zit. Maar ook ik heb die onzekerheden. Het zou niet in me opkomen om die te gaan verbloemen en te doen als ik zo’n o zo relaxte moeder ben. Ik vind het een schijnvertoning.

Ik begrijp dat het soms geestig is om grapjes te maken over bepaalde dingen. Om tegen de enorme kneuterigheid die er soms heerst in ons land, in te gaan. Humor is heel belangrijk en ook in tijden van en depressie erg welkom. Maar laten we oppassen dat we niet doorschieten. Laten we stoppen met dat overdreven recalcitrante gedoe. Ik word er doodmoe van, laat staan al die net bevallen moeders die hun handen vol hebben aan het vinden van een dagelijkse routine met hun baby. Laten we hen niet nog meer het gevoel geven dat ze het niet snappen, niet goed doen of nog erger: een stresskip zijn. Ik vind het prima dat er soms dingen aan de kaak gesteld worden die niet kloppen of ouderwetse denkbeelden onderuit worden gehaald. Prima! Maar laten we niet tegen alles aanschoppen wat het moederschap behelst. Alles met mate, zei mijn oma altijd. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.